Πριν από δυο χρόνια είχα γράψει για την ιλαρότητα που εμφανίζουν οι εκδηλώσεις μας, όταν προσπαθούν, άνευ όρων, να ακολουθήσουν κανόνες "πολιτικής ορθότητας". Ένας δημοτικός αστυνομικός που τον ρώτησα γιατί δεν κλείνουν (για τα δίκυκλα) με μετακινούμενα κάγκελα τον πεζόδρομο του Κεραμεικού μου είχε απαντήσει "Δεν τα αφήνουμε αφύλαχτα διότι τα υπεξαιρούν οι Ρομά ". Μια γνωστή μου κυρία που βρήκα στο γραφείο της με συντροφιά, μου εξήγησε ενοχικά ότι ο σύζυγός της έχει "αποβιώσει" πριν από καιρό. Οι "Ρομά" και το "απεβίωσε" εξωράισαν κάτι που θα μπορούσε να εκληφθεί ως διάκριση στην πρώτη περίπτωση, ως ασέβεια στη δεύτερη.
Έχω δυο αξιόλογους φίλους στο f.b. Ο ένας συγγραφέας,η άλλη αξιόλογη δημοσιογράφος. Και η δύο με εμμονή στη λεγόμενη Πολιτική Ορθότητα, αυτή συγκεκριμένα που αφορά τον Πολυπολιτισμό και την ξενοφοβία. Χρόνια συνυπάρχουμε στο παιχνίδι των μέσων και είμαι σίγουρος ότι οι οθόνες, τουλάχιστον, μας φέρνουν κοντά, αλλά μόνο μια φορά είχα την τύχη να εισπράξω τον γνωστό έπαινο (like) απ' τον καθένα. Πότε; Όταν ανάρτησα μια φωτογραφία μου όπου κουρεύομαι σε πακιστανικό κουρείο της Ευριπίδου. Ποτέ πριν ή μετά. Ούτε για κάτι σπουδαίο ούτε για κάτι ασήμαντο.
Η πολιτική ορθότητα, σκέπτομαι με πάμπολλες αφορμές, είναι ένα ακόμα ιδεολογικό απόλυτο. Ένας αυθεντικός μυστικισμός, στην ουσία. Δεν ξέρω αν είναι περισσότερο γραφικός κώδικας, στερεότυπο σκέψης, απλοικό εργαλείο να ερμηνεύουμε, όπως οι ιδεολογίες, να κρίνουμε ή να προβάλλουμε ψυχαναγκασμούς και αφοσιώσεις. Είναι πάντως μια ανέμπνευστη ματιά στον κόσμο και σίγουρα προάγεται από το σύγχρονο "ασυμβίβαστο" πνεύμα που ζυμώνεται σε ποικίλες δεοντολογίες και ζει ως νομιμοποιημένος, αναμφισβήτητος από τη γενική συγκατάθεση, φανατισμός.
Κάνω ένα βήμα πιο πέρα. Κάθε φανατισμός χωρίς αμφιβολία μοιάζει με τον άλλον. Είναι μέρος ενός και μοναδικού. Ο χορτοφάγος φίλος μου που έδινε στον σκύλο του μόνο μπιφτέκι σόγιας, αν το καλοσκεφτούμε, ανήκει στην ίδια περιοχή μ' εκείνον που κάποτε προέγραφε αντιπάλους, επέβαλλε επιτίμια σε αιρετικούς ή αποκλίνοντες ομοδόξους, στρατολογούνταν σε κοινότητες εκούσιου λιμού και απόλυτης πενίας. Ο ζηλωτής, ανεξάρτητα απ' τις διαβαθμίσεις του ζήλου είναι αιωνίως ένας. Δεν ανήκει σε εποχή και δεν έχει στρατόπεδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου