Αυτό είναι ό,τι έμεινε από το άγαλμα στη γειτονιά μου, για το οποίο μίλησα στην προηγούμενη ανάρτηση. Εκτός από τους κλέφτες υπάρχουν όμως οι ορδές των Βανδάλων και των ηλιθίων. Ο Παλαμάς της Ακαδημίας, που δεν έχει πια μύτη, είναι θύμα κάποιων πολιτικοποιημένων μασκοφόρων που έσπαζαν αδιακρίτως μάρμαρα μια μέρα επεισοδίων.
Κυριακή 27 Μαΐου 2012
Φρανσισκο ντε Μιράντα 1
Ο Φρανσισκο ντε Μιράντα ήταν το ωραιότερο γλυπτό κεφάλι που μπορούσες να δεις στην Αθήνα. Βρισκόταν μέσα στο μικρό παρκάκι, στη Μιχαλακοπούλου. Στεκόμουν και το έβλεπα καθημερινά, όταν περνούσα πηγαίνοντας το πρωί στη δουλειά μου. Ήταν, μπορώ να πω με λίγο στόμφο, μια ευοίωνη προοπτική για τη μέρα.
Αναρωτιόμουν πόσο θα μείνει εκεί. Ένα άλλο γλυπτό, δίπλα του, είχε κάνει φτερά πριν από ένα χρόνο. Στην αρχή φανταζόμουν κάποιον φιλότεχνο που δρα νύχτα, αλλά ένας δημοτικός υπάλληλος μου είπε ότι πρόκειται για ορδές αλλοδαπών και τσιγγάνων που εμπορεύονται μέταλλα (κλέβοντας φρεάτια υπονόμων, καλώδια της ΔΕΗ, ακόμα και γραμμές του ΟΣΕ).
Όλα δυσκολεύουν πια για την Αθήνα. Χρειάζεται αυτοπειθαρχία και υπομονή (διάβαζε Μiθριδατισμός), για να ζεις με την εικόνα και τις συμπεριφορές του κέντρου της. Εν πάση περιπτώσει, από τη δημόσια εκτεθειμένη γλυπτική, σκέπτομαι ότι μόνον ο Βενιζέλος της Βουλής και ο Δρομέας έχουν τις προυποθέσεις να μακροημερεύσουν. Ο πρώτος γιατί φυλάσσεται δρακόντεια, ο δεύτερος χάρις στο αντικλεπτικό αφενός, μη εμπορεύσιμο, αφετέρου, υλικό του.
Δευτέρα 21 Μαΐου 2012
Με ένα εισιτήριο
Χρόνια είχα να επιχειρήσω τον Μαραθώνιο των φοιτητικών μας χρόνων: τρεις, εξακολουθητικά, ταινίες (με ένα εισιτήριο). Μπαίνεις στις 6 παρά τέταρτο και βγαίνεις στη 1 απ' τα μεσάνυχτα. Στο " Άστυ" της Κοραή είδαμε και θυμόμαστε αριστουργήματα, αφότου μεταναστεύσαμε, στο τέλος του '60, από το τίποτε της επαρχίας. Χθές το βράδυ, με λίγους θεατές, φιλοξενούνταν η 3η μέρα ενός μεγάλου αφιερώματος (Ταινιόραμα, 17.5- 27.6). "Στίγματα Πολέμου": «Ο άνθρωπος του Βερολίνου», 1953, βρετανικό θρίλερ του Κάρολ Ριντ, το «Europa», του Λαρς φον Τρίερ (1991), και τέλος η πιο αριστοτεχνική καταγραφή της Δίκης της Νυρεμβέργης (1961), του Στάνλει Κράμερ.(Μπαρτ Λάνκαστερ, Μοντγκόμερι Κλιφτ, Μάρλεν Ντίντριχ).
Αν έλειπαν τα Νάτσος και οι μπύρες (γαστριμαργικά ήθη της νέας γενιάς θεατών μέσα στην αίθουσα), όλα, σκεφτόμουν, θα ήταν όπως παλιά: ο μεταπολεμικός κόσμος στην οθόνη, οι προβολές του ΄60 και του '70 στην Αθήνα. Σαν να μην είχε κινηθεί τίποτε.
Μελένιος
Ο δεύτερος, υιοθετημένος απ' το δρόμο σκύλος μας (ο "Μελένιος", εξ' αιτίας του χρώματός του) χειρουργήθηκε σήμερα το πρωί. Του αφαίρεσαν μιαν ύποπτη ελιά, και συγχρόνως του καθάρισαν τα δόντια από την ουλίτιδα και την πέτρα. Τώρα οι δικοί μου έχουν πάει στο ιατρείο να τον παραλάβουν και να τον μεταφέρουν. Ελπίζω όλα να πήγαν καλά. Ο γιατρός δεν μας τηλεφώνησε. Όταν καταφθάσει, θα του κάνω δώρο λίγη δημοσιότητα, με μιαν ανάρτηση της εικόνας του.
Μελένιος |
Πέμπτη 17 Μαΐου 2012
Le livre de San Michele
Τα δεκαεξασέλιδα στο «Βιβλίο του Σαν Μικέλε» δεν είναι ραμμένα. Το σώμα τους βρίσκεται μέσα σε σκληρό μπορντό εξώφυλλο που δεν είναι κολλητό στη ράχη. Βρίσκεται μέσα ομοιόχρωμο κουτί βιβλιοδεσίας. Axel Munthe, «Le livre de San Michele», illustrations de Luis Clauss. Editions Arc-en- ciel, Paris. (Δεκέμβριος, 1952)
Poems by four authors
Mε πρόσκληση από την καθηγήτρια κ. Λιάνα Σακελλίου (που είναι ποιήτρια), μίλησα (2-5-2012) με τα παιδιά του αγγλικού τμήματος στο Πανεπιστήμιο. Αντικείμενο το ποιητικό βιβλίο μου «Τέσσερις Εποχές». Στο τέλος φωτογραφηθήκαμε και η καθηγήτρια μου χάρισε το μικρό, κομψό τομίδιο που είχε βρει πρόσφατα στην Ιταλία. Ο τίτλος είναι «Primavera» kαι ο υπότιτλος «Poems by four Authors», Οξφόρδη (MDCCCC). To χαρτί είναι χειροποίητο και δίνει μια αίσθηση αυστηρής ποιότητας. Μαζί με μια σπάνια δίτομη έκδοση του «Βιβλίου του Σαν Μικέλε», περίφημου αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος του Άξελ Μούντε, που μου έδωσε ένας άλλος γνωστός, είναι δύο πολύτιμα αποκτήματα. Θα αναρτήσω τη φωτογραφία τους μετά από την εικόνα της επισκέψεως στη Σχολή.
Σάββατο 12 Μαΐου 2012
Δευτέρα 7 Μαΐου 2012
ΜΝΗΜΗ Χ.Δ.
O παλιός μου φίλος Χαρίλαος Δενδρινός πέθανε, απ' ό,τι έμαθα, πριν από πέντε χρόνια. Ήταν αγιογράφος. Δεν είχε κανέναν συγγενή. Ζούσε μόνος κάπου στην Μαυρομιχάλη και εργαζόταν σε ένα «εργαστήριο» στην Πλάκα. Για την απόσταση από το σπίτι του μέχρι εκεί (με το μπαστούνι του, μέσα απ' το Κολωνάκι, πάντα) χρειαζόταν πολλές ώρες, γιατί, ως παλιός Αθηναίος, συναντούσε γνωστούς, ηλικιωμένους και μοναχικούς, με τους οποίους εξαντλούσε στο πόδι τα θέματα που άνοιγε. Μιλούσε όμως και με αγνώστους, αλλοδαπούς κυρίως, στους οποίους απευθυνόταν με κάποιο πρόσχημα, μιλώντας τέλεια αγγλικά.
Έτσι, στις εκλογές του 1977 νομίζω, ξύπνησε, ετοιμάστηκε, και βγήκε στο δρόμο με κατεύθυνση το εκλογικό τμήμα. Όταν μάθαμε ότι δεν ψήφισε (τον είχαμε πείσει για εκείνο που μας ενδιέφερε, τον είχαμε πάρει και στη συγκέντρωση), απορήσαμε. Ο λόγος που επικαλέστηκε ήταν πως δεν πρόλαβε ανοιχτό το εκλογικό τμήμα. Κατονόμασε ποιες κυρίες είδε στο δρόμο, ήξερε ποιον υποψήφιο θα υποστήριζαν και μας ανακοίνωσε, θυμάμαι, κάθε λεπτομέρεια της γεμάτης καθυστερήσεις διαδρομής. Αναρτώ την εικόνα τού Τρότσκι, διότι ο Χαρίλαος του έμοιαζε πολύ, με το μπαστούνι, τα μικρά συρμάτινα γυαλιά και το μυτερό μούσι. Μόνο τα μαλλιά του ήταν σγουρά και πυκνότερα. Δεν έχω, δυστυχώς, δική του φωτογραφία.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)