"Ο ήρωας της τελευταίας ώρας"

Όσοι έτυχε να δούν και να γνωρίζουν το παρελθόν κάποιων φιλήσυχων, καλών υπαλλήλων, με επίζηλες θέσεις, παροχές και δημόσιο λόγο, μπορεί, αν δεν έχουν πείρα ζωής και λογοτεχνική ανθρωπογνωσία, να αιφνιδιαστούν απ' τη σημερινή τους ρητορική. Να εκπλαγούν από την "αγανάκτηση ", την παρεμβατική τους φλυαρία, ασκήσεις στην ουσία ενός αστείου αντικομφορμισμού. Ευνοημένοι χθες του κομματισμού, σχολιάζουν σήμερα, σαν κεραυνόπληκτοι από την κρίση, την ευθύνη της πολιτικής τάξης. Μιλούν για τον χθεσινό προστατευτικό πατερούλη σαν ψυχαναλυμένες κόρες που θα φωτίσουν την τραυματική, τάχα, σχέση με σύντομες δημόσιες συνεδρίες.

Καμιά έκπληξη. Εκείνοι που δεν είναι ερασιτέχνες στα γράμματα ξέρουν πως η λογοτεχνία και το σινεμά βρίθουν από ανάλογες αναφορές. Όλες οι εποχές τις τροφοδότησαν με αξιομνημόνευτο υλικό. Από την τελευταία εκείνη σκηνή στον "Κονφορμίστα" του Μπερτολούτσι, me τον ξεδιάντροπο καθεστωτικό που μετά την αλλαγή αρχίζει να κατηγορεί περαστικούς για συνεργασία, μέχρι το σύντομο απόσπασμα που ανθολογώ. Ο καιροσκόπος. Αιώνιος. Παρών και διαθέσιμος στην αλλαγή των εποχών, στην άκρη πάντα του συγγραφικού τραπεζιού, όσο το μελάνι, το χαρτί και η πένα. Να πώς φτάνει μια ακόμα εκδοχή του στα σημερινά μας διαβάσματα. Κούρτσιο Μαλαπάρτε, μέσα της δεκαετίας του '40. Γι' αυτό, να τηρήσουμε τις αναλογίες της εποχής και της σημασίας της.
"..Ένα πρωί περάσαμε το ποτάμι και καταλάβαμε τη Φλωρεντία. Από τους υπονόμους, τα υπόγεια, τις σοφίτες, από τις ντουλάπες , κάτω απ' τα κρεβάτια από ρωγμές των τοίχων, άρχισαν να βγαίνουν σαν τα ποντίκια οι "Ήρωες της τελευταίας ώρας", οι τύραννοι της επόμενης μέρας..... Διασχίσαμε την πόλη σιωπηλοί, με τα μάτια κάτω, σαν παρείσακτοι που χαλάνε την ατμόσφαιρα, υπό τα περιφρονητικά βλέμματα των κλόουν της ελευθερίας, που ήταν καλυμμένοι με κονκάρδες, περιβραχιόνια, γαλόνια, φτερά στρουθοκαμήλου και με πρόσωπο βαμμένο τρίχρωμο..."