Ο Δαυίδ.
Καθόμουν, απόγευμα, σ' ένα καφέ απέναντι απ' την είσοδο του Παλάτσο Βέκιο της Φλωρεντίας και φωτογράφιζα κάθε πέντε λεπτά τον Δαυίδ του Μιχαήλ Αγγέλου. Μου άρεσε η σκια του, που καθώς περνούσε η ώρα διαρκώς άλλαζε και επιμηκυνόταν στον τοίχο.Δεν υπάρχει λένε, έργο περισσότερο φωτογραφημένο απ' αυτό το άγαλμα.
Από ένα παράθυρο των μουσείων Ουφίτσι εμφανιζόταν ενδιαφέρουσα η προοπτική των γεφυρών πάνω απ' τον Άρνο...
Ο περίφημος τρούλος του Μπρουνελέσκι. Κάτω απ' αυτόν περνούν κάπου κάπου, μεταφέροντας τουρίστες, τα μόνιππα. Στα τέλη του 19ου αιώνα ο άγγλος συγγραφέας Τζον Ράσκιν, με αφορμή μια στάση για τα μόνιππα που έγινε εκεί, ξεσπάθωσε για το συγκεκριμένο μέσον: "Άχυρα και καβαλίνες δεν σ' αφήνουν να σταθείς μπροστά στο κωδωνοστάσιο του Τζιότο". Και ο Χένρι Τζέιμς συμφωνούσε:"Ο πύργος του Τζιότο δεν έπρεπε να δίνει τέτοιες διευκολύνσεις..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου