Φόρος τιμής σε μια φωνή που αγαπήσαμε και μας μάγεψε τη δεκαετία του '60. Είναι κρίμα που η αισθαντική αυτή παρουσία έχει αγνοηθεί, καθώς το ρεύμα εκείνο (Νέο Κύμα) φαίνεται και ακούγεται πια παλιό, και κυρίως γλυκερό. Στο «Τετράδιο» της οδού Μνησικλέους περάσαμε ατέλειωτα βράδια, ακούσαμε, γνωρίσαμε, φλυαρήσαμε, πολιτικοποιημένοι υπήρξαμε φορείς μιας αθώας και υπεραισιόδοξης οπτικής για την Ελλάδα. Στην είσοδο, θυμάμαι, υπήρχε ένα χειρόγραφο σημείωμα του ΜΠΟΣΤ, γραμμένο στη θήκη του δίσκου «Ένα πλοίο ταξιδεύον». Τον χάριζε "στον μεγαλύτερο σύγχρονο τραγουδιστή". Ο Ζωγράφος τον άφησε εκεί μέχρι το τέλος. Τα τελευταία χρόνια πριν το θάνατό του είμαστε γείτονες, στα Ιλίσια. Φαινόταν, ήταν εμφανής, μια καταθλιπτική διαταραχή. Του μίλησα κάποτε. Μου είπε πως ο Παβαρότι του πρότεινε να κάνουν μαζί έναν δίσκο. Έπινε μια φτηνή ρετσίνα. Ακούμε αυτό το ωραίο τραγούδι, με τους περίφημους στίχους του Εγγονόπουλου. «Ας δρέψουμε τα στήθη των ομορφοτέρων μας κοριτσιών. Ας οδηγήσουμε τους γύφτους προς την θάλασσα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου