Η εντύπωση

Στη Λυόν είναι περίφημα τα trompe l' oeil. Είτε στο ίδιο ύψος με τους περαστικούς, είτε ψηλά, σε τυφλές επιφάνειες κτιρίων. Εδώ, λίγα χρόνια πριν απ' το νέο αιώνα, δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε ποιος πραγματικά αναπνέει και ποιος είναι μέρος του οπτικού παιχνιδιού, να πούμε αν ο Μοναχός με την εφημερίδα μάς κοιτάζει ή είναι μια παιγνιώδης απεικόνιση. Το ίδιο ισχύει για τη ζωγράφο με το μεγάλο ντοσιέ που ανεβαίνει τα εσωτερικά σκαλοπάτια. Στο νούμερο 2 του δρόμου, ο εύθυμος περαστικός με το λευκό πόλο πίσω απ' το παιδί, το κόκερ που τους κοιτάζει απ' το πεζοδρόμιο, τα κρασιά στη βιτρίνα, μπορεί να υποκρίνονται την κίνηση, μπορεί και όχι. Τα έμψυχα εμπαίζονται απ' την αληθοφάνεια και τη φυσικότητα, αλλά μαζί της φτιάχνουν το αίνιγμα της καλοκαιρινής φωτογραφίας. Με μια αναλογική Cannon στα χέρια (και κυρίως 20 χρόνια νεότερος), μου φάνηκε ότι αυτό έχω μπροστά μου: την εύθραυστη συνθήκη της βεβαιότητας. Η πρόθεση, κύριο αλλά αφανές στοιχείο στη δημιουργική διαδικασία, εδώ δεν ήθελε να κρυφτεί, όπως σε κάθε έργο. Αντίθετα, υπερτονισμένη, προφανής, γίνεται σκοπός: Η εντύπωση.