Σε μια σχετικά πρόσφατη εκπομπή του Σημείο Αρτ (της ερτ), απαντήσαμε και στην ερώτηση πόσοι νέοι συγγραφείς έχουν εμφανιστεί στις σελίδες του ΔΕΝΤΡΟΥ τα 35 χρόνια της κυκλοφορίας του. Σαν άλτης, που ήθελε να πηδήξει όσο πιο ψηλά μπορούσε, ανατρέχαμε στα πάμπολα ονόματα, γνωστά σήμερα στο μικρό κοινό της εγχώριας λογοτεχνίας. Κι αυτός, κι εκείνος, κι ο άλλος, 1985, 1990, κλπ.
Όταν είδαμε την εκπομπή καταλάβαμε πόσο, με τις απαντήσεις μας στο συγκεκριμένο ερώτημα, είμασταν μακριά από το ουσιαστικό. Ενώ παλιότερα θεωρούσαμε ότι το περιοδικό έντυπο καταξιώνεται από τη σχέση με την εποχή του, από τα "ευρήματα" της αγοράς, σήμερα ξέρουμε πως αυτό υπήρξε ένα αυτάρεσκο στοίχημα για την ιστορία του και τις γραμματολογικές αναφορές του μέλλοντος. Καθώς ζούμε όμηροι της επικαιρότητας, το δημιουργικό παρελθόν έχει εξαφανιστεί, ηττημένο και άχρηστο (και με τις δύο σημασίες της λέξης: το μη χρήσιμο και το μη παρέχον χρησμό). Πολλοί ποιητές και πεζογράφοι κατοικούν στην άγνοια, ενώ οι νεότεροι αναγνώστες, ανευαίσθητοι στην άχρονη εμπειρία του βιώματος, τρέχουν ανύποπτοι σε ασήμαντες εκδηλώσεις των Bar και των καφενείων.
Ρωτάς τα παιδιά με την τάχα πεπαιδευμένη ανησυχία και καταλαβαίνεις με κάθε τους φράση πως στο μυαλό τους κατοικεί ένας αβαθής παροντισμός. Σου ζητούν από μια εφημερίδα να γράψεις για το βιβλίο που διάβασες και ο όρος είναι σαφής: οφείλεις αναφορά σε πρόσφατη έκδοση, λες και η λογοτεχνική πράξη έχει ηλικία. Τώρα, λοιπόν, θεωρούμε πως το βλέμμα ενός περιοδικού πρέπει να στρέφεται κυρίως στο παρελθόν. Είμαστε καχύποπτοι στα οχήματα που φιλοξενούν και αναδεικνύουν, άχρηστα πια. Επιστρέφουμε στα ξεχασμένα ονόματα των ελασσόνων, που περίμεναν σ' όλες τις εποχές την ανακάλυψη και το στοργικό ενδιαφέρον από τον τυχαίο άγνωστο. Η μάχη με τη λήθη είναι από μόνη της η πιο βαθιά εκδήλωση πνευματικότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου