ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΠΡΟΣΕΧΕΣ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ "ΔΕΝΤΡΟΥ" ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗ.

Στη χώρα μας, στα γράμματά μας πιο συγκεκριμένα, επειδή δεν θα πάψει ποτέ των ποτών να μας απασχολεί και να μας συγκινεί η ηθογραφία, να είμαστε δηλαδή ένας ηθογραφικός λαός με βαθύτατα καλλιεργημένες ηθογραφικές κλίσεις, καλό είναι να ανατρέχουμε --όσοι έχουν τις προυποθέσεις--, σε εικόνες και σκέψεις, όπως, ας πούμε, σε μιαν όχι τόσο αθώα φράση ενός κριτικού Αλεξανδρινού, του Γιώργου Βρισιμιτζάκη (σκοτώθηκε στο Ανεσύ της Γαλλίας --τι ωραία πόλη--, το 1947). 

Είπε κάτι για την ποίηση του Καβάφη, χρήσιμο εν σχέσει με στάσεις, αντιλήψεις και διαθέσεις κατά παράδοσιν "εθνικές". Είπε το εξής, για να μην βασανίζεται ο αναγνώστης με το φλύαρο γαιτανάκι μας: "Ο Καβάφης δεν είναι αγροτικός ποιητής, ως θα ήθελαν πολλοί. Το  α ρ ν ί, για παράδειγμα, λείπει εντελώς απ' την ποίησή του". 

Τα παλαιά αυτά ζητήματα όχι μόνο δεν έχουν λυθεί οριστικά από το χρόνο, αλλά είναι πάντοτε επίκαιρα στη γραμματεία μας. Μας κυβερνά, ως φαίνεται, ένα άγρυπνο μεταβουκολικό ασυνείδητο. Γι αυτό, ας ακούσουμε την ευτράπελη φράση του παλιού κριτικού, και ας μη τη χαρούμε μόνο ως ευφυολόγημα, αλλά και  ως ιδέα που μπορεί να απαντά και να δείχνει, μαζί με άλλες προσεγγίσεις του έργου του (η ειρωνική γλώσσα, η τόσο μοντέρνα σήμερα πεζολογία, η παραδειγματική ιστορικότητα) σε ποια στοιχεία βασίζεται το ανθεκτικό αυτό ποιητικό ιδίωμα.