Έγραφα στην προηγούμενη ανάρτηση για την ολιγοήμερη επίσκεψη στο πατρικό μου σπίτι, στην Τήνο. Έλεγα πως σώζεται το παιδικό μου κρεβάτι, από τα λίγα έπιπλα της δεκαετίας του '50, που το εκτιμώ, γιατί θυμάμαι να φτάνει από το επιπλοποιείο και να ξεφορτώνεται στο σπίτι. Μαζί το συζυγικό, διπλό, με ίδιο σχέδιο, ένα γραφείο που χάρισα το '81, μια βιβλιοθήκη που την έδωσε ο πατέρας μου (ξέρω πού βρίσκεται αλλά δεν πήγα ποτέ να τη δω). Αριστερά στη λεπτομέρεια διακρίνεται η σχισμή στην οποία περνούσε ο σύρτης ενός ξύλινου κάγκελου για να προστατεύει από την πτώση. Είχα την απρονοησία να το αφαιρώ και να το χρησιμοποιώ και ως σκάλα. Μ ε την εναλλακτική αυτή χρήση δεν απέφυγα την πτώση.
Το ερώτημα εδώ και πολλά χρόνια είναι, αν όλα αυτά τα πειστήρια (αντικείμενα, γεγονότα, χρόνος υπό μνημονικό έλεγχο), αφορούν το ίδιο πρόσωπο, δηλαδή εμάς, ή έναν διαχειριστή του, που προσπαθεί να διαπραγματευθεί την ενότητά τους, να πείσει για την ταυτοπροσωπία και τη συνέχεια.
Υπάρχει μια βάση αρχαίου αγάλματος (δεν θυμάμαι σε πιο μουσείο το είδα) που έχει την ονομασία "Ο σκύλος της Ανάφης". Ξαναδιαβάζοντας, πριν στείλω στον εκδότη, ένα βιβλίο με 70 σύντομες ιστορίες που αφορούν σκύλους, βρέθηκα σ' αυτή την αναφορά. Από το Σκύλο, έχει μείνει σ' αυτή τη βάση μόνο το δεξί, μπροστινό πόδι. Τίποτε άλλο. Ένα άγαλμα απουσία, απόσπασμα (σπάραγμα), διαθέσιμο στο βλέμμα που θα το αναπληρώσει. Κάπως έτσι είναι το κατάλοιπο της μακρινής ηλικίας και του σκηνικού της. Έχει σωθεί ας πούμε η μαρμάρινη πατούσα. Ποιος ήταν, πώς ήταν ο χαμένος σκύλος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου