Δι' ασυλλήπτων μεθόδων

Έχουν πει ότι κριτήριο για την αξία του σημαντικού έργου είναι αν αυτό εξακολουθεί να ενδιαφέρει, τρεις γενιές μετά τον συγγραφέα του. Πόσο, λοιπόν, και γιατί ο Παπαδιαμάντης αφορά σήμερα το σύγχρονο αισθητήριο; Πώς υποδεχόμαστε την αθωότητα της διηγηματογραφίας του ή τον πιο υποψιασμένο δραματικό ρεαλισμό του; Σίγουρα, για μια κατηγορία αναγνωστών, το συγκεκριμένο έργο έχει προτείνει έναν κανόνα βίου και αξιών. Το υποδέχονται μέσα από συναισθηματικές ταυτίσεις, βλέποντας τον συγγραφέα ως ζωγράφο του αυτόχθονος, μυστικοπαθή νοσταλγό, στον κόσμο του οποίου έχουν «επενδύσει». Στην αντίληψή μας, που πάντα τη βασάνιζε (και όχι αναιτίως) η αμηχανία ταυτότητας, η λογοτεχνία, μετά την ιστορία, είναι προνομιακή περιοχή ταυτίσεων και προβολών.
Στον αντίποδα, μια άλλη αναγνωστική αντίληψη επιχείρησε από πολύ νωρίς την αποδόμηση του παπαδιαμαντικού έργου. Αρνήθηκε την αξία των αφηγηματικών τρόπων, τη σημασία της θρησκευτικότητάς του, τους χαρακτήρες, στους οποίους αναγνώριζε την αναπαραγωγή προσώπων της απλοϊκής ζωής. Τόνισε την «πενιχρή θεματολογία», την ομφαλοσκοπική και ηθογραφική πλευρά του, τις προσηλώσεις του στο εκκλησιαστικό τυπικό που γίνεται όρος ζωής. («Είναι συντηρητικός. Το θρησκευόμενο Βυζάντιο σε στιγμές παρακμής. Μίσος για τους Φράγκους, αποστροφή για κάθε νεωτερισμό»). Πολλές από τις αντιρρήσεις είναι καίριες. Τα «αμφίβολα λογοπαίγνια», π.χ., που του καταλογίζει πρώτος, νομίζω, ο Δημαράς, συχνά είναι, πράγματι, κακό χιούμορ.
Οι τύποι των προσώπων είναι όντως περιορισμένοι, χωρίς ποικιλία. Η «υποτονισμένη ψυχογραφία», τα «χωρίς ενάργεια πρόσωπα, είναι θαμπά και ουδέτερα». Ανοίγω και διαβάζω, επί τούτω, τον "Ξεπεσμένο δερβίση" και τον "Ερωτα στα χιόνια". Τα πρόσωπα διαγράφονται μ' αυτόν τον τρόπο. Μολαταύτα μου αρέσει η διάχυτη λυρική διάθεση. Υπάρχει ένα ισχυρό ρεύμα ποίησης που βάζει στην άκρη αυτές (κι άλλες) ενστάσεις. Ο κόσμος του Παπαδιαμάντη δεν είναι ανενεργός. Δεν είναι κειμήλιο ευλάβειας, ούτε λεξικό πατριδογνωσίας. Νιώθω να ξεχειλίζει από μια ύλη ζωντανή και «παραγωγική». Ο Ξενόπουλος δεν έχει αφήσει για το μέλλον τη δυνατότητα να προστεθεί κάτι πιο καίριο και οξυδερκές στην παρατήρησή του. «Ο,τι σώζει και συχνά μεγαλύνει τας αλλοκότους συνθέσεις του είναι η διάθεσις την οποία δι' α σ υ λ λ ή π τ ω ν μεθόδων αυτές γεννούν».
Ξαναβλέποντας τη διηγηματογραφία του έπειτα από τουλάχιστον είκοσι χρόνια, βρίσκομαι, πράγματι, απέναντι σ' αυτή τη διάθεση, σε μιαν έκφραση, για την οποία δεν έπαψα να έχω άμεσα και γόνιμα αντανακλαστικά. Θυμάμαι ότι διαβάζοντας κάποτε το Κατά Λουκάν (κεφ.8), σταμάτησα στη θεραπεία του δαιμονισμένου. Τα δαιμόνια εγκατέλειψαν τον ασθενή και μπήκαν στο σώμα των χοίρων, που τρέχοντας έπεσαν με κινηματογραφική κίνηση στον γκρεμό. Δεν με γοήτευσε τόσο το γεγονός όσο η εικόνα του θεραπευμένου, που τον έβλεπες πλέον, λέει το κείμενο, «καθήμενον, ιματισμένον και σωφρονούντα". Τρεις μετοχές, θέλω να πω, που αποδίδουν με μαγική οικονομία το νέο πρόσωπο του άνδρα.
Πολλά χρόνια μετά τον σκιαθίτη διηγηματογράφο, ο Ανδρέας Εμπειρίκος στοιχημάτισε να μιλήσει, κάνοντας την καθαρεύουσα όργανό του και δίνοντάς της μιαν εκτός εποχής λάμψη. Από τις σελίδες του προέκυψε η εκθαμβωτική γλώσσα του, απρόσκοπτα αναγνωρίσιμος κλώνος του Παπαδιαμάντη. Το αίσθημα της ευφρόσυνης ακρίβειας και της πειθαρχίας (στοιχείο άγνωστο όχι μόνο στη γλώσσα, αλλά σε όλες τις νεότερες εκφράσεις του βίου μας) είναι θαυμαστό. Στον Παπαδιαμάντη η καθαρεύουσα είναι προσωπική περιοχή, με στυλιστική τελειότητα, με ευαισθησία και εκλεπτυσμένη οικονομία. Χωρίς να με αφορά «η ελληνορθόδοξη πνευματική παράδοση» που απηχεί το έργο, οδηγούμαι στις πιο λεπτές και απαιτητικές τέρψεις. Η γλώσσα με παρασύρει (συχνά με απομακρύνει) από το θέμα, κερδίζοντας αβίαστα την πρωτοκαθεδρία. Σαν ένας γοητευτικός φορμαλισμός επιβεβαιώνει το κύρος της μορφής, χωρίς αυτή η στάση να είναι επιτηδευμένη οπτική, μια παραφροσύνη χαράς α π ό και γ ι α τους ήχους.
Διότι δεν παύει να βρίσκεται μπροστά μου ένα έργο πλημμυρισμένο από ηθικά μεγέθη, γεγονότα και πάθη. Έτσι, μια πινακοθήκη προσώπων ηθογραφείται στο ανθηρό και επινοητικό αυτό ιδίωμα. Προκύπτει αναπόφευκτα η επόμενη σκέψη, που οδηγεί στο πολυσυζητημένο πρόσφατο εγχείρημα: το συγγραφέα μεταφρασμένο, έξω απ' τη γλώσσα του. Ο Καζαντζάκης, λοιπόν, θα κέρδιζε σε κάθε μετάφραση. Τα φίλτρα της φυσικότητας θα χάριζαν τη φρεσκάδα και τον αβίαστο ήχο που στερείται. Ο Παπαδιαμάντης, αντιθέτως, είναι «αμετάφραστος», όπως κάθε «ποιητής γλώσσας", αν και σε μια περίπτωση ξέρω πόσο χρησίμευσε (φώτισε προφανώς νοήματα) στην ισπανίδα μεταφράστρια της "Φόνισσας". Εν πάση περιπτώσει, μεταφερμένος στα σχήματα της αναλυτικής μας γλώσσας μικραίνει και μεταβάλλεται. Γίνεται συμβατικός καταγραφέας, ακινητεί ή κάνει χαμηλές πτήσεις πάνω από τα μεταλλαγμένα τοπία του. Αν αφήσει στην άκρη τις φιλολογικές περιέργειες, ο θεατής της ενδογλωσσικής μεταφράσεως νιώθει κατατονική πλήξη. Δεν δυσκολεύεται να καταλάβει το λόγο: διαβάζει παρακολουθώντας αμέτοχος άλλοτε τις εξαρθρωμένες, άλλοτε τις θαμπές εικόνες μιας οθόνης που την έχει γνωρίσει στη μνημειώδη και απολαυστική κραιπάλη των χρωμάτων και των ήχων της.

Σαν όντα μαγικά..

Τι συγγραφέας! Γιόζεφ Ροτ. Εδώ φωτογραφία (δεξιά) με τον Τσβάιχ. Βανδαλική υπογράμμισή μου με κόκκινο μαρκαδόρο, δεκαπέντε χρόνια πριν στις σελίδες του "Φυγή χωρίς τέλος": [...] «Ευγενικά κοριτσάκια, συνετά πλάσματα μιας μητρόπολης, που κρατούσαν τη μαμά τους από το χέρι και προχωρούσαν στο λιθόστρωτο σαν όντα μαγικά, κάτι ανάμεσα σε πριγκίπισσα και ζώο". Και λίγο πιο κάτω: "Στα υπαίθρια καφέ, οι κυρίες με καλαμάκια, σαν λεπτά φλάουτα, ανάμεσα στα χείλη. Ο κόσμος ήταν πίσω από ένα γυαλί, όπως τα ανεκτίμητα χαλιά στα μουσεία".

Το επόμενο

Στο επόμενο "τριμερές" ΔΕΝΤΡΟ. Τρία αφιερώματα. Η συνέχεια του "1914" (Β' μέρος). Φράντς Κάφκα (+1924-2014). Η "Κρίση" στα νεοελληνικά κείμενα.

"H Aθανασία των σκύλων" στο blog του Librofilo

Τετάρτη, Οκτωβρίου 08, 2014

posted by Librofilo at Τετάρτη, Οκτωβρίου 08, 2014 | Permalink

Η αθανασία των σκύλων

«Σε τι χρησιμεύουν τόσα βιβλία;» ρώτησε ένα απόγευμα το παιδί. 

«Σε τίποτα», είπε μετα aπό σύντομη σκέψη εκείνος. "Είναι σενάρια του εαυτού τους"

Με ιστορίες ανθρώπων (περισσότερο) και σκύλων (λιγότερο) ασχολείται ο συγγραφέας , ποιητής και εκδότης Κώστας Μαυρουδής (Τήνος,1948) στη θαυμάσια συλλογή διηγημάτων του «Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ» (Εκδ.Πόλις, σελ.212). 70 «μπονζάϊ» διηγήματα (ή «ταχυδιηγήματα» όπως ο ίδιος αποκαλεί) σε ένα μάλλον ασυνήθιστο βιβλίο που εκτός των άλλων (ιδιαίτερα σημαντικών στοιχείων που, θα αναφέρω παρακάτω) εντυπωσιάζει με την οικονομία και την υπαινικτικότητα του λόγου του, στοιχείο που δύσκολα συναντάς στην ελληνική πεζογραφία.

Το «εύρημα» του βιβλίου είναι ότι, στα διηγήματα υπάρχει ένας ή περισσότεροι σκύλοι, οι οποίοι βρίσκονται άλλες φορές στο προσκήνιο της ιστορίας, και άλλες (τις περισσότερες) στο παρασκήνιο ή λειτουργούν ως σκηνικό – μπορεί δηλαδή να αποτελούν μέρος ενός πίνακα ή να περιπλανιούνται στους δρόμους.

Τα σκυλιά συνοδεύουν, τρέχουν, εμφανίζονται τυχαία, αφηγούνται (σε κάνα-δυό από τις ιστορίες), απεικονίζονται σε πίνακες, σε φιλμ φωτογραφικά, σε κινηματογραφικές σεκάνς, σε σελίδες κλασσικών ή μη βιβλίων της λογοτεχνίας.

«Η μνήμη των σκύλων που τριγυρίζουν με σιωπηλή σοβαρότητα τις πόλεις έχει κληρονομηθεί κατά το ήμισυ από παλιούς προγόνους τους»

Το βιβλίο μιλάει όμως για τον χρόνο και τη σχετικότητά του με πρόσχημα τους σκύλους, οι οποίοι έχουν άγνοια για τον χρόνο που περνάει, για τις στιγμές, έχουν άγνοια για τον θάνατο και τη φθορά. Η απώλεια, η μνήμη, η γήρανση, η παιδική ηλικία, η ενηλικίωση, ο θάνατος, διατρέχουν αυτά τα μικρά διηγήματα (διαμάντια τα περισσότερα) στα οποία υπάρχει μια έντονη αίσθηση νοσταλγίας. Ο συγγραφέας δεν αφήνεται σε έντονους συναισθηματισμούς, αποφεύγει τον σκόπελο του μελοδραματισμού που ελλοχεύει σε κάποια από αυτά και σταματάει (έστω απότομα) την αφήγηση για να μη πέσει στη παγίδα αυτή.

«Ο Ερμής δεν έχει συνείδηση, αγνοεί το τέλος, όπως το δάσος δεν γνωρίζει τίποτα για το πριονιστήριο. Μακαριότητα. Έζησε και πεθαίνει χωρίς να υποψιάζεται την απουσία του, χωρίς να ξέρει τίποτα για τον χρόνο. Σκέπτομαι ότι, όποτε χρειαστεί, θα υποβάλω σε ευθανασία μιαν ανύποπτη, δηλαδή μιαν αθάνατη ύπαρξη».

Είναι ένα ταξίδι μέσα στον χώρο και τον χρόνο καθώς το σινεμά και η λογοτεχνία είναι διαρκώς παρόντα στις ιστορίες του Μαυρουδή. Οι διακειμενικές αναφορές είναι αμέτρητες, ο συγγραφέας δεν επιδίδεται σε στείρα ονοματολογία σκηνοθετών ή συγγραφέων αλλά τους χρησιμοποιεί, τους εντάσσει στην αφήγηση του. Μπουνιουέλ, Χέρτσογκ, «Διακοπές στη Ρώμη», «Ο κλέφτης των ροδακίνων» (η ταινία και το βιβλίο), Σταντάλ, Ουγκώ, Βερν, Προυστ, Ντι Λαμπεντούζα («Ο Γατόπαρδος»), Μπάϊρον και πολλοί άλλοι ενώ δεν λείπουν και οι αναφορές σε πίνακες και ζωγράφους.

Πολλές από τις ιστορίες είναι σαν κινούμενες εικόνες με την κινηματογραφική έννοια του όρου (διότι τι άλλο είναι το σινεμά από «κινούμενες εικόνες»;). Παλιά επίκαιρα ή ιστορικές φωτογραφίες με παρελάσεις, με πανηγυρισμούς, με δοξολογίες όπου πάντα υπάρχει ένας σκύλος να διασχίζει το δρόμο, αδιάφορος για τα τεκταινόμενα, ασυγκίνητος μπροστά στη δυναμική των στιγμών, πάντα εκεί, πάντα «αόρατος».

«Γι’αυτό δεν έγραψα ποτέ», σκέφτηκε. «Τι αξίωση, για όλα εκείνα που αισθάνομαι, να ψάχνω ξένους που θα τα καταλάβουν»

Ο Μαυρουδής - έμπειρος ποιητής - , στα διηγήματά του συνομιλεί με την ποίηση. Μια κοπέλα επιλύει μετά από 40 χρόνια το σταυρόλεξο που άφησε ημιτελές ο νεκρός πατέρας της και που βρίσκει συμμαζεύοντας τα πράγματα του θανόντος, οι γιγάντιοι χαρταετοί που κάποιος φτιάχνει, τα σύννεφα πάνω από τη πόλη. Φράσεις ποιητικές, φιλοσοφικές, αισθαντικές που αφήνουν τον αναγνώστη μετέωρο, να στέκεται πάνω τους για αρκετή ώρα, και «να τις κουβαλάει» μαζί του για μέρες.

Εικόνες, φράσεις, συναίσθημα, λυρισμός, στοχαστικότητα, χιούμορ και αυτοσαρκασμός είναι μόνο μερικά από τα πράγματα που κρατάει κανείς ολοκληρώνοντας την ανάγνωση αυτού του σπουδαίου (και διόλου «κυνοφιλικού» με τη στενή έννοια του όρου) βιβλίου. Μια εξαιρετική συλλογή διηγημάτων που σε κερδίζει από την πρώτη σελίδα και σε ωθεί να σκεφτείς και να αφεθείς στη μαγεία του λόγου και των εικόνων που περιγράφονται μπροστά στα μάτια σου.

"Η γιαγιά του φίλου μου Μπερνάρ Ντυκλό, το γένος Σεϊντού, γεννημένη και μεγαλωμένη στην Τουλούζ, ήταν το 1978 μια ηλικιωμένη κυρία με παρελθόν θαυμάσιας φωτογράφου. Πάντα μαυρόασπρο φιλμ. Απ'όσα θαυμάσια είχα δεί θυμάμαι μόνο δυο μεγάλες ενότητες. Τζαμιά της Βόρειας Αφρικής, και μια σειρά από παιδιά με τεράστιες μπαγκέτες στα χέρια και τη μασχάλη, κωμικά δυσανάλογες με το ύψος τους.

"Αυτή η σκηνή στο ποτάμι είναι από τις θερινές διακοπές του '60", μου είπε, με απόλυτη βεβαιότητα για τη χρονολογία. "Ο μικρός είναι ο εγγονός μου, με τον πατέρα του και τον Honore, το Λαμπραντόρ τους. Εκείνο το μεσημέρι ο μικρός ψάρευε για ώρα χωρίς αποτέλεσμα. Βρισκόμασταν στο Σηκουάνα, στην Κονφλάς-Σαιντ-Ονορίν. Ο πατέρας του τον έστειλε να φέρει κάτι απ'το αυτοκίνητο και εντωμεταξύ κάρφωσε στο αγκίστρι ένα τεράστιο ψάρι που είχε γι'αυτόν το σκοπό. Το έριξε στο νερό και του έδωσε το καλάμι όταν επέστρεψε. Είχε ήδη χωρίσει και με κάθε ευκαιρία προσπαθούσε να δώσει στο γιο του μικρές επιβεβαιώσεις, αγωγή μιας θεωρίας περί παιδικών τραυμάτων. Τους φωτογραφίζω ενώ ο μικρός πανηγυρίζει έξαλλα και ο Honore κοιτάζει τη σκηνή αδιάφορος. "Ελπίζω να μη μάθει τα τρικ που, γεμάτος ενοχές, σκαρφιζόμουν για να του δίνω αυτοπεποίθηση", έλεγε ο γιός μου. "Πως θα τα μάθει;" τον καθησύχαζα. "Η φωτογράφος είναι μητέρα σου και ο δεύτερος αυτόπτης δεν μιλά, ζει λίγα χρόνια και αγνοεί τους τρόπους εξαπατούν οι άνθρωποι". Κι ενώ ούτε εγώ ούτε ο διακριτικός Honore μιλήσαμε ποτέ, μια μέρα ο μικρός, στις πρώτες τάξεις του λυκείου, μου αποκάλυψε πως απ'την πρώτη στιγμή γνώριζε τι είχε συμβεί, κι ας πανηγύρισε τάχα ανύποπτος την επιτυχία του. "Αυτά τα πρόσωπα χωρίς συμπαράσταση καταρρέουν", μου είπε με ώριμη τρυφερότητα. "Με το ρόλο του ανόητου γιού στερέωσα, όσο μπορούσα, την εικόνα του υπεύθυνου πατέρα" "

 ___________________________________________________________

Ακούστε το podcast της εκπομπής Booktalks@Amagi radio, του Σαββάτου 4/10/14, όπου στο δεύτερο μέρος ήταν καλεσμένος ο Κώστας Μαυρουδής με τον οποίο συζητήσαμε για την ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ , το περιοδικό ΔΕΝΤΡΟ και άλλα. Καλή ακρόαση.

BOOKTALKS@Amagi radio-εκπο

"Ο ήρωας της τελευταίας ώρας"

Όσοι έτυχε να δούν και να γνωρίζουν το παρελθόν κάποιων φιλήσυχων, καλών υπαλλήλων, με επίζηλες θέσεις, παροχές και δημόσιο λόγο, μπορεί, αν δεν έχουν πείρα ζωής και λογοτεχνική ανθρωπογνωσία, να αιφνιδιαστούν απ' τη σημερινή τους ρητορική. Να εκπλαγούν από την "αγανάκτηση ", την παρεμβατική τους φλυαρία, ασκήσεις στην ουσία ενός αστείου αντικομφορμισμού. Ευνοημένοι χθες του κομματισμού, σχολιάζουν σήμερα, σαν κεραυνόπληκτοι από την κρίση, την ευθύνη της πολιτικής τάξης. Μιλούν για τον χθεσινό προστατευτικό πατερούλη σαν ψυχαναλυμένες κόρες που θα φωτίσουν την τραυματική, τάχα, σχέση με σύντομες δημόσιες συνεδρίες.

Καμιά έκπληξη. Εκείνοι που δεν είναι ερασιτέχνες στα γράμματα ξέρουν πως η λογοτεχνία και το σινεμά βρίθουν από ανάλογες αναφορές. Όλες οι εποχές τις τροφοδότησαν με αξιομνημόνευτο υλικό. Από την τελευταία εκείνη σκηνή στον "Κονφορμίστα" του Μπερτολούτσι, me τον ξεδιάντροπο καθεστωτικό που μετά την αλλαγή αρχίζει να κατηγορεί περαστικούς για συνεργασία, μέχρι το σύντομο απόσπασμα που ανθολογώ. Ο καιροσκόπος. Αιώνιος. Παρών και διαθέσιμος στην αλλαγή των εποχών, στην άκρη πάντα του συγγραφικού τραπεζιού, όσο το μελάνι, το χαρτί και η πένα. Να πώς φτάνει μια ακόμα εκδοχή του στα σημερινά μας διαβάσματα. Κούρτσιο Μαλαπάρτε, μέσα της δεκαετίας του '40. Γι' αυτό, να τηρήσουμε τις αναλογίες της εποχής και της σημασίας της.
"..Ένα πρωί περάσαμε το ποτάμι και καταλάβαμε τη Φλωρεντία. Από τους υπονόμους, τα υπόγεια, τις σοφίτες, από τις ντουλάπες , κάτω απ' τα κρεβάτια από ρωγμές των τοίχων, άρχισαν να βγαίνουν σαν τα ποντίκια οι "Ήρωες της τελευταίας ώρας", οι τύραννοι της επόμενης μέρας..... Διασχίσαμε την πόλη σιωπηλοί, με τα μάτια κάτω, σαν παρείσακτοι που χαλάνε την ατμόσφαιρα, υπό τα περιφρονητικά βλέμματα των κλόουν της ελευθερίας, που ήταν καλυμμένοι με κονκάρδες, περιβραχιόνια, γαλόνια, φτερά στρουθοκαμήλου και με πρόσωπο βαμμένο τρίχρωμο..."

"Οι ήρωες της τελευταίας ώρας"

Όσοι έτυχε να δούν και να γνωρίζουν το παρελθόν κάποιων φιλήσυχων προσώπων, με επίζηλες θέσεις, παροχές και δημόσιο λόγο, μπορεί, αν δεν έχουν πείρα ζωής και ανθρωπογνωσία, να αιφνιδιαστούν απ' τη σημερινή τους ρητορική.  Από την "αγανάκτησή " τους, τη ρυθμική τους, τον αντικομφορμισμό, που τους κάνει να δείχνουν σαν επιδειξίες, με βιασύνη, τη νέα τους άποψη. Ευνοημένοι χθες με τις θέσεις τους, σχολιάζουν σήμερα, σαν κεραυνόπληκτοι την κρίση, την ευθύνη της πολιτικής. Μιλούν για τον χθεσινό  πατερούλη τους σαν ψυχαναλυμένες κόρες που φωτίζουν την τραυματική, τάχα, σχέση με δημόσιες συνεδρίες.

Καμιά έκπληξη. Εκείνοι που δεν είναι ερασιτέχνες στα γράμματα ξέρουν πως η λογοτεχνία και το σινεμά βρίθουν από ανάλογες περιπτώσεις. Όλες οι εποχές μάς τροφοδότησαν μ' αυτές. Από την τελευταία εκείνη σκηνή στον "Κονφορμίστα" του Μπερτολούτσι, με τον ξεδιάντροπο καθεστωτικό που μετά την αλλαγή κατηγορεί κάποιον ως ...φασίστα, μέχρι το σύντομο απόσπασμα που ανθολογώ. Ο καιροσκόπος. Αιώνιος. Παρών στην αλλαγή των εποχών. Να πώς φτάνει μια ακόμα εκδοχή του στα σημερινά μας διαβάσματα. Κούρτσιο Μαλαπάρτε. Μέσα της δεκαετίας του '40, γι' αυτό, να τηρήσουμε τις αναλογίες της εποχής και της σημασίας της.

"..Ένα πρωί περάσαμε το ποτάμι και καταλάβαμε τη Φλωρεντία. Από τους υπονόμους, τα υπόγεια, τις σοφίτες, από τις ντουλάπες , κάτω απ' τα κρεβάτια από ρωγμές των τοίχων, άρχισαν να βγαίνουν σαν τα ποντίκια οι "Ήρωες της τελευταίας ώρας", οι τύραννοι της επόμενης μέρας..... Διασχίσαμε την πόλη σιωπηλοί, με τα μάτια κάτω, σαν παρείσακτοι που χαλάνε την ατμόσφαιρα, υπό τα περιφρονητικά βλέμματα των κλόουν της ελευθερίας, που ήταν καλυμμένοι με κονκάρδες, περιβραχιόνια, γαλόνια, φτερά στρουθοκαμήλου και με πρόσωπο βαμμένο τρίχρωμο..."

H αθανασία των σκύλων

Μη χάσετε τη σημερινή εκπομπή Booktalks, 2-4μ.μ. (όπως κάθε Σάββατο), στο Amagi radio.
Σήμερα είναι καλεσμένος μας (την δεύτερη ώρα της εκπομπής), ο συγγραφέας και εκδότης Costas Mavroudis ,με τον οποίο θα συνομιλήσουμε για την εξαιρετική συλλογή διηγημάτων του, "Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ", το περιοδικό "Δέντρο" και για πολλά άλλα.
Την πρώτη ώρα της εκπομπής ακούμε μουσική, διαβάζουμε ποίηση και πεζογραφία απ'όλο τον κόσμο, καθώς και το ένθετο της εκπομπής "Στη φωλιά του (βιβλιο)κούκου".

Κληρώνονται 2 αντίτυπα της "Αθανασίας των σκύλων". Συμμετέχετε στην κλήρωση, κάνοντας like στην αντίστοιχη ανάρτηση στο group της εκπομπής Booktalks at Amagi radio ή στέλνοντας mail στο amagiradio@gmail.com
Καλή ακρόαση