Ανοιξιάτικη μέρα σήμερα. Με νοτιά, σχετική διαύγεια και υψηλή (17 βαθμούς) θερμοκρασία. Πήγα έναν παραθαλάσσιο περίπατο λίγα χιλιόμετρα μετά την Ελευσίνα. Ο Χ. Παπαγεωργίου είχε θαυμάσιες επιλογές στο Τρίτο. Για ώρα οδήγησα με το Ορατόριο του Μπαχ και με κλειστά παράθυρα. Δυο τρείς φορές που βγήκα έξω για να πλησιάσω την παραλία ερχόταν μια ελληνικότητα από ψητά και Τερζή που "το ξανασκεπτόσουν" (idiom) και μπορούσες να κάνεις βέβαιες προβλέψεις για το μέλλον (ακόμα και πολιτικές). Πίσω από τα ακίνητα πλοία, σαν σκιά από την υγρασία της ατμόσφαιρας, διακρίνεται η Σαλαμίνα.
Μετά τα διυλιστήρια ο δρόμος ήταν σχεδόν άδειος και ήσυχος. Λίγα αυτοκίνητα κατέβαιναν προς την Κόρινθο. Ελάχιστα προς την Αθήνα. Τίποτε δεν ήταν ανοιχτό. Τα σημάδια προηγούμενων διελεύσεων μόνο υπήραχαν όπως πάντα σταθερά. Τόνοι σκουπιδιών. Μπορείς να κάνεις έναν κατάλογο ειδολογικό. Δεν φαντάζεσαι πόσο διαφορετικά και αλλοπρόσαλα αντικείμενα είναι πεταμένα στις άκρες του δρόμου. Μέχρι ένα σχισμένο παπαδίστικο καλιμαύχι (πώς γράφεται το καλιμαύχι;) είδα. "Αλοίμονο σε όσους δεν έχουν σπίτι αυτές τις μέρες", μου είπε κάποιος που πήγε να βάλει νερό στον δεμένο σκύλο του στην περιοχή "Νεράκι". "Αυτός πάντως έχει", του είπε ο ζωόφιλος συνομιλητής του, με θανατηφόρο δόση δηλητηρίου στο ύφος. "Και ούτε βήμα δεν μπορεί να κάνει, ο δυστυχής".
Όπως λέγαμε πριν: σχεδόν Άνοιξη στον Λουτρόπυργο. Κάτι μονοκατοικίες που το καλοκαίρι τελείωναν, τώρα ήταν έτοιμες, ίσως και πουλημένες. Η εκπομπή του Παπαγεωργίου στο Τρίτο ήταν μνημείο ομορφιάς. Και τι σχολιασμός των κομματιών. Πρέπει να τη ζητήσουμε και να την ακούμε.
«Τι είναι αυτά;», ρώτησα τον κύριο με τον αλυσσοδεμένο σκύλο, τάχα πως δεν ήξερα. Ήθελα όμως κουβέντα, για να καταλήξω εκεί που σας είπα πριν. «Σημαδούρες είναι κύριε. Εδώ καλλιεργούν τα καλύτερα μύδια. Σταματάνε όλοι όταν περνούν και αγοράζουν. Ουρές. Εγώ δυστυχώς δεν τα τρώω, έχω ουρικό. Αν επιτρέπεται είστε ξένος;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου