Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ
Ώσπου να ακούσεις τις απόψεις των άλλων για κάτι που έχεις γράψει, δεν ξέρεις πολλά πράγματα για τη σημασία του. Συχνά, βέβαια, υπάρχει μια ισχυρή διαίσθηση, άλλοτε και ένα κάπως καθαρό βλέμμα (λες και πρόκειται για ξένο έργο), αλλά και πάλι χρειάζεσαι μια συνάντηση, που σου λέει τι πραγματικά διακρίνεται, τι άκουσε ο άλλος, το υλικό που διαχειρίστηκες πόσο αναγνωρίσιμος και διαπεραιώσιμος κώδικας έγινε.
Είναι το πρώτο κείμενο που βλέπω για το βιβλίο μου, λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του ("Ανοιχτό βιβλίο", "Εφημ. των Συντακτών", επιμ. Μ Φάις, 30 Νοε.- 1 Δεκεμβρίου, 2013). Το υπογράφει ο Ιάκωβος Ανυφαντάκης, και όσο προχωρώ την ανάγνωση αναγνωρίζω τις διαθέσεις μου, τη σύμπτωση με το κλίμα, την ατμόσφαιρα, τη σύγκλιση εκείνων που επιχείρησα με την κριτική υποδοχή τους: "[...] Αποφεύγει τις εύκολες κλιμακώσεις στη δράση, τις περισσότερες φορές η ιστορία σβήνει αργά, με τρόπο αντιηρωικό, συχνά μελαγχολικό και ο αναγνώστης σπεύδει να τη διαβάσει απ' την αρχή, για να καταλάβει όσα υπονοούνται".
Μιλά, συγγραφέας ο ίδιος ("Αλεπούδες στην πλαγιά", Πατάκης), για "τις πολλές ερμηνείες που επιδέχονται τα κείμενα" (πολλές προσεγγίσεις, θα έλεγα εγώ), για τη συνομιλία των ιστοριών με τις άλλες τέχνες, τη ζωγραφική, τη μουσική, τη λογοτεχνία κλπ. Βλέπω ότι διαβάσαμε μαζί, με τον ίδιο τρόπο, μιαν εποχή, εικόνες, παραστάσεις, και κυρίως το χαμένο σκηνικό των συχνών μου αναδρομών: "Η ανυποχώρητη νοσταλγία όσων έζησαν με τους σκύλους, η αποτύπωση της μορφής τους στις τέχνες, το όνομά τους στη λογοτεχνία, είναι με τον τρόπο τους μια επιβίωση μετά το θάνατο, μια ξεχωριστή μορφή αθανασίας".
Ώσπου να ακούσεις τις απόψεις των άλλων για κάτι που έχεις γράψει, δεν ξέρεις πολλά πράγματα για τη σημασία του. Συχνά, βέβαια, υπάρχει μια ισχυρή διαίσθηση, άλλοτε και ένα κάπως καθαρό βλέμμα (λες και πρόκειται για ξένο έργο), αλλά και πάλι χρειάζεσαι μια συνάντηση, που σου λέει τι πραγματικά διακρίνεται, τι άκουσε ο άλλος, το υλικό που διαχειρίστηκες πόσο αναγνωρίσιμος και διαπεραιώσιμος κώδικας έγινε.
Είναι το πρώτο κείμενο που βλέπω για το βιβλίο μου, λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του ("Ανοιχτό βιβλίο", "Εφημ. των Συντακτών", επιμ. Μ Φάις, 30 Νοε.- 1 Δεκεμβρίου, 2013). Το υπογράφει ο Ιάκωβος Ανυφαντάκης, και όσο προχωρώ την ανάγνωση αναγνωρίζω τις διαθέσεις μου, τη σύμπτωση με το κλίμα, την ατμόσφαιρα, τη σύγκλιση εκείνων που επιχείρησα με την κριτική υποδοχή τους: "[...] Αποφεύγει τις εύκολες κλιμακώσεις στη δράση, τις περισσότερες φορές η ιστορία σβήνει αργά, με τρόπο αντιηρωικό, συχνά μελαγχολικό και ο αναγνώστης σπεύδει να τη διαβάσει απ' την αρχή, για να καταλάβει όσα υπονοούνται".
Μιλά, συγγραφέας ο ίδιος ("Αλεπούδες στην πλαγιά", Πατάκης), για "τις πολλές ερμηνείες που επιδέχονται τα κείμενα" (πολλές προσεγγίσεις, θα έλεγα εγώ), για τη συνομιλία των ιστοριών με τις άλλες τέχνες, τη ζωγραφική, τη μουσική, τη λογοτεχνία κλπ. Βλέπω ότι διαβάσαμε μαζί, με τον ίδιο τρόπο, μιαν εποχή, εικόνες, παραστάσεις, και κυρίως το χαμένο σκηνικό των συχνών μου αναδρομών: "Η ανυποχώρητη νοσταλγία όσων έζησαν με τους σκύλους, η αποτύπωση της μορφής τους στις τέχνες, το όνομά τους στη λογοτεχνία, είναι με τον τρόπο τους μια επιβίωση μετά το θάνατο, μια ξεχωριστή μορφή αθανασίας".
![Φωτογραφία: Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ
Ώσπου να ακούσεις τις απόψεις των άλλων για κάτι που έχεις γράψει, δεν ξέρεις πολλά πράγματα για τη σημασία του. Συχνά, βέβαια, υπάρχει μια ισχυρή διαίσθηση, άλλοτε και ένα κάπως καθαρό βλέμμα (λες και πρόκειται για ξένο έργο), αλλά και πάλι χρειάζεσαι μια συνάντηση, που σου λέει τι πραγματικά διακρίνεται, τι άκουσε ο άλλος, το υλικό που διαχειρίστηκες πόσο αναγνωρίσιμος και διαπεραιώσιμος κώδικας έγινε.
Είναι το πρώτο κείμενο που βλέπω για το βιβλίο μου, λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του ("Ανοιχτό βιβλίο", "Εφημ. των Συντακτών", επιμ. Μ Φάις, 30 Νοε.- 1 Δεκεμβρίου, 2013). Το υπογράφει ο Ιάκωβος Ανυφαντάκης, και όσο προχωρώ την ανάγνωση αναγνωρίζω τις διαθέσεις μου, τη σύμπτωση με το κλίμα, την ατμόσφαιρα, τη σύγκλιση εκείνων που επιχείρησα με την κριτική υποδοχή τους: "[...] Αποφεύγει τις εύκολες κλιμακώσεις στη δράση, τις περισσότερες φορές η ιστορία σβήνει αργά, με τρόπο αντιηρωικό, συχνά μελαγχολικό και ο αναγνώστης σπεύδει να τη διαβάσει απ' την αρχή, για να καταλάβει όσα υπονοούνται".
Μιλά, συγγραφέας ο ίδιος ("Αλεπούδες στην πλαγιά", Πατάκης), για "τις πολλές ερμηνείες που επιδέχονται τα κείμενα" (πολλές προσεγγίσεις, θα έλεγα εγώ), για τη συνομιλία των ιστοριών με τις άλλες τέχνες, τη ζωγραφική, τη μουσική, τη λογοτεχνία κλπ. Βλέπω ότι διαβάσαμε μαζί, με τον ίδιο τρόπο, μιαν εποχή, εικόνες, παραστάσεις, και κυρίως το χαμένο σκηνικό των συχνών μου αναδρομών: "Η ανυποχώρητη νοσταλγία όσων έζησαν με τους σκύλους, η αποτύπωση της μορφής τους στις τέχνες, το όνομά τους στη λογοτεχνία, είναι με τον τρόπο τους μια επιβίωση μετά το θάνατο, μια ξεχωριστή μορφή αθανασίας".](https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/p480x480/1468631_10201190515752745_214778010_n.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου