"Γερτρούδη"

"Τιτάνια", Θεμιστοκλέους. Αίθουσα τσέπης, σαν εκείνη τη μικρή στη Saint Andre des Arts, στα Παρίσια, που τόσες ταινίες είδαμε το '70. Κάρλ Ντράγιερ, λοιπόν. "Γερτρούδη". Για κάποιους λόγους δεν την είχα δει. Ήθελα να ρωτήσω έναν πιο ειδικό, έναν εμπειρογνώμονα των εικόνων, τον σινεάστ Γουδέλη, ή τον θεωρητικό Στάθη Βαλούκο, γιατί τα πρόσωπα κινούνται ή μιλούν τόσο αφύσικα, αργά, εξωπραγματικά, σαν να είναι υπό την επήρεια κατευναστικών. Τι είδους παραστατικότητα είναι αυτή που δεν πειθαρχεί σε στοιχειώδη αυτονόητα των συμπεριφορών; Πιθανόν θα χαμογελούσαν με τον καλοπροαίρετο "άγριο" της οικείας τους τέχνης και θα μου εξηγούσαν πειστικά το κλίμα. Δεν προσέφυγα στη σοφία τους. Σε μια κριτική διάβασα ότι "οι ήρωες βρίσκονται σε ένα περιβάλλον που έχει αποστραγγιστεί από τη ζωή, καθαρά πνευματικό".