Σέντ Εξιπερί

Συλλεκτικές εμμονές υπάρχουν άπειρες. Οι κομψές και ιδιαίτερες όμως δεν είναι πολλές. Εδώ, τρεις εικόνες από τον θεματικό φιλοτελισμό, δραστηριότητα ενός φίλου που το περιεχόμενό της έβλεπα το μεσημέρι της Κυριακής. Θέμα, ο Σεντ Εξιπερί. Γραμματόσημα και φάκελλοι από κυκλοφορία πρώτης ημέρας. Πολλές χώρες έχουν τιμήσει έτσι τον αεροπόρο συγγραφέα, κυρίως, βέβαια, πρώην αποικίες.

Θυμάμαι το ωραίο γαλλικό χαρτονόμισμα των 50 φράγκων με το κεφάλι του, και βέβαια τα τομίδια των εκδόσεων Γαλαξίας, με τα δύο έργα του που με είχαν γοητεύσει. Τη "Νυχτερινή πτήση" και το "Terre des Hommes", 1939 ("Γη των ανθρώπων"). Έψαξα σήμερα το πρωί παλιές υπογραμμίσεις μου σ' αυτό το δεύτερο. Τι είχα προσέξει πριν από 30 χρόνια. Δεν θα ήταν έκπληξη να βρω και κόκους άμμου στη ράχη του, γιατί θυμάμαι να το διαβάζω καλοκαίρι, σε παραλία νησιού. Μεγάλες παράγραφοι, αλλά και φράσεις με συντομία γνωμικού που ήθελα προφανώς να κρατήσω: "Φαίνεται πως φτάνουμε την τελειότητα όχι όταν δεν έχουμε τίποτε πια να προσθέσουμε, αλλά όταν δεν υπάρχει κάτι άλλο να αφαιρέσουμε".