Ο κύριος, και ο νεαρός που βρίσκεται αριστερά του, έχουν στην πλάτη τους την περίφημη φλωρεντινή εκκλησία Σάντα Μαρία Νοβέλα, ενώ κοιτάζουν προς τον σιδηροδρομικό σταθμό της Φλωρεντίας. Για την ιστορία, να πούμε ότι ο κύριος της φωτογραφίας είχε αφιχθεί για πρώτη φορά σ’ αυτόν το σταθμό το 1972, έχοντας ξεκινήσει από τη Νάπολι. Στη διαδρομή είχε διαβάσει διάφορα φύλλα της Ελεύθερης Ελλάδας που του είχε δώσει ένας έλληνας φοιτητής (θυμάται το απίστευτο χαρτομάνι των εντύπων και των προκηρύξεων που κατέκλυζε το μικρό του διαμέρισμα), με την οδηγία-παράκληση να τα μεταφέρει στην Αθήνα, κρυμμένα στον υπνόσακό του.
Οι Οδηγοί για τη Φλωρεντία, και οι συγγραφείς που αναφέρονται σ’ αυτήν (ερευνητές, κοσμικογράφοι, λογοτεχνίζοντες δημοσιογράφοι), γράφουν ότι η άφιξη είναι συχνά δύσκολη, διότι υπάρχει δυνατός άνεμος στο αεροδρόμιο που αναγκάζει τις πτήσεις να κατευθυνθούν στην Πίζα. Για τον σταθμό της Σάντα Μαρία Νοβέλα αναφέρουν —δίνοντας έναν γραφικό τόνο αν προέρχονται από τη Βόρεια Ευρώπη—, ότι «καταφθάνει εκεί ένας σε πλήρη σύγχυση όχλος από ανθρώπους, οδηγούς ταξί, κράχτες ξενοδοχείων, ξεναγούς, τσιγγάνους, ζητιάνους, σαστισμένους τουρίστες αφημένους πάνω σε νησίδες από αποσκευές». Ότι η ουρά όσων περιμένουν ταξί είναι μεγάλη και ότι για να φτάσει κανείς στο κέντρο πεζός διασχίζει μια υπόγεια διάβαση στις γωνιές της οποίας κοιμούνται τοξικομανείς με τα σκυλιά τους.
Εν πάση περιπτώσει, πρέπει να πούμε ότι η εισαγωγή αυτή έγινε, προκειμένου να μην αποκαλύψουμε αμέσως ότι ο νεαρός εκείνης της εικόνας (Γιώργος Μαυρουδής), με εξαιρετικό ταλέντο πλέον στα ζητήματα των υπολογιστών, αναρτά σήμερα, εκτός από όσα έχουν ήδη προηγηθεί, και την παρούσα φωτογραφία, τραβηγμένη με αναλογική μηχανή. Τον δείχνει σε τρυφερή ηλικία, να ταξιδεύει με τον πατέρα του. Ίσως περίμεναν στη στάση για το λεωφορείο που ανεβαίνει στο Φιέζολε, στους ετρουσκικούς τάφους, ίσως περπάτησαν μέχρι το τέλος της Βία Τορναμπουόνι και πήγαν να δουν αφίξεις τρένων στο σταθμό. Πάντως, ο εν λόγω νεαρός, είναι ο δεύτερος μέγας ευεργέτης αυτού του blog, μετά τον ακάματο Μπάμπη Δερμιτζάκη, που υπήρξε εισηγητής και σκαπανέας αυτών των σελίδων, ένας Ιώβ των οχλήσεων και των συνεχών απαιτήσεών μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου