Γνώρισα τον Donyo Donev (1926-2007) στο φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας. Ήταν 1987. Είχε γίνει ένα αφιέρωμα σ’ αυτόν, με ταινίες κινουμένων σχεδίων που με ενθουσίασαν για το ανατρεπτικό πνεύμα και το χιούμορ τους. Σάτιρα του εθνικού φανατισμού, σπουδαία γραμμή στο σκίτσο, αίσθημα του ποιητικού, με μια λαϊκότητα (κάποιες ταινίες, θυμάμαι, βασίζονταν σε βουλγαρικά παραμύθια) που έκανε σπαρταριστή την αφήγηση. Μου χάρισε δύο τρία σκίτσα που ζωγράφισε επί τόπου και κάναμε μια συζήτηση που δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό «Το Δέντρο».
Αυτό το σκίτσο που θέλησα να αναρτήσω εδώ, μου φαίνεται σπουδαίο, διότι είναι μια αναφορά που πραγματικά αγγίζει την οντολογία της τέχνης. Μου θυμίζει έναν έξοχο αφορισμό του Φερνάντο Πεσόα (στην ουσία τον εικονογραφεί) που λέει ότι «Το γεγονός πως υπάρχει η τέχνη σημαίνει ότι η ζωή δεν αρκεί». Όντως, πάνω στο ξερό δέντρο ‒τη ζωή‒, ο ζωγράφος αναρτά τους ζωγραφισμένους καρπούς, το ψεύδος της τέχνης του. Δεν θυμάμαι πιο περιεκτικό και πιο κρίσιμο λόγο για το νόημα της καλλιτεχνικής πράξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου