Ιούλιος του 1996

Έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια αφότου τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία. Πόλη της κεντρικής Γαλλίας. Ο τοίχος είναι ζωγραφισμένος με μοναδική αληθοφάνεια. O καλόγερος, ο σκύλος, το παιδί. Ποιος είναι ο περαστικός που αναπνέει και ποιος κατοικεί στην ζωγραφισμένη επιφάνεια; Δεν διακρίνεται εύκολα ο πραγματικός από εκείνον που ζει στην ατμόσφαιρα της σύμβασης.
Η τεχνική, ως γνωστόν λέγεται trompe l’oeil, δηλαδή ο φ θ α λ μ α π ά τ η. Παιχνίδι που συνήθιζε από αιώνες η Δύση, για να μην πλήττει αισθητικά και για να καλλιεργεί την ευγενή αγωγή της. Βλέποντας τη φωτογραφία από τον ορίζοντα των ετών που πέρασαν, μάταια προσπαθείς να επαναφέρεις λεπτομέρειες της στιγμής, την εμφάνιση που είχες, την ώρα, συζητήσεις που συνόδεψαν τη λήψη, κινήσεις που ακολούθησαν. Τόσο είναι σβησμένο κάθε συνοδό περιστατικό, που η μνήμη φαίνεται σαν ανίσχυρος μηχανισμός. Σαν κάτι που έχει αγνοηθεί ή εξαπατηθεί από το χρόνο. Η ευφάνταστη οφθαλμαπάτη από τον δρόμο της Λυόν, είναι συγχρόνως μια μνημοναπάτη, ένα κενό που θα μας περιέπαιζε, αν δεν υπήρχε το τεκμήριο της εικόνας. Αυτό αποδεικνύει πως η στιγμή και η συγκυρία, που δεν συγκρατήσαμε στις λεπτομέρειές της, πράγματι υπήρξε, και όχι μόνον κέρδισε την προσοχή, αλλά προκάλεσε τον φωτογράφο, έτσι ώστε να εξασφαλίσει τη διάρκεια που θα ήθελε και θα μας ζητούσε κάθε γεγονός.