Λάγκο Ματζόρε. Η κυρία κάθεται πλάι στον μετεφηβικής ηλικίας γιο της, σ' ένα παγκάκι της ακτής. Κοιτάζουν ακίνητοι, και οι δύο, την απέραντη έκταση της λίμνης με τα νησάκια Μπορομέε, θαμπά σε μιαν ομίχλη από φως. Τα λευκά πανιά των μικρών σκαφών, η λαμπρότητα της ώρας, τα πλοιάρια που πηγαινοφέρνουν τουρίστες από το Μπαβένο και τη Στρέζα, είναι το σκηνικό του αυγουστιάτικου πρωινού. Απόλυτα ακίνητοι καθώς μένουν, τυφλωμένοι, όπως κι εμείς, από το φως και την αντανάκλασή του στο νερό, θα ορκιζόμουν ότι έχουν προσηλωθεί στο τοπίο, ποιος ξέρει με ποιον εκστατικό θαυμασμό ή νοσταλγία.
Τίποτε απ' αυτά! Επρόκειτο για μιαν συνήθη έξοδο, έναν περίπατο ρουτίνας του παιδιού αυτού στην παραλία. Έπασχε από μογγολοειδή ιδιωτεία.Το αντιλαμβανόσουν δύσκολα, εξαιτίας των γυαλιών ηλίου που φορούσε, ενώ και στη μητέρα, αν πρόσεχες, θα διέκρινες την εικόνα της υπαρξιακής ταλαιπωρίας, ενός ανθρώπου με το ισόβιο χρέος του συνοδού.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ: ΟΙ ΚΟΥΡΤΙΝΕΣ ΤΟΥ ΓΚΑΡΙΜΠΑΛΝΤΙ (Νεφέλη, 2000)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου