Αυτό το κείμενο είχε αναρτηθεί στο blog μου, κατέβηκε για να φιλοξενηθεί σε ένα ηλεκτρονικό περιοδικό, αλλά θεωρήθηκε πλέον εκτός επικαιρότητος (η "επικαιρικότητα", αξία και κριτήριο για την ανάγνωση που δεν κατάλαβα ποτέ!...). Αναρτάται και πάλι στον οικείο χώρο.
Γεννήθηκα στη μετεμφυλιακή περίοδο. Η πρώτη συνωμοσία για την οποία άκουσα ήταν η δολοφονία του Μεταξά από τον οδοντογιατρό του και δύο ξανθούς πράκτορες της ιντέλιτζενς Σέρβις. Δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή ακολουθούσα πάντα τους μεγάλους, δεν έχασα ποτέ την ευκαιρία να γνωρίζω για τα πίσω απ' την αυλαία. Λίγα χρόνια μετά τις εκλογές του '52, άκουσα έκπληκτος ότι Πλαστήρας σύρθηκε στην αναμέτρηση από ένα σατανικό σχέδιο της αμερικανικής πρεσβείας. Ο πρέσβης, συγκεκριμένα, γνώριζε το δεισιδαίμον πνεύμα του πρωθυπουργού και έβαλε μια καφετζού να τον πείσει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει τον Παπάγο με εξοντωτικό πλειοψηφικό. Διέλυσε τη βουλή και προκήρυξε εκλογές. Μερικοί, ελάχιστοι όπως πάντα, "ήξεραν" γύρω μας το πραγματικό αίτιο της πανωλεθρίας του Κέντρου!
Πολλά χρόνια αργότερα, στο Γυμνάσιο, κάποιος μας επισκέφτηκε από την Αθήνα και αποκάλυψε στα ανοιχτά μας στόματα ότι το φέρετρο του βασιλιά Παύλου ήταν γεμάτο με πέτρες. Οι αυλικοί, είπε, έκαναν λάθος στην ποσότητα και ζύγιζε όσο δύο νεκροί. "Να ξέρετε", πρόσθεσε, "τον Παύλο τον κάρφωσε με ξίφος ο αυλάρχης μετά από φιλονικία. Είχε πεθάνει και είχε ταφεί πριν από ένα μήνα". Δεν έλειπε η ενημέρωση. Οι απόψεις και οι πληροφορίες του παρασκηνίου κυκλοφορούσαν ανεμπόδιστα. "Πού ζούμε"; θυμάμαι να αυτοοικτίρεται ένας οικογενειακός φίλος, για την άγνοια και την απομόνωση της μικρής πόλης.
Ένα καλοκαίρι του '60, στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου γνώρισα τον Ηλία, έναν γλυκύτατο μάγειρο που ήρθε με τον αδελφό του στο νησί να εργαστεί για δυο μήνες. Με είδε ιδεολογικά ανήσυχο και άρχισε να μου μου μιλά για πολιτική. Ήταν μαχητικός συνδικαλιστής. Όταν η γνωριμία μας έγινε στενότερη, δεν έχανε την ευκαιρία να μου δανείζει την κομματική εφημερίδα και μετά από καιρό θέλησε να μου αποκαλύψει κάτι, εντελώς άγνωστο στον πολύ κόσμο. "Ξέρεις γιατί ήρθε ο Γκαγκάριν στην Αθήνα;" με ρώτησε, αφού μου είχε αφηγηθεί με συγκινητικές λεπτομέρειες την παλαική υποδοχή, την χωρίς προηγούμενο κοσμοπλημμύρα. "Όχι, βέβαια", είπα. Χαμήλωσε τη φωνή και ψιθύρισε: "Πρόκειται να δει τον Γλέζο. Θα υπάρξουν σύντομα εξελίξεις σε προοδευτική κατεύθυνση. Νομίζεις πως για τις παρελάσεις έκανε το ταξίδι;"
Κάποιος γνωστός (ένας εξαιρετικός χειρουργός) μου εξήγησε προ καιρού, στο ίδιο περίπου πνεύμα, το σχέδιο που έχει εξυφανθεί για την μπιρ παρά αγορά του νεοελληνικού πλούτου. Πρωταγωνιστής ο Γ. Παπανδρέου, η Μαργαρίτα και αμερικανικοί κύκλοι.
Δεν αιφνιδιάζομαι εύκολα. Κυκλοφορώ σε κάθε είδους τόπο. Ακούω τα πάντα, που όλο συχνότερα πια με παραπέμπουν στην περίφημη αντίδραση του Άμλετ, το βλέμμα που διακρίνει πίσω απ' την κουρτίνα, την τσακωτή συνωμοτική πράξη, την ευφυία ενός προικισμένου πλήθους που δεν κοιμάται, που οσμίζεται από χιλιόμετρα τα αθέατα αίτια. Γιατί, τι άλλο κινεί τον κόσμο και την ιστορία απ' τη συνωμοσία;
Πριν από λίγο μου τηλεφώνησε ένας γνωστός, πρόσωπο που σημειωτέον θαυμάζω και εκτιμώ για πολλούς λόγους. Ήθελε τη γνώμη μου για την ΕΡΤ. Αυτό το τηλεφώνημα, μάλιστα, είναι το πραγματικό κίνητρο αυτής της αναρτήσεως και όχι η ροπή σε αναπόληση, νεύρωση που όντως εμφανίζεται μετά από κάποια ηλικία, όπως θα σκεφθεί κανείς. Στην ουσία επιθυμούσε να μου πει τι εξυφαίνεται με την αιφνίδια απόφαση. Να φωτίσει ένα επίπεδο πίσω απ’ το προφανές. "Υπάρχει σχέδιο", είπε. "Τα Αρχεία είναι όλο το ζήτημα, Κώστα, τα Αρχεία". "Τα αρχεία, τι δηλαδή"; ρώτησα. "Τα αρχεία της ΕΡΤ, που έχει υποσχεθεί, προεκλογικά, ο Σαμαράς στον Μπόμπολα και τηρεί στο ακέραιο τη δέσμευσή του".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου