Το μικροβιβλίο ως πρόγονος

Τα μικροβιβλία (6 εκ. επί 4 το πρώτο της φωτογραφίας) ασκούν τη γοητεία που έχει σε όλα τα είδη η μινιατούρα του αυθεντικού, η αναπαράσταση, σε βρεφικές διαστάσεις, του κάθε είδους. Δεν ξέρω από πότε χρονολογούνται, θυμάμαι όμως ότι σε διάφορα μουσεία υπήρχε πάντοτε το έκθεμα του "απόλυτου" μικρού, το Κοράνι συγκεκριμένα, γραμμένο σε κόκο ρυζιού. Βρισκόταν κάτω από ένα μεγεθυντικό φακό, αλλά πάντα απομακρυνόσουν με την εντύπωση της ταχυδακτυλουργίας και της παραμυθένιας απάτης.

Σήμερα, στις τουριστικές περιοχές, πάντα βρίσκεις κάποιον που γράφει σε ρύζι το ονοματεπώνυμό σου (στην Αποστόλου Παύλου έχω παρακολουθήσει να γράφουν το όνομα Ελένη Ρίζου σε έναν κόκο) μικρό κατόρθωμα σε σχέση με το βιβλίο. Πρόσφατα μου έδωσαν ένα βιβλιαράκι που κυκλοφόρησε πριν από χρόνια με πολλούς άλλους τίτλους στα περίπτερα και είδα ότι μπορεί να διαβαστεί εύκολα. Συμπτωματικά ήταν το αγαπημένο ανάγνωσμα του πατέρα μου που, μολονότι το δάνειζε συνεχώς, παρέμεινε εντέλει στη βιβλιοθήκη του. Ο "Αρχισιδηρουργός", του Ονέ, σε μια φτηνή έκδοση Δαρεμά.

Σκεπτόμουν, χωρίς να ερευνήσω το θέμα, ότι αυτή η οικονομία με το παιχνίδι του μικρού είναι πρόγονος ή έστω προφήτης, του ψηφιακού βιβλίου, και βέβαια κάθε πληροφορίας που χωρά σήμερα και μεταφέρεται στο μαγικό αξεσουάρ ενός φλας. Η διαδρομή δεν είναι ίδια, αλλά η ιδέα, η ανάμνηση, το πλατωνικό, ας πούμε, αρχέτυπο, νομίζω ότι βρίσκεται εκεί.