Σάββατο 30 Απριλίου 2016

Η ημέρα της Λαμπρής

 "[....] Όλοι, μικροί μεγάλοι, ετοιμαστείτε
μέσα στες εκκλησιές τες δαφνοφόρες
με το φως της χαράς συμμαζωχτήτε",
και
"κάθε πρόσωπο λάμπει απ' το αγιοκέρι
όπου κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι [...]",


αλλά τα του βίου, συχνά, είναι αλλιώς: 


"....Αν δεν προφταίνεις να μου στείλεις με τούτο το βαπόρι μια βαρέλα παλιά βερντέα πρώτης γραμμής, να μην έχει την παραμικρή γλυκάδα, στείλε μου τέσσερις μποτίλιες, γιατί είναι ανάγκη να τις πάρω και να φύγω αμέσως κάπου μακριά στην εξοχή, για να γλιτώσω απο όλη τη βάρβαρη φασαρία και τα σπάρα του Μεγάλου Σαββάτου που βαστούν τρεις μέρες και τρεις νύχτες".
Γράμμα του Σολωμού στον αδερφό του (6/4/1849).



Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

Χαιρετισμός στον Ερρίκο

Ο Ερρίκος Μπελιές (1950-2016) υπήρξε δραστήρια πνευματική μορφή (ποιητής, μεταφραστής, θεατρολόγος). Άφησε πλούσιο μεταφραστικό έργο, κυρίως στον χώρο του θεάτρου. Απέδωσε στα ελληνικά, μεταξύ άλλων, και τα 37 θεατρικά έργα του Σέξπιρ. Στο τεύχος Νο 131-132 (2004) μίλησε με ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ. Αποσπώ
« ….Η απόδοση ενός κειμένου σε άλλη γλώσσα ακολουθεί και μια αναπλαστική διαδρομή. Ο μεταφραστής δεν είναι διερμηνέας, να μεταφέρει μηχανικά ό,τι έχει μπροστά του. (…) Δεν έχω πάψει να γράφω ποίηση, αλλά εδώ και μία δεκαετία περίπου συνειδητοποίησα ότι, πέρα από τους ανθρώπους της συντεχνίας, δεν διαβάζεται γενικότερα αυτό το είδος (…) Στην αρχή μετέφραζα πεζογραφία, Βιρτζίνια Γουλφ, Γκράχαμ Σουίφτ κ.ά. Το 1991, στην Επίδαυρο, με πλησίασε ο Γιώργος Μιχαηλίδης και με ρώτησε εάν έχω μεταφράσει Σέξπιρ. Του απάντησα αρνητικά, και εκείνος με προέτρεψε να ασχοληθώ με το "Χειμωνιάτικο παραμύθι". Να μεταφράσω την πρώτη πράξη και να την εξετάσουμε μαζί. Όταν τελείωσα, είπα στον Γιάννη Βαρβέρη ότι θέλω να συνεχίσω με τον Σέξπιρ. Εκείνος παρατήρησε: « δεν σου έμεινε και πολλή δουλειά, μόνο 36 έργα και 4 πράξεις…».



Παραγγελία

Σημερα, αιφνιδιως, παραγγελια απο την Κυπρο, τη Λαρισσα και την Καβαλα. Λίαν εγκαρδιωτικό το γεγονός. Σε λίγες μέρες το επόμενο τεύχος μας. (Φωτογρ. από κινητό).


Μου αρέσει!Δείτε περισσότερες αντιδράσεις
Σχολιάστε

Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

Επίκαιρο

Πολλές από τις μαρτυρίες εκείνου του πρωινού αξίζει να διαβαστούν. ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ, Νο 161-162, Απρίλιος 2008. Δεν αφορά τη δικτατορία, αλλά το συγκεκριμένο πρωινό και τον αιφνιδιασμό των συγγραφέων.



Μου αρέσει!Δείτε περισσότερες αντιδράσεις
Σχολ

Σάββατο 16 Απριλίου 2016

Μετρό Ακρόπολις, 16.4.16, 3μμ.

Μετρο Ακροπολις, 3μμ
Μου αρέσει!Δείτε περισσότερες αντιδράσεις

Αβάνα, Νικαράγουα, 1981.

Ο τραγουδιστής Πέτρος Πανδής, με την ευκαιρία μιας αναφοράς, προχθές, στις συναυλίες (Αβάνα, Νικαράγουα), μου στέλνει  αυτές τις δύο φωτογραφίες. Κάνει το εξής σχόλιο "....με τον Κωστα Ρεσβάνη, στην συναντηση (1981) με τον Guillen στην Αβάνα, και στην Μαναγκουα με... φοντο τον Sandino ( φωτ. Ν.Τυπαλδου )....πολλους χαιρετισμους στον Κωστα ! "
Ο Πέτρος Πανδής στο κέντρο της πρώτης φωτογραφίας. Ο Κ. Ρεσβάνης τριτος αριστερά. Ο Μίκης Θ., δεύτερος από δεξιά.





Φωτογραφία του Costas Mavroudis.

Παρασκευή 15 Απριλίου 2016

Τηλεφώνημα

Ένα απρόοπτο τηλεφώνημα. "Πόσο ωραίο, το τελευταίο τεύχος σας", άκουσα να λέει ο Πέτρος Πανδής, η επική και αισθαντική φωνή απ' τις "Μπαλάντες" και το "Κάντο Χενεράλ". Και βέβαια δεν είναι το σημαντικότερο ο καλός λόγος για "Το Δεντρο", τον Στάινερ, τον Καλβίνο (και τα άλλα των σελίδων μας), όσο η συμφωνία "να τα πούμε" σύντομα, μετά από χρόνια, και πάλι.



Σχόλια
Kostas Resvanis
Kostas Resvanis Πολύ χαίρομαι. Γνωριστήκαμε καλά το 1981 όταν κάλυψα τη συναυλία του Μ. Θεοδωράκη με το " Κάντο Χενεράλ" στην Κούβα και τη Νικαράγουα. Ξεχωριστός.
Βασίλης Πρωτοπαπάς
Βασίλης Πρωτοπαπάς Γνωρίζω όλη την οικογένεια λόγω σχολειου παιδιών. Εξαίρετοι !
Δεν μου αρέσει · Απάντηση

Πέμπτη 14 Απριλίου 2016

Μεταπτυχιακό πρόγραμμα

Την Τρίτη, προχθές, βρεθήκαμε με φοιτήτριες της κατεύθυνσης «Μετάφραση, επικοινωνία και εκδοτικός χώρος» του Μεταπτυχιακού Προγράμματος του Τμήματος Ισπανικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Α.Π. Θεσσαλονίκης. Μαζί ο καθηγητής τους Κων. Παλαιολόγος και ο επίσης καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Μάλαγα Βιθέντε Φερνάντες Γκονζάλες. Διαβάσαμε ορισμένα ποιήματα από τις "Τέσσερις εποχές" και σχολιάσαμε δυσκολίες και ζητήματα αποδόσεως που συνάντησε ο μεταφραστής (Βιθέντε Φερνάντες). Μιλήσαμε ακόμα για την πορεία του βιβλίου μέχρι την αποδοχή του ισπανικού εκδοτικού οίκου. Habent sua fata libellis, όπως έλεγαν οι παλαιοί Ρωμαίοι, ή books have their destinies, όπως λένε οι σύγχρονοι.




Τετάρτη 13 Απριλίου 2016

Δύο χρόνια πριν

Μια συζήτηση για την "Αθανασία των σκύλων", χθες στο Πρώτο Πρόγραμμα (93.6). Ενδιαφέρουσα κουβέντα με τον Δημήτρη Τρίκα, για το ρόλο των σκύλων, που παρά τον τίτλο δεν είναι πρωταγωνιστές των ιστοριών του βιβλίου, για τον ευφημισμό του όρου "Αθανασία" που αφορά ένα βιβλίο με τόσο παρελθόν, χαμένη ύλη, τη σχέση του χρόνου με το έργο της λογοτεχνίας, τη δυσανεξία μας στο πραγματικό ("Ο άνθρωπος δεν αντέχει πολλή πραγματικότητα", Τ.Σ.Έλιοτ), τη μανία να βελτιώνουμε εσαεί μια δημιουργική μορφή ("Ένα έργο δεν τελειώνει ποτέ", Μαλαρμέ) και τη νεύρωση για ένα τέλειο αποτέλεσμα, όπως εκείνη η εφηβική αναποφασιστικότητα (του είπα), όταν δοκιμάζαμε δέκα πουκάμισα και ισάριθμα παπούτσια πριν την έξοδό μας. "Νομίζω ότι σου αρέσει το καλό ντύσιμο", είπε ελαφρύνοντας τη συζήτηση, με αφορμή την πρόχειρη παρομοίωση.
Παραδεχτηκα ότι αγαπώ τα ρούχα, τα βιβλία και τα αντικείμενα από δεύτερο χέρι (το παρελθόν τους, την πατίνα, το αίνιγμα της ιστορίας τους), μιλήσαμε για τους λεπτούς αιφνιδιασμούς τους, όταν στη Φρανκφούρτη, π.χ., βρήκα σε ένα δερμάτινο σακάκι την κάρτα ενός οδοντογιατρού από το Σίδνευ και στην Ιταλία ένα εισιτήριο του κυρίου Moretti, Στοκχόλμη-Μιλάνο.
Μια ωραία συζήτηση με έναν συνομιλητή που είχε υπογραμμίσει το βιβλίο, είχε βρει πόσο επίμονα εμφανίζεται η λέξη "χαμένο", "ανολοκλήρωτο", "μοιραίο", "μακρινό", "σκιά" και άλλα, και μου είπε πόσο αγαπά τον γνωμικό λόγο και τη διακειμενικότητα στους συγγραφείς. Μετάδοση στις 8.30 την ΛαμπροΤρίτη. "Σημείο ΑRΤ", Πρώτο πρόγραμμα.



Φωτογραφία του Costas Mavroudis.







Αντζολίνα Τζάρι

Από το fb. Πριν από τρία χρόνια.

Ο Μπαλζάκ κυκλοφόρησε το 1989 από τις καλές εκδόσεις Γνώση. Ο Σαίξπηρ το 1928. Δεν είναι κακή η μετάφραση, όσο πρόλαβα να δω. Ο Σβέβο πριν από 30 περίπου χρόνια. Θυμάμαι ακόμα και πού τον διάβασα, δεν ξέρω όμως πού βρίσκεται και τον ξαναγόρασα. Είναι η ερωτική περιπέτεια του Εμίλιο Μπρεντάνι με την ωραία και άπιστη Αντζολίνα Τζάρι. Από την πρώτη φράση εμφανίζόταν ύπουλα η ιδέα της ανατροπής, η απόλυτη κυριαρχία που κατάφερε να έχει εκείνη. 'Ετσι, αργά, ανειδοποίητα, δεν ανατρέπεται μια ερωτική  ηγεμονία;

"Από τις πρώτες κιόλας κουβέντες θέλησε να την προειδοποιήσει πως δεν τον ενδιέφερε μια σχέση σοβαρή. Της είπε περίπου ' Σ' αγαπώ πολύ, και θα ήθελα να συμφωνήσουμε για το καλό σου να είμαστε προσεχτικοί ' [.....] Με περισσότερη ειλικρίνεια, τα λόγια του θα 'πρεπε να ηχούσαν κάπως έτσι: 'Μ' αρέσεις πολύ, μα δεν θα μπορέσεις να γίνεις για μένα κάτι περισσότερο από παιχνίδι '. Έχω άλλες υποχρεώσεις εγώ, την καριέρα μου, την οικογένειά μου|

Πέμπτη 7 Απριλίου 2016

Τζορτζ Στάινερ

Από τον τοίχο μιας ένθερμης αναγνώστριας, στο Βερολίνο, που πάντα μάς κολακεύει το ενδιαφέρον της. Katerina Stamou
6 ώρες ·
ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ απογειώθηκε και έφτασε Βερολίνο.
Διαβάζοντας μεταφέρω: " Η πρώτη μου προίκα στη ζωή ήταν μια τεράστια αναίδεια. " και , " Δεν είναι η πολιτική λογοκρισία που σκοτώνει [ τον πολιτισμό ] : είναι ο δεσποτισμός της μαζικής αγοράς, τα κίνητρα μιας εμπορευματοποιημένης φήμης. "
Τζορτζ Στάινερ

Και καλημέρα σας


Ο Ανγνώστης.

Από χθεσινή ανάρτηση του περιοδικού "Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ" -
ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ

Γράφει ο Γιάννης Ν. Μπασκόζος.

Τα ποιήματα των “Τεσσάρων εποχών” –τίτλος που θυμίζει Βιβάλντι– είναι μια παλιότερη συλλογή του Κώστα Μαυρουδή και αφορά στα πάντα : πολιτική κριτική, αυτοβιογραφική ανάμνηση, ταξιδιωτικές ιστορίες, υπαρξιακούς προβληματισμούς. Ανατρέχω και πάλι σε αυτήν καθώς ήρθαν στα χέρια μου σχόλια και κριτικές για την εξαίρετη μετάφραση τους στα ισπανικά, σύμφωνα με τη γνώμη διακεκριμένων ισπανόφωνων κριτικών. Οι «Τέσσερις Εποχές» (Κέδρος) κυκλοφόρησαν από τον σημαντικό εκδοτικό οίκο Pre-Textos στα τέλη του προηγούμενου χρόνου. Τη μετάφραση έχει κάνει ο Βιθέντε Φερνάντες Γκονζάλες, ο οποίος βραβεύτηκε δύο φορές με το Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης. Παλιότερα έχει μεταφέρει στα ισπανικά και το βιβλίο του ιδίου με τίτλο «Το δάνειο του χρόνου»(1989). Ως γνωστόν , και αυτό είναι κάτι που με συνδέει με αυτό το βιβλίο, οι «Τέσσερις Εποχές» και ο Μαυρουδής τιμήθηκαν με βραβείο ποίησης του περιοδικού «Διαβάζω», το 2011.
Ο κ. Eduardo Moga, κριτικός, ποιητής και δοκιμιογράφος που έχει γεννηθεί στη Μπαρτσελόνα και ζει στο Λονδίνο, παρουσίασε (12. 11. 2015) με εξαιρετική διαύγεια και αγάπη, τη μετάφραση της ποιητικής συλλογής «Τέσσερις εποχές» ( “Cuatro estaciones”), βρίσκοντας μάλιστα μια ορισμένη συνάφεια με ποιήματα του Καβάφη. Γράφει ο Moga : «Ο Μαυρουδής προτείνει μια ποίηση βαθιά ριζωμένη στην καθημερινή ζωή, στην τριβή των ανθρώπων. Οι ιστορίες του είναι αφηγήσεις, όμως σ’ αυτές πιάνεται, σαν σε άγκιστρο η ποίησή του, όταν απογειώνεται. Οι αφηγήσεις του, επιτρέψτε μου τον πλεονασμό, αρπάζονται σαν άγκυρα από την ιστορία (της χώρας του, τις οικογενειακές, του κόσμου) και στηρίζονται στη διακειμενικότητα η οποία κυριαρχεί: Συναντούμε πρόσωπα, από την Μαντάμ Μποβαρί και τον Μπλεζ Σαντράρ, μέχρι τον Ρουμπινστάιν, τον Γκούφυ, τον Εκκλησιαστή, την Ιζαμπέλ Αλιέντε. Οι φόρμες του, πολύ εύπλαστες –πρόζα και στίχοι–, γίνονται μακροσκελή ποιήματα, που συμπλέκονται γεμάτα πληροφορίες, αλλά και με πλήθος γλωσσικές μεταμορφώσεις και εντυπωσιακές εικόνες, όπως στήθη και “περιπαθείς” μηρούς γυναικών που πηγαίνουν στην παραλία, ενώ άλλοτε μιλούν για ένα κρεβάτι ξενοδοχείου στο χριστουγεννιάτικο Ζάλτσμπουργκ: “[...] ο ύπνος είναι απολαυστικός/ σ’ αυτά τα μαξιλάρια,/ το πάπλωμα χωρίς βαρύτητα,/ σαν μια ιδέα,/ τι όνειρα με αυστριακότητα … [...]”».
»Χαίρομαι που βρήκα στο βιβλίο δύο ποιήματα που αναφέρονται σε πράγματα που γνωρίζω πολύ καλά: το πρώτο έχει τίτλο “Καλοκαίρι, ή στην παραλία τής Μπανταλόνα” (στο οποίο ο ποιητής παρατηρεί την επιθετικότητα του σώματος που ανέφερα προηγουμένως, με κάποιους παραθεριστές γύρω να διαβάζουν Ιζαμπέλ Αλιέντε. Κι εδώ οι πράξεις καταφεύγουν στη μνήμη. Φυλακίζονται στο ποίημα όσα χάθηκαν, για να ξαναζωντανέψουν κάποτε και πάλι».
»Το δεύτερο ποίημα, “Καλοκαίρι, ή εναρκτήριο μάθημα”, περιγράφει ένα μάθημα αγγλικών, που μέσα σ’ αυτό υπάρχει το Λονδίνο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, με τους ναζί να βομβαρδίζουν την πόλη. Χτες, 11η Νοεμβρίου, ήταν ακριβώς η ημέρα που θυμόμαστε, χωρίς εκρήξεις και βόμβες αλλά με παπαρούνες, τους νεκρούς του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και τη συνθήκη ανακωχής των Συμμάχων. Αυτή η εγγύτητα του Μαυρουδή, το ότι μιλά για όσα είδε (ή σκέφθηκε, ή φαντάστηκε), για την αιχμή της ζωής, με ένα άτακτο ψηφιδωτό, έτσι όπως πάντα υπάρχει στη συνείδησή μας, με εντυπώσεις, αναλογίες, αναγνώσεις, διαλόγους, στήθη και μηρούς που θαυμάζουμε, στιγμές που θαμπώνουν και στιγμές που διαρκούν, τον καθιστά πιο απτό, πιο ζωντανό (με το αίμα να κυλά ορμητικό).»
Για τις «Τέσσερις εποχές» στα ισπανικά έγραψε και ο Αlvaro συγγραφέας δύο μυθιστορημάτων, ανθολογιών, και πολλών ποιητικών συλλογών: ”Διαβάζει κανείς πολλά ποιητικά βιβλία, ελπίζοντας ότι, κάποια στιγμή τουλάχιστον, θα συναντήσει έναν ποιητή με γνήσια φωνή, με προσωπικό τόνο αλήθειας που κάνει το έργο να ξεχωρίζει απ’ τα άλλα και να διαθέτει αυθεντικότητα και φυσικότητα στον λυρισμό του. Κι αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση του Μαυρουδή. Έχει κληρονομήσει, βεβαίως ο ίδιος μια από τις σπουδαιότερες παραδόσεις της παγκόσμιας ποίησης, την οποία και δεν εγκαταλείπει. Να πω ότι μου έδωσε με τους στίχους του κάτι καινούργιο και ξεχωριστό. Τους διαβάζω σαν κάποιος που ανακαλύπτει ένα τοπίο για πρώτη φορά ή περπατά σε μιαν άγνωστη πόλη. Και σίγουρα δεν είναι (και κυριολεκτικά) λίγες οι πόλεις που υπάρχουν σ’ αυτό το όμορφο και μυστηριώδες βιβλίο: Βενετία, Ζάλτσμπουργκ, Παρίσι, Λονδίνο και Λίβερπουλ, Μπανταλόνα, Λουτράκι, ένα θέρετρο στον Κορινθιακό κόλπο”.
“Ο Μαυρουδής, ο οποίος, διαβάζω στην εισαγωγή, αρέσκεται να συλλέγει διάφορα μικροαντικείμενα σε παζάρια παλαιοπωλών, εκεί όπου βρίσκεται «η απόλαυση της σκέψης» και της «καταγραφής», συνθέτει σ’ αυτό το βιβλίο των Εποχών (τρία ποιήματα για το φθινόπωρο, τέσσερα για τον χειμώνα, τρία για την άνοιξη και άλλα τέσσερα για το καλοκαίρι) ένα είδος διαχρονικού πανοράματος. Γιατί, όπως λέει ο μεταφραστής του, θέτει έτσι «σε διάλογο το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον»• γιατί καταφέρνει να προσδιορίσει μελαγχολικά «τον χαμένο χρόνο μέσα στον χώρο»• γιατί, εν ολίγοις, χρησιμοποιεί τη φωτογραφία και την εικόνα, έτσι ώστε αυτά τα «ίχνη του χρόνου» να βάλουν σε λειτουργία τη διαδικασία του «αναστρέψιμου», που θα μας επιτρέψει να κατανοήσουμε «το ανεξήγητο μυστήριο του χρόνου». Αναφερόμαστε εδώ στο δεύτερο ποίημα του βιβλίου, με τίτλο «Επιστρεψιμότητα», ένα παιχνίδι οπισθοχώρησης, επιστροφής στο χρόνο, όχι νοσταλγίας . Σ’ αυτό βοηθούν τα αντικείμενα και οι πράξεις, όπως σωστά επισημαίνει ο Φερνάντες Γκονζάλες. Και η μνήμη, φυσικά. Σ’ ένα ποίημα που μένει χωρίς σαφές τέλος, ο Μαυρουδής θυμάται τον πατέρα που κρατά σημειώσεις στον τόμο της «Μαντάμ Μποβαρί», πιθανόν για να «συνομιλήσει κάποτε με το παιδί, όταν εκείνος θα απουσιάζει». « …για ποιον άλλον σημειώνει/ στην εναρκτήρια και την τελευταία σελίδα του βιβλίου/ ώρα, ημέρα και χρονολογία που το διάβασε,/θυμίζει βλέπετε ημερολόγιο, με πρόθεση να φτάσει στον μεταγενέστερο…./», λέει ο ποιητής».



Δευτέρα 4 Απριλίου 2016

Από προ διετίας ανάρτηση στο fb:

Νομίζω ότι το βιβλίο που βρήκα σήμερα είναι σπάνιο και πολύτιμο, κυρίως μνημείο μιας εποχής. Ο τίtλος του είναι Il primo libro d' Italiano per le Scuole delle Isole Jonie.Έχει εκδοθεί το 1942 (20ό έτος με την φασιστική αρίθμηση) και είναι γραμμένο από tην καθηγήτρια Ida Zambaldi, γυμνασιάρχη στο γυμνάσιο θηλέων της Κέρκυρας. Στην τελευταία σελίδα αναφέρεται η 10η Οκτωβρίου του '42 ως ημέρα εκτυπώσεως από το τυπογραφείο San Marco της Κέρκυρας.
Σχέδια με φτωχή, στοιχειώδη αισθητική. Αντίθετα, βιβλία της προπολεμικής περιόδου από την Ιταλία, είναι έργα τέχνης. Εδώ κεφάλαια με θέματα από τη φύση, την οικογένεια, την κοινωνία (Τα άνθη της ανοίξεως, τα χρώματα, το λεμόνι, το πορτοκάλι, και ανάμεσα, εμβόλιμη η φράση του Μουσολίνι «amate il pane, cuore della casa, profumo della mensa, goia dei focolari».
Μετά οι προθέσεις, οι συζυγίες, οι χρόνοι της οριστικής, το κεφαλαιώδες ρήμα essere και η χρήση του avere. Ακολουθούν πάμπολες ενότητες. η ενότητα για το σπίτι (τα δωμάτια και τα έπιπλα, το δωμάτιον της διαμονής (la stanza di soggiorno), La cucina, εργασίες της κουζίνας, φαγητά. Και πάλι ρήματα, ανώμαλα της πρώτης συζυγίας, της δεύτερης και ακολουθούν άλλα σύντομα πάντα κεφάλαια: Σώμα, Καλές τέχνες, Ζώα και Έντομα, φυτικό βασίλειο, το σύμπαν.
Λίγο μετά, η Ιταλία συνθηκολογεί και οι στρατιώτες της στα Ιόνια έχουν τη γνωστή δραματική μοίρα.Το βιβλίο έβαζε τις βάσεις της γλωσσικής παιδείας, με την πεποίθηση ότι, μεταπολεμικά, τα νησιά θα έμεναν υπό τον έλεγχό της Ιταλίας. Τα κεφάλαια των τελευταίων σελίδων, πιο σύνθετα, με ιστορίες, παροιμίες, αποσπάσματα μεγάλων συγγραφέων, θα τα είχαν διαβάσει, υποθέτω, ελάχιστα παιδιά. Τον Ντ' Ανούντσιο, τον Μαντσόνι, τον Δάντη μόλις θα πρόλαβαν να τους διδάξουν, πιθανότερο όχι. Δεν υπάρχουν σημειώσεις στα περιθώρια. Ίσως δεν είχε χρησιμοποιηθεί. Στη σελίδα 167, ελάχιστοι θα πρόσεξαν, και ακόμα πιο λίγοι θα το προσέγγισαν, δημοσιεύεται το Δαντικό απόσπασμα από το Purgatorio VII-v,1-6: Tramonto (Δύσις)

Ήταν πια η ώρα που ξυπνάει
στους θαλασσινούς ο πόθος
και μαλακώνει την καρδιά τους η θύμηση της μέρας
που αποχαιρέτισαν τους αγαπημένους φίλους.
Τον νέο ταξιδιώτη τσιμπά με αγάπη,
όταν ακούει την καμπάνα να αντηχεί,
λες και κλαίει τη μέρα που πεθαίνει


Στο Βερολίνο

Από τον τοίχο μιας θερμής αναγνώστριας, στο Βερολίνο,
που πάντα μάς κολακεύει το ενδιαφέρον της. Katerina Stamou
6 ώρες ·
ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ απογειώθηκε και έφτασε Βερολίνο.
Διαβάζοντας μεταφέρω: " Η πρώτη μου προίκα στη ζωή ήταν μια τεράστια αναίδεια. " και , " Δεν είναι η πολιτική λογοκρισία που σκοτώνει [ τον πολιτισμό ] : είναι ο δεσποτισμός της μαζικής αγοράς, τα κίνητρα μιας εμπορευματοποιημένης φήμης. "...

 Τζορτζ Στάινερ
Και καλημέρα σας!