ΕΞ ΑΦΟΡΜΗΣ

Μου ζήτησαν μια συνεργασία για ένα αφιέρωμα στον Μιχάλη Κατσαρό. Γνώρισα τον ποιητή κάπου στη δεκαετία του '70 και δεν υπήρχε μέρα να μην τον δω ή να τον συναντήσω, γιατί ήταν ένας αμετακίνητος πελάτης των καφε του Συντάγματος, επισκέπτης του βιβλιοπωλείου "Δωδώνη" (εκεί που σήμερα στεγάζεται η "Πολιτεία"), και περιπατητής των κεντρικών δρόμων όπως, για άλλους λόγους, κι εγώ. 

Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να δημιουργείς την εικόνα ενός απόντος από το να αφηγείσαι περιστατικά που τον αφορούν. Σε αντίθεση με κριτικές σκέψεις για τις σελίδες του που σίγουρα δεν θα είναι κάτι νέο, τα περιστατικά (όσο πιο ιδιαίτερα είναι τόσο πιο ανάγλυφα ανασυνθέτουν ένα πρόσωπο) με την κίνησή τους και τη ζωντάνια τους, στέκονται μπροστά στην απουσία, όπως ένα κάδρο στο αμήχανο κενό της επιφάνειας. Πώς έλεγε εκείνος ο στίχος; «...Την εικόνα ήθελα να σας δείξω, που υποκαθιστά αργότερα τα πράγματα. Τη σκιά, εκεί που βρισκόταν το ζωντανό σώμα του γεγονότος. Με την αναπαράσταση ταριχεύουμε το τρέχον (το εφήμερο ζώο)...»

Είπα να ανακαλέσω για το αφιέρωμα τρία περιστατικά που θυμάμαι, χαριτωμένα όλα, αφού ο ποιητής έπαιζε πάντα με το παράδοξο, φτιάχνοντας μια περσόνα που περιφρονούσε τη λογική, τις συμπεριφορές και τα τρέχοντα. Έχω χρόνο έως τον Σεπτέμβριο που θα το παραδώσω. Εν τω μεταξύ, βρήκα ένα σημείωμα που μου είχε στείλει, θέλοντας να προτείνει δημοσίευση (στο ΔΕΝΤΡΟ) ποιημάτων ενός παλιού φίλου του. Συστάσεις βοηθητικές για κάποιον που δεν γνώριζε το χάρτη. 1986 ήταν, και μολονότι γίνομαι κοινότοπος, τα χρόνια, πρέπει να πω, έχουν περάσει σαν αστραπή.