Aπό το πρωί ήδη, το παζάρι των ρακοσυλλεκτών (Ιερά Οδός) περνούσε βαθιά κρίση και θλίψη. Όσοι έφτασαν, έψαχναν να βρούν ένα στεγνό μέτρο γης μέσα σε λακούβες νερού και λάσπης για να ξεφορτώσουν. Η συνηθισμένη πελατεία βέβαια δεν ανταποκρίθηκε, ελάχιστοι τριγυρνούσαμε ανάμεσα στο εμπόρευμα και οι παλιατζήδες τόρριξαν στο ποτό, απαρηγόρητοι. Κατά τις έντεκα πολλοί είχαν γίνει φέσι, κάποιος μάλιστα με έβαλε να πάρω με το ζόρι ένα μεταλλικό αγαλματίδιο του Σίλλερ, πρόστυχο μέταλλο, με δύο ευρώ, για να πιει, είπε μια μπύρα.
Κατέληξα τελικά στο Μοναστηράκι, που τα πράγματα ήταν χειρότερα. Στο Θησείο ορισμένοι αλλοδαποί και τσιγγάνοι είχαν απλώσει διάφορα σκουπίδια, όπου, αν έψαχνες, μπορούσες να εντοπίσεις κάτι χρήσιμο. Έτσι, βρήκα μια φωτογραφία από το στούντιο της Nellys, δύο φυλλαδιάκια της Ελληνικής Ταβέρνας της Βιέννης (δεκαετία του '50), μια τσάντα ώμου DKNY (όxι μούφα) και μια έκδοση του Αστέρα, 1950 (Ιούλιος Βερν, "Τα τέρατα των θαλασσών").
"Τα τέρατα των θαλασσών", Ιούλιος Βερν. Ανήκει στην πρώτη φουρνιά των εκδόσεων του "Αστέρα", άρα του τέλους της δεκαετίας του '40. Το ενδιαφέρον είναι πως ο πωλητής, θέλοντας να εμφανίσει πρόσωπο τυπικού εμπόρου, μού εξηγούσε, μούσκεμα απ' το ψιλόβροχο, γιατί προτιμά να πουλά παλιά βιβλία και όχι καινούργια, σε ένα υποθετικό μαγαζί. "Με το το ΦΠΑ και με τους ελέγχους", μου έλεγε πολύ σοβαρά, "είναι ασύμφορο πιά. Και με κάθε παρατυπία κινδυνεύω, καταλαβαίνετε εσείς".
Κάτω απ' τον ουρανό, με πέντε βιβλία, και μια εφημερίδα στο κεφάλι, εμφανιζόταν σαν ένας αυστηρός επαγγελματίας, που ξέρει πού πατά και τι κάνει. Είχες αιφνιδίως απέναντί σου έναν πρίγκιπα, που σου μετέδιδε την πραγματική ουσία της ποίησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου