Η μύγα

Όταν το πρωί αγόρασα το εν λόγω τομίδιο (από την υπογραφή του κατόχου βλέπω ότι προέρχεται από το Μιλάνο) έσκυψε δίπλα μου κάποιος που έψαχνε τον ίδιο σωρό με βιβλία. Τον βλέπω για χρόνια στα παλιατζίδικα. Σήμερα με παρακάλεσε να δει την παλιά εκτύπωση και τη χρονολογία εκδόσεως (1934), που είναι το 12ο έτος με τη χρονολόγηση του ιταλικού καθεστώτος.

Το χαρτί είναι πολύ καλό σαμουά, οι υποκίτρινες σελίδες είναι κομμένες, άρα διαβασμένο. Αφού είδαμε λίγα κεφάλαια (Ντάντε, Βοκάκιος κλπ) ανακαλύψαμε αυτή η μύγα στο δεξί κάτω μέρος της σελίδας 233 (Β φωτογραφία)

Είχε διασωθεί, νεκρή, αποξηραμένη αλλά άρτια. Μια μύγα, δηλαδή, του μεσοπολέμου είχε ταξιδέψει 80 χρόνια στο μέλλον. Γύρω της βούιζαν γεγονότα, τραγωδίες, δράματα, η ιστορία άλλαζε το χάρτη της Ευρώπης, το φασιστικό καλοκαίρι που η πτήση της σταμάτησε σ' αυτό το βιβλίο δεν το θυμάται κανείς (μόνο στα έργα του Πιραντέλο εξακολουθούν να ζουν εκείνα τα ζεστά μεσημέρια), αλλά κατάφερε να γίνει μια μικρή σταρ στο παρόν σχόλιο, κατακτώντας το μέσον (FB) που τη φιλοξενεί. Είναι παραπάνω από τα μέτρα μιας μύγας. Θα σχολιαζα, μάλιστα, πως είτε μιλάμε για το μέλλον των ανθρώπων, είτε των μυγών, είναι ύψιστη εύνοια να σου επιφυλλάσσεται εκείνος που τον εμπνέει η αναδρομή.