"Οι ήρωες της τελευταίας ώρας"

Όσοι έτυχε να δούν και να γνωρίζουν το παρελθόν κάποιων φιλήσυχων προσώπων, με επίζηλες θέσεις, παροχές και δημόσιο λόγο, μπορεί, αν δεν έχουν πείρα ζωής και ανθρωπογνωσία, να αιφνιδιαστούν απ' τη σημερινή τους ρητορική.  Από την "αγανάκτησή " τους, τη ρυθμική τους, τον αντικομφορμισμό, που τους κάνει να δείχνουν σαν επιδειξίες, με βιασύνη, τη νέα τους άποψη. Ευνοημένοι χθες με τις θέσεις τους, σχολιάζουν σήμερα, σαν κεραυνόπληκτοι την κρίση, την ευθύνη της πολιτικής. Μιλούν για τον χθεσινό  πατερούλη τους σαν ψυχαναλυμένες κόρες που φωτίζουν την τραυματική, τάχα, σχέση με δημόσιες συνεδρίες.

Καμιά έκπληξη. Εκείνοι που δεν είναι ερασιτέχνες στα γράμματα ξέρουν πως η λογοτεχνία και το σινεμά βρίθουν από ανάλογες περιπτώσεις. Όλες οι εποχές μάς τροφοδότησαν μ' αυτές. Από την τελευταία εκείνη σκηνή στον "Κονφορμίστα" του Μπερτολούτσι, με τον ξεδιάντροπο καθεστωτικό που μετά την αλλαγή κατηγορεί κάποιον ως ...φασίστα, μέχρι το σύντομο απόσπασμα που ανθολογώ. Ο καιροσκόπος. Αιώνιος. Παρών στην αλλαγή των εποχών. Να πώς φτάνει μια ακόμα εκδοχή του στα σημερινά μας διαβάσματα. Κούρτσιο Μαλαπάρτε. Μέσα της δεκαετίας του '40, γι' αυτό, να τηρήσουμε τις αναλογίες της εποχής και της σημασίας της.

"..Ένα πρωί περάσαμε το ποτάμι και καταλάβαμε τη Φλωρεντία. Από τους υπονόμους, τα υπόγεια, τις σοφίτες, από τις ντουλάπες , κάτω απ' τα κρεβάτια από ρωγμές των τοίχων, άρχισαν να βγαίνουν σαν τα ποντίκια οι "Ήρωες της τελευταίας ώρας", οι τύραννοι της επόμενης μέρας..... Διασχίσαμε την πόλη σιωπηλοί, με τα μάτια κάτω, σαν παρείσακτοι που χαλάνε την ατμόσφαιρα, υπό τα περιφρονητικά βλέμματα των κλόουν της ελευθερίας, που ήταν καλυμμένοι με κονκάρδες, περιβραχιόνια, γαλόνια, φτερά στρουθοκαμήλου και με πρόσωπο βαμμένο τρίχρωμο..."