Βρέθηκα μπροστά σε έναν αιφνιδιασμό που έδωσε ευφρόσυνο νόημα στα λίγα λεπτά και στο χρόνο που ακολούθησε την ανάγνωση. Γιατί, όπως έλεγε ο δεν θυμάμαι ποιος, "αν διαβάσεις ένα ποίημα και σε λίγο είσαι έτοιμος να βρεθείς κάπου αλλού, σε μια ποιότητα διαφορετική, τότε το ποίημα δεν άξιζε".
Υπάρχει στην ύλη του προσεχούς ΔΕΝΤΡΟΥ και το υπογράφει ένας νεαρός,
(στο "νεαρός" είναι το περίεργο), Ισπανός. Φερνάντο Βαλβέρδε (1980), σε απόδοση Δ. Αγγελή. Τίτλος και θέμα του είναι "Ο ηλικιωμένος συνδικαλιστής". Δεν έχω ξαναβρεθεί σ' αυτή την περιοχή της υπαρκτικής μέριμνας που στέκεται απέναντι στο πολιτικό υποκείμενο και τη δράση. Είναι βλέμμα ωριμότητας που προυποθέτει πορεία, γιαυτό η έκπληξη. Θα μπορούσε να διδάσκεται ή να διαβάζεται και διδακτικά: ως συνείδηση πολιτικής που διαδέχεται τις "φούριες" και τα οράματα.
Ο ηλικιωμένος συνδικαλιστής
Είναι μόνος. Τώρα πια δεν τον ακολουθεί κανείς,
δεν ξεχωρίζει την αξιοπρέπεια της ήττας,
το παρελθόν της σημαίας
ούτε τη βροχή της σιωπής.
Ποτέ δεν θέλησε να παραιτηθεί από τη γενειάδα του,
τη μυτερή και την ήσυχη,
σήμερα μοιάζει γελοία
Ωστόσο ξέρει
πως μένει προσηλωμένος
στον κόσμο που επινοούσε
στον κόσμο που πίστευε,
στο Μάη,
στις υποθέσεις τους.
Σήμερα υψώνει το ποτήρι του
μέσα στη φασαρία
για να ζητήσει δικαιοσύνη
δικαιοσύνη της μνήμης
μέσα σε τόση μοναξιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου