Η αλήθεια

Χθες, με αφορμή ένα βιβλίο αφορισμών, σημείωσα μεταξύ των άλλων ότι "Δεν χρειάζεται συμφωνία με τον αφορισμό. Η όντως Αλήθεια του είναι η φόρμα". Κάποιος φίλος, με αιφνιδίασε. Μου θύμισε την ακριβώς αντίθετη άποψη που διατυπώνω στην "Στενογραφία" (Κέδρος, 2006). Έχουν μεσολαβήσει τουλάχιστον 15 χρόνια αφότου γράφτηκε η παλιά μου άποψη. Αυτό σημαίνει πιθανόν πως εντωμεταξύ διάβασα ανενόχλητος, με τα συγκαταβατικά γυαλιά του πρεσβύωπα, ένα σωρό ξένες ή εχθρικές αλήθειες. Πάνω απ' όλα όμως δείχνει, πόσο ανοιχτός είναι ο δρόμος της λογικής για να υποστηρίξουμε τις πιο ετερόκλητες απόψεις.

"Ο συγγραφέας του αφορισμού έχει τις κυριότερες από τις αυστηρές υποχρεώσεις του ποιητή, αφού το είδος συνδέει εξ αίματος συγγένεια με τα χαρακτηριστικά της ποιήσεως. Παρότι όμως νομίζουμε ότι παραμένει ένας ελεύθερος σκοπευτής (με την ιδιότυπη ασυλία του γελωτοποιού, του προφήτη ή του παιδιού), αυτός ο δεξιοτέχνης του ακαριαίου γίνεται δεκτός με αίσθημα απολαύσεως μόνον αν η αλήθεια του συναντηθεί με την άποψή μας, αν στην πρόθεσή του ανταποκριθεί η συμφωνία μας. Η πνευματώδης σύμπτυξη, η συμπιεσμένη αποκάλυψη, είναι αναγκαίος αλλά όχι επαρκής όρος για να εκπυρσοκροτήσουν τα όπλα των αξιωμάτων και των ιδεών."