Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Μπροστά σε ένα επιτύμβιο



Σήμερα, ελεύθερα τα μουσεία και οι αρχαιολογικοί χώροι. Πρόλαβα τα αρχαιολογικά των Αθηνών και του Πειραιά. Στο πρώτο η κίνηση ήταν μεγάλη, μοιρασμένο το κοινό, αυτόχθονες και αλλοδαποί. Ένα καινοφανές στοιχείο πουεντυπωσίαζε τον επισκέπτη ήταν οι νέες φυσιογνωμίες φυλάκων στις γωνίες των αιθουσών. Δεν δυσκολευόσουν να αναγνωρίσεις τα πρόσωπα που είχαν μεταταγεί από τον ΟΣΕ, τον ΗΛΠΑΠ και τον ΗΣΑΠ, είτε από την αλογοουρά είτε από τη συχνή χρήση του κινητού. Έκανα ώρα για να πληροφορηθώ πού βρίσκονται τα αντικείμενα από τη μάχη του Μαραθώνα, που ήθελα να τα δω γιατί χρειαζόμουν πληροφορίες για ένα κείμενο. Με έστελνε ο ένας στον άλλον, άλλαζα αίθουσες χωρίς αποτέλεσμα, ώσπου στο τέλος βγήκα πάλι στην είσοδο. 

Από εκεί με έστειλαν σε μιαν αίθουσα, αλλά αφορούσε δυστυχώς, τη μάχη των Θερμοπυλών. Προσπάθησα να μην απογοητευθώ, με τα πολλά βρήκα το χώρο αλλά, τι ατυχία, με πληροφόρησαν ότι «ελλείψει φυλάκων, σήμερα είναι κλειστή». Πήγα να δω στη συνέχεια το ναυάγιο των Αντικυθήρων, με τον περίφημο μηχανισμό. Για μια ακόμα φορά η μειωμένη μου αντίληψη για τον πρακτικό κόσμο με πρόδωσε. Δεν κατάλαβα τίποτε για τον αρχαίο υπολογιστή και έφυγα. Έτσι πέρασα μία ώρα στην πτέρυγα με τα περίφημα Επιτύμβια, βγάζοντας φωτογραφίες τα ανάγλυφα, που οι αναφορές τους έχουν πια λειανθεί μετά από αιώνες και απέναντί σου έχεις μόνο εικαστικά αντικείμενα, ασύνδετα και ξένα με τα πρόσωπα, το θάνατο και τη μνήμη τους. 

«Τελικά το βρήκατε;» με ρώτησε ένας ευγενικός μεταταγμένος φύλακας. «Το βρήκα, αλλά είναι κλειστό». «Συγγνώμη, εγώ δεν ήξερα περισσότερα. Έχω έρθει από αλλού», μου είπε. Είχα σταθεί μπροστά στο επιτύμβιο της Χαιρεστράτης, που την αποχαιρετά ο σύζυγός της, Λύσανδρος. «Περίεργο», σκεπτόμουν, «την περασμένη φορά που το είδα, στα πόδια τής Χαιρεστράτης υπήρχε ένας σκύλος που κοιμάται. Το σημείωσα, μάλιστα. Τώρα βλέπω πως δεν υπάρχει σκύλος, αλλά ο σύζυγος της δίνει ένα πουλί. Ο σκύλος ήταν το αυτονόητο σύμβολο της καθημερινότητας. Παντού στα επιτύμβια υπάρχουν σκύλοι. Το πουλί, τι άραγε είναι;» 

«Να βάλουμε μυαλό!», μου ψιθύρισε ο μεταταγμένος υπάλληλος, καθώς προσπαθούσα να εξηγήσω γιατί θυμόμουν τη νεκρή με σκύλο στα πόδια, και, κυρίως, γιατί συγκρατώ τόσο συχνά λανθασμένες λεπτομέρειες από εικόνες, κείμενα και ταινίες. Με τόση πειθώ, μάλιστα, ώστε να έχω γράψει τρομερές ανακρίβειες, που μου επισημαίνουν μετά από καιρό άλλοι, αργά πλέον. «Μικρά κόμματα, ψήφο σε μικρά κόμματα», συνέχισε σκύβοντας στο αυτί μου. «Να τιμωρηθούν, να ταπεινωθούν. Και να ξεφορτωθούμε το κουρελόχαρτο». «Μετά;», τον ρώτησα, έχοντας μετανιώσει αμέσως που έδινα συνέχεια στη συζήτηση. «Μετά... Μετά θα έρθει ο Ρώσος. Δεν χανόμαστε». Κοιταχτήκαμε για λίγο σιωπηλοί. Κατάλαβα ότι, σ' εκείνη την αίθουσα του αρχαίου πένθους, περίμενε να εκμαιεύσει την άποψή μου για τις προσεχείς εκλογές, να μάθει τις διαθέσεις μου. Εξακολουθούσε να με κοιτάζει σιωπηλός, περιμένοντας. Έβγαλα μιαν ακόμα φωτογραφία και τον χαιρέτισα βιαστικά, θέλοντας να προλάβω ανοιχτό το μουσείο του Πειραιά. «Για τον Καμμένο, τι λέτε για τον Καμμένο;», πρόλαβε να μου πει ενώ απομακρυνόμουν. Ήταν ένα ερώτημα εμφανώς κρίσιμο για τις προσδοκίες του. Ίσως περισσότερο απ' όσο το δικό μου για τον ανύπαρκτο σκύλο στο επιτύμβιο.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

O Ρώσος! Πόσους αιώνες όραμα και προσδοκία για τη σωτηρία αυτών που δεν τους σώζει τίποτε.... Είμαστε για γέλια, πραγματικά...

Ελευθ.

Γιάννης Π. είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο... Κάνοντας ένα ταξίδι με τον προαστιακό ως την Κόρινθο προ εβδομάδων, είχα μια παρόμοια εμπειρία. Μερικές θέσεις πιο πέρα κάθονταν δύο νεαροί, συνομήλικοί μου, με τζίβες, γένια και λόγο που παρέπεμπε στα "κινήματα των πλατειών". Μπήκαν χωρίς εισιτήριο στο τρένο. Όταν ο βαριεστημένος ελεγκτής τούς ζήτησε εισιτήριο, είπαν, κάνοντας τους ανήξερους, ότι δεν γνώριζαν πως πρέπει να πληρώσουν εισιτήριο, γιατί πρώτη φορά χρησιμοποιούν τον προαστιακό (!). Ο ελεγκτής δεν τους έκοψε πρόστιμο, απλώς τους ζήτησε να πληρώσουν το ορισμένο αντίτιμο. Όταν ήρθε προς το μέρος μου, τον ρώτησα γιατί δεν τους επέβαλε το ενδεδειγμένο πρόστιμο. "Σκέφτομαι τις εποχές που ζούμε, κι αυτά που μας κάνουν" είπε. Η ειρωνεία είναι ότι όταν προχώρησε στο επόμενο βαγόνι, οι δύο νεαροί έπιασαν να ρωτούν έναν-έναν τους επιβάτες αν το ποσό που πλήρωσαν ήταν το σωστό και άρχισαν να κατηγορούν τον ελεγκτή ότι τους έκλεψε, ζητώντάς τους να πληρώσουν ακριβότερο εισιτήριο.

Ανώνυμος είπε...

Χαίρομαι, γιατί χαίρομαι;, πάντα τα σχόλιά σου. Με βεβαιώνουν ότι υπάρχει βλέμμα και αντίληψη που δεν έχει τεμπελιάσει ποτέ. Εξού και η ευρηματικότητα των ιστοριών του τελευταίου σου βιβλίου, το κέρδος της δύσκολης ισορροπίας τους, κυρίως όμως η νομιμοποίηση μιας πραγαματικότητας τόσο φθαρμένης που δεν σου επιτρέπει μυθοποιήσεις ούτε καν προσέγγιση.

Κ.Μαυρουδής

ΙΩΑΝΝΗΣ ΞΕΝΙΔΗΣ είπε...

Οι υπάλληλοι συγκροτούν μηχανισμούς προπαγάνδας για επηρεασμό των ψηφοφόρων.Οι υπάλληλοι κάνουν πάντα αυτό που έκαναν σε προεκλογικές περιόδους. Ακόμα και αν δεν υπήρχαν κόμματα αυτοί θα συνέχιζαν την "τέχνη τους"-δύσκολα εντοπίζουμε υπαλλήλους που να γνωρίζουν πού βρίσκονται και γιατί. Δυστυχώς είναι μια πικρή αλήθεια. Ωστόσο, ο καρπός της γνώσης είναι γλυκός και εξισορροπεί την κατάσταση.

Να γράφετε!