Εμείς, σ' αυτό ακριβώς το σημείο του λιμανιού, με καλάμια και απλά δολώματα, πρωί-βράδυ, βρισκόμασταν πάνω απ' το νερό περιμένοντας, υπνωτισμένοι, τον φελλό να βουλιάξει. Αν δεν συνέβαινε αυτό, η άλλη μεγάλη «ψυχαγωγία» των θερέτρων ήταν να παρακολουθείς τους αγνώστους στον παραλιακό περίπατο (ποιοι είναι, πώς είναι, τι λένε), γιατί ο επισκέπτης στην επαρχία του '55 ήταν ένα γοητευτικό αίνιγμα. Με την εικόνα αυτή, χθες, δεν σκέφτηκα πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε, γιατί έχει αλλάξει κάτι πιο σημαντικό: η εποχή.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου