Τα κίτρινα κολοκυθάκια

Η φωτογραφία απ’ την αγορά του Κλάγκενφουρτ, με τα κίτρινα κολοκυθάκια, είδος που δεν είχα ξαναδεί, μου φέρνει στο μυαλό το τρυφερό ποίημα του Ολλανδού ποιητή Ρούντγκερ Κόπλαν (Απόδοση: Βασ. Καραβίτης). Αφορά τη μοίρα του νεαρού μαρουλιού.

Όλα μπορώ να τα αντέξω.
Τις φασολιές να μαραίνονται
τα λουλούδια να πεθαίνουν,
με στεγνά μάτια μπορώ να βλέπω
τις πατάτες να καίγονται
[……………………..]
Όμως, το νεαρό μαρούλι
τον Σεπτέμβρη,
μόλις φυτεμένο, ακόμη μαλακό στα υγρά παρτέρια,
όχι.

Λοιπόν, ορισμένοι συχνά αντιπαρατίθενται λέγοντας ότι ο μινιμαλισμός στην παρατήρηση καταντά μια κουραστική μανιέρα, ένας κώδικας του ελάσσονος, που αφορά τις αμήχανες συνειδήσεις ή το εύκολο βλέμμα. Έχω να πω —απαντώντας κατά κάποιον τρόπο—, ότι τα θραύσματα των εικόνων που μας ακολουθούν σαν σκιές μετά τα ταξίδια μας, χαρίζουν μια θαυμάσια και συγκινητική αποσπασματικότητα.
Είναι η ίδια συνθήκη που κάνει τα μέρη των αγαλμάτων και των γλυπτών (είναι κι αυτά μορφή έκφρασης του ελάσσονος) έναν καινούργιο, αυτονομημένο και αυτοδύναμο πλέον, κόσμο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βλέπουμε τα σπαράγματα (ένα χέρι, ένα πέλμα) που έχουν διασωθεί στο χρόνο, σαν νέο αντικείμενο. Η Γιουρσενάρ, θυμάμαι, σε ένα δοκίμιό της, μιλά για το αυτόνομο αντικείμενο που συνιστά πλέον το σωζόμενο μέρος ενός χαμένου συνόλου. Είναι, στην ουσία, ένα καινούργιο έργο, πολύ κοντά με εκείνο που έφτιαξε η ελευθερία της Αφαίρεσης στην μοντερνικότητα, εκμεταλευόμενη το ατελές ή το κατεστραμένο. Το απόσπασμα, η λεπτομέρεια του χαμένου συνόλου, γίνεται μοντέρνα εικόνα, κάτι που μπορεί να μιλά και να εισπράττεται με σύγχρονη εικαστική αντίληψη.