Δύο χρόνια πριν

Μια συζήτηση για την "Αθανασία των σκύλων", χθες στο Πρώτο Πρόγραμμα (93.6). Ενδιαφέρουσα κουβέντα με τον Δημήτρη Τρίκα, για το ρόλο των σκύλων, που παρά τον τίτλο δεν είναι πρωταγωνιστές των ιστοριών του βιβλίου, για τον ευφημισμό του όρου "Αθανασία" που αφορά ένα βιβλίο με τόσο παρελθόν, χαμένη ύλη, τη σχέση του χρόνου με το έργο της λογοτεχνίας, τη δυσανεξία μας στο πραγματικό ("Ο άνθρωπος δεν αντέχει πολλή πραγματικότητα", Τ.Σ.Έλιοτ), τη μανία να βελτιώνουμε εσαεί μια δημιουργική μορφή ("Ένα έργο δεν τελειώνει ποτέ", Μαλαρμέ) και τη νεύρωση για ένα τέλειο αποτέλεσμα, όπως εκείνη η εφηβική αναποφασιστικότητα (του είπα), όταν δοκιμάζαμε δέκα πουκάμισα και ισάριθμα παπούτσια πριν την έξοδό μας. "Νομίζω ότι σου αρέσει το καλό ντύσιμο", είπε ελαφρύνοντας τη συζήτηση, με αφορμή την πρόχειρη παρομοίωση.

Παραδεχτηκα ότι αγαπώ τα ρούχα, τα βιβλία και τα αντικείμενα από δεύτερο χέρι (το παρελθόν τους, την πατίνα, το αίνιγμα της ιστορίας τους), μιλήσαμε για τους λεπτούς αιφνιδιασμούς τους, όταν στη Φρανκφούρτη, π.χ., βρήκα σε ένα δερμάτινο σακάκι την κάρτα ενός οδοντογιατρού από το Σίδνευ και στην Ιταλία ένα εισιτήριο του κυρίου Moretti, Στοκχόλμη-Μιλάνο.
Μια ωραία συζήτηση με έναν συνομιλητή που είχε υπογραμμίσει το βιβλίο, είχε βρει πόσο επίμονα εμφανίζεται η λέξη "χαμένο", "ανολοκλήρωτο", "μοιραίο", "μακρινό", "σκιά" και άλλα, και μου είπε πόσο αγαπά τον γνωμικό λόγο και τη διακειμενικότητα στους συγγραφείς. Μετάδοση στις 8.30 την ΛαμπροΤρίτη. "Σημείο ΑRΤ", Πρώτο πρόγραμμα.