Το ράδιο παίζει εμβατήρια

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ, Άνοιξη 2008. Το editorial του περιοδικού Νο 161-162 αρχίζει έτσι που αφορά τον σύγχρονο αναγνώστη του όχι μόνο για την αναδρομή: "Η εικόνα του σύγχρονου δημόσιου βίου, είτε με τη διάλυση είτε με την αναιδή ελευθεριότητα, οφείλει πολλά στη γενικευμένη Ανοχή. Κι αυτή εμπεδώθηκε, σ' όλη τη μεταπολίτευση, ως αντιπρόταση στο καθεστώς της δικτατορίας, ως αίτημα του διαφορετικού απέναντί της, μια νεοελληνική, άξεστη εκδοχή των ελεύθερων θεσμών [...]"

Το τεύχος ήταν ανθολόγιο αναμνήσεων της πρώτης μέρας. Δεν ασχολήθηκαν οι συγγραφείς του με τη δικτατορία, αλλά με το ξύπνημά τους το πρωινό της 21ης Απριλίου. Το ιδιαίτερο βλέμμα τού κάθε αφηγούμενου επιβάλλει το μύθο και τη σημασία του. 41 χρόνια μετά, μιλούσαν, ή σωστότερα θυμόνταν, οι Νίκος Αλιβιζάτος, Ρέα Γαλανάκη, Στεφ. Πεσμαζόγλου, Δημοσθ. Κούρτοβικ, Κ.Γεωργουσόπουλος, Τ. Χυτήρης, Τ. Σπετσιώτης, Κωστής Σκαλιώρας, Λένα Διβάνη, Αντουανέττα Αγγελίδη, Νίκος Κούνδουρος, Αντ. Λιάκος και πολλοί άλλοι.