Συζητάμε στο γραφείο του ΔΕΝΤΡΟΥ με δυο νέα παιδιά για ένα προσεχές αφιέρωμα. 1914. Μας κοιτάζουν αμήχανα. Δηλαδή; Δηλαδή εκατό χρόνια απ' τον "Μεγάλο Πόλεμο". Τον Αύγουστο κήρυξε τον πόλεμο η Αυστρία στο βασίλειο της Σερβίας, τους λέμε. Έχει προηγηθεί η δολοφονία του πρίγκιπα Φερδινάνδου στο Σαράγεβο. Τους θυμίζουμε την εικόνα με την οποία ο Τσβάιχ περιγράφει εκείνο το καλοκαίρι, όταν ένας αμπελουργός, στο Ρήνο νομίζω, κοιτάζει περήφανος τα αμπέλια του και του φωνάζει. "Θα μείνει αξέχαστος αυτός ο Αύγουστος. Δεν θα έχουμε ξαναδεί τέτοια σοδειά".
Εξακολοθούν να μας κοιτάζουν. Μιλάμε για τη λατρεμένη απ' τη γενιά μας αντιπολεμική ταινία "La grande guerra" ("Ο Μεγάλος Πόλεμος") του Μονιτσέλι, για τον "Αποχαιρετισμό στα όπλα" του Χέμινγουέι, και ένας νεαρός μάς λέει πως ο πατέρας του έχει αξιόλογη συλλογή από κάρτες Γάλλων στρατιωτών σταλμένες απ΄τη Θεσσαλονίκη. "Μπορεί να σας ενδιαφέρουν", προσθέτει ευγενικά. Υπάρχει στο γραφείο η σπάνια αφίσα της ταινίας με τους Γκάσμαν και τον Σόρντι, αγορασμένη απ' τη προβολή της ταινίας στην "Αλκυονίδα" (οδός Ιουλιανού), αρχές της δεκαετίας του '70.
Ούτε αυτό τους αφορά ιδιαίτερα. Ο πιο τολμηρός, που φοβάμαι πως στη μύτη του ήδη νιώθει ένα άρωμα ναφθαλίνης, περιμένει να γίνει μια παύση και, συγκεντρώνοντας όσο θάρρος χρειάζεται για να διαφωνήσεις με μεγαλύτερους, λέει κάτι που προφανώς σκεφτόταν επί ώρα: "Στην εποχή των social media, είστε βέβαιοι πως επικοινωνείτε με τους νέους αναγνώστες; Δεν θάταν κακό να ανανεώσετε τα θέματα που προτείνετε. Ίσως και την εικόνα σας. Με όλο το θάρρος, υποθέτω μου επιτρέπετε"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου