Η αφιέρωση

Ο Νίκος Κουφάκης (γενν. 1972) μου έστειλε σήμερα το πρώτο του βιβλίο. "Οικογενειακή πορσελάνη", εκδ. Κέδρος. 16 διηγήματα. Υπάρχει στην 7η σελίδα μια εξαιρετική και σπάνια τιμή που με αιφνιδίασε: το βιβλίο είναι αφιερωμένο στον Τάσο Γουδέλη και σε μένα. Ο Νίκος Κ. εργάστηκε μαζί μας, στο ΔΕΝΤΡΟ, κοντά τέσσερα χρόνια. Πιο δημιουργικά δεν γινόταν. Συζητήσεις, συντροφιά με συνεργάτες, ώρες προσωπικής επικοινωνίας ή άχαρων πρακτικών ασχολιών στα βιβλιοπωλεία, κοινά και αποκλίνοντα βλέμματα γι' αυτό που μας περιέβαλλε. Πρόσωπο με σπάνιο κριτήριο, αυτό που ονομάζουμε ενστικτώδες αλλά και εκείνο που αναγνωρίζουμε ως άκρως ασκημένο. Πολλοί του ζητήσαμε στο παρελθόν να δει γραπτά μας, όσοι τουλάχιστον ξέρουμε πόσο το κείμενο απέχει απ' την εικόνα που έχουμε γι' αυτό.

Μπορώ να πω, όμως, ότι μια αφιέρωση σαν κι αυτή είναι σημαντική και για έναν ά λ λ ο λόγο: Δείχνει, με την χωρίς εξηγήσεις για τον τρίτο συντομία της, σε τι είναι δυνατόν να καταλήγει η δημιουργική, γεμάτη γεγονότα συνύπαρξη στη ζωή τριών προσώπων. Εκτός, δηλαδή, από την τιμητική της αναφορά να αποτυπώνει το πυκνό δούνει λαβείν που προηγήθηκε. Η αφιέρωση κατά κανόνα προβάλλει την αλληλοεκτίμηση, την πρόθεση το έργο να σχετιστεί με κάποιον άλλον. Εδώ, κατ' εξαίρεση, και γι' αυτό γράφω ένα σημείωμα πριν διαβάσω το βιβλίο, είναι επιπλέον μια μαρτυρία, φόρος τιμής και αναγνώριση όχι αποκλειστικά στα πρόσωπα, αλλά στην κοινή, ανεκτίμητη αξία που είναι το παρελθόν. Αυτή είναι η δική μου, όχι εντελώς αυθαίρετη και συναισθηματική, ανάγνωση: μια αφιέρωση λιτή, χωρίς εξηγήσεις, που λες και θέλει να κρατήσει στην επιφάνεια εκείνο που περάσαμε και μοιραστήκαμε. Το χαμένο.