Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

Επίδαυρος




Χθές το βράδυ, στην Επίδαυρο. «Οιδίπους Τύραννος». Μια ενδιαφέρουσα παράσταση (λόγος πυκνός, χωρίς το γνωστό στόμφο, εικόνα σκηνικών αφαιρετική, σύγχρονα κοστούμια, ένας Οιδίποδας με εσωτερικευμένο και πειστικό το δραματικό στοιχείο, λιτό ύφος διαλόγων με σημερινά ελληνικά, τους Χειλάκη και Μαρκουλάκη που μπορούσαν να σηκώσουν αντισυμβατικά τους μεγάλους χαρακτήρες). 

Μολονότι πίστευα πάντα πως ο συγκεκριμένος χώρος είναι ένα είδος αυστηρής οδηγίας για το πώς θα εμφανιστούν τα κλασικά έργα και ότι ελάχιστες άδειες παραχωρεί, φαίνεται πως μια πρόταση, πειστική στο νεωτερικό της ύφος, τη δομή και την εικόνα της, μπορεί να προσπεράσει το φράγμα. 

Αυτό που δεν μπόρεσα να καταλάβω (κάτι σαν εκείνο περίπου που σημείωνα σε προηγούμενη ανάρτηση για τον αναντίστοιχο, κάποτε, ποιητικό λόγο στον «Οθέλλο» του Γουέλς) είναι ο μεγάλος σε διάρκεια (και με περιττές επαναλήψεις για το ζητούμενο της αποκάλυψης) διάλογος ανάμεσα στον Οιδίποδα και τον Τειρεσία. Με την ανάγνωση του σύγχρονου θεατή, φαίνεται να βαραίνει και να περνά το όριο του αναγκαίου για τη σύγκρουση των δύο προσώπων. Είναι ενδιαφέρον να βλέπουμε μεγάλα κλασικά έργα με τα κριτήρια που μας έχει δώσει η αγωγή της αφαίρεσης και η σημασία της, στην εξέλιξη του τελευταίου αιώνα.


«Ας βγάλουμε τώρα τα εισιτήρια και αργότερα ερχόμαστε πάλι». (Πολύ νωρίς το απόγευμα στην Επίδαυρο, με την Χριστίνα Μ.)

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Είκοσι χρόνια μετά, η εικόνα του μικρού κοριτσιού που κάποτε είχες γνωρίσει, καταρρίπτει κάθε ψευδαίσθηση σχετικά με τον χρόνο...