Μια νύχτα με τον πατέρα

Στο τεύχος του ΔΕΝΤΡΟΥ που κυκλοφόρησε χθες, εκτός από τα κείμενα του αφιερώματος υπάρχουν σελίδες με ποικίλη ύλη, μεταφρασμένη ποίηση, σχολιογραφία, πεζογράφημα. Στην πεζογραφία θα ξεχωρίσει κανείς αμέσως ένα αυτοβιογραφικό διήγημα του Καμιλέρι (Σικελία, 1925), που το θεωρώ συγκλονιστικό.

Αφορά τη σχέση με τον πατέρα του, τις επιφυλάξεις και τις διαφορές, τις συγκρούσεις τους, τον διαφορετικό πολιτικό προσανατολισμό μετά τον πόλεμο, ενώ στο τέλος περιγράφεται η νύχτα του θανάτου του (οι δυο τους μόνοι) στο νοσοκομείο. Ένας συγγραφέας αστυνομικών ιστοριών έχει γράψει αυτό το διήγημα της σπαραχτικής ειλικρίνειας, με μοναδική δύναμη αισθημάτων και ιδεών να ξεχυλίζει.

Εκτός απ' τη μισοφωτισμένη κατάνυξη, καραδοκεί ένα αυτοκριτικό στοιχείο για τις βεβαιότητες του νεαρού γιου και την αμφισβήτηση του πατρικού μοντέλου. Ναι, όπως έχουν πει, η λογοτεχνία είναι σημαντικό πράγμα στη ζωή, αρκεί η ζωή να είναι το σημαντικότερο στοιχείο της λογοτεχνίας.