Ιανός, 23.1.2014. "100", του Γ.Ευσταθιάδη. Παρουσίαση
1 σχόλιο:
Ανώνυμος
είπε...
Η "αθανασία των σκύλων" ακολουθεί τις συντεταγμένες (ή αλλιώς την πετυχημένη συνταγή) των προηγούμενων βιβλίων: αδιάκοπες ματιές προς το παρελθόν για τη σωτηρία έστω ολίγων κόκκων του, το είδωλο του πατέρα και των αξιοσέβαστων ενηλίκων, η καλλονή θεία και τα πρότυπα του έρωτα, τα παιδικά χρόνια με σκηνές σημαδιακές, η επαρχιακή ασφυξία (Τήνος) και ο κλειστός περίγυρος σε αντίθεση με το άνοιγμα προς την Ευρώπη, το ανεκπλήρωτο στον έρωτα και αλλού, η ζωή που φεύγει, ο δυνάστης-χρόνος, το άγχος του θανάτου, το βάρος - ο απόηχος της ύπαρξης κ.λπ. Νομίζω ότι τέτοια βιβλία είναι καλή τροφή για ευαίσθητες και ρομαντικές ψυχές. Ο λόγος είναι προσεγμένος, μακροπερίοδος, με αλυσίδες εικόνων και συναισθημάτων σχηματισμένες μέσω του ασύνδετου σχήματος. Ήταν άραγε η απώλεια του Guido το πρώτο σπαραξικάρδιο ερέθισμα, το αλησμόνητο τραύμα που γέννησε την ιδέα του βιβλίου; Μόνο ο συγγραφέας γνωρίζει τι κρύβεται πίσω από κάθε φράση. Εμείς οι αδαείς αναγνώστες του μαθαίνουμε από όσα εκείνος θέλει να μας αποκαλύψει, μας οδηγεί με το λουρί με το οποίο είμαστε δεμένοι. Κυρίαρχη έννοια και πάλι η αγάπη: η αγάπη γενικά για τη ζωή και ειδικά για τα ζώα, η αγάπη για το κάλλος και την τέχνη. Το βιβλίο δεν είναι απλώς κυνοφιλικό, είναι βιοφιλικό. Ο πανεπιστήμων γράφων είναι σαν να συμβουλεύει τους νέους και συνάμα να τους προειδοποιεί: "αγαπήστε το ωραίο που σας περιβάλλει, επενδύστε τα αποταμιεύματά σας στη ζωή, απλώστε το ενδιαφέρον σας προς πάσα κατεύθυνση, και το παρελθόν έχει τόση γοητεία που δεν φαντάζεστε, μη χάνετε χρόνο, τίποτε δεν είναι δεδομένο - κι αν έχετε κάποιον σκύλο, μάθετε ότι θα δοκιμαστείτε αναγκαστικά στο δράμα του χωρισμού, σε αυτή τη νομοτέλεια, πάρτε τα μέτρα σας, οπλιστείτε με τις πιο μεγάλες χαρές προτού υποκύψετε στις πιο μεγάλες κι αναπόφευκτες πίκρες".
Εμείς σιωπούμε συγκαταβατικά. Δαγκώνουμε το κόκκαλο που μας έτυχε και προχωρούμε με όλες (;) τις εκδοχές της μελλοντικής μικρο-ιστορίας μας, υποψιαζόμενοι τόσο τα ενδιάμεσα στάδια όσο και την έκβαση του "ταξιδιού".
1 σχόλιο:
Η "αθανασία των σκύλων" ακολουθεί τις συντεταγμένες (ή αλλιώς την πετυχημένη συνταγή) των προηγούμενων βιβλίων: αδιάκοπες ματιές προς το παρελθόν για τη σωτηρία έστω ολίγων κόκκων του, το είδωλο του πατέρα και των αξιοσέβαστων ενηλίκων, η καλλονή θεία και τα πρότυπα του έρωτα, τα παιδικά χρόνια με σκηνές σημαδιακές, η επαρχιακή ασφυξία (Τήνος) και ο κλειστός περίγυρος σε αντίθεση με το άνοιγμα προς την Ευρώπη, το ανεκπλήρωτο στον έρωτα και αλλού, η ζωή που φεύγει, ο δυνάστης-χρόνος, το άγχος του θανάτου, το βάρος - ο απόηχος της ύπαρξης κ.λπ. Νομίζω ότι τέτοια βιβλία είναι καλή τροφή για ευαίσθητες και ρομαντικές ψυχές. Ο λόγος είναι προσεγμένος, μακροπερίοδος, με αλυσίδες εικόνων και συναισθημάτων σχηματισμένες μέσω του ασύνδετου σχήματος. Ήταν άραγε η απώλεια του Guido το πρώτο σπαραξικάρδιο ερέθισμα, το αλησμόνητο τραύμα που γέννησε την ιδέα του βιβλίου; Μόνο ο συγγραφέας γνωρίζει τι κρύβεται πίσω από κάθε φράση. Εμείς οι αδαείς αναγνώστες του μαθαίνουμε από όσα εκείνος θέλει να μας αποκαλύψει, μας οδηγεί με το λουρί με το οποίο είμαστε δεμένοι.
Κυρίαρχη έννοια και πάλι η αγάπη: η αγάπη γενικά για τη ζωή και ειδικά για τα ζώα, η αγάπη για το κάλλος και την τέχνη. Το βιβλίο δεν είναι απλώς κυνοφιλικό, είναι βιοφιλικό. Ο πανεπιστήμων γράφων είναι σαν να συμβουλεύει τους νέους και συνάμα να τους προειδοποιεί: "αγαπήστε το ωραίο που σας περιβάλλει, επενδύστε τα αποταμιεύματά σας στη ζωή, απλώστε το ενδιαφέρον σας προς πάσα κατεύθυνση, και το παρελθόν έχει τόση γοητεία που δεν φαντάζεστε, μη χάνετε χρόνο, τίποτε δεν είναι δεδομένο - κι αν έχετε κάποιον σκύλο, μάθετε ότι θα δοκιμαστείτε αναγκαστικά στο δράμα του χωρισμού, σε αυτή τη νομοτέλεια, πάρτε τα μέτρα σας, οπλιστείτε με τις πιο μεγάλες χαρές προτού υποκύψετε στις πιο μεγάλες κι αναπόφευκτες πίκρες".
Εμείς σιωπούμε συγκαταβατικά. Δαγκώνουμε το κόκκαλο που μας έτυχε και προχωρούμε με όλες (;) τις εκδοχές της μελλοντικής μικρο-ιστορίας μας, υποψιαζόμενοι τόσο τα ενδιάμεσα στάδια όσο και την έκβαση του "ταξιδιού".
Π. Χριστοφιλίδης
Δημοσίευση σχολίου