Είδα πως δεν είχε ξημερώσει και, στο κρεβάτι ακόμα, άνοιξα το λάπτοπ, να περάσω μια χθεσινή σημείωση από ένα πρόχειρο χαρτί. Συγκεκριμένα μια φράση του Πιραντέλο (συγγραφέα- μυστήριο για τη διάρκεια και την αντοχή του) για την οποία τη χθεσινή βραδιά έκανα διάφορες σκέψεις.
Και τότε, θεωρώντας ότι επίκειται ο πρωινός του περίπατος, ήρθε πλάι στην οθόνη ο «Μελένιος». Αρχαίος, αθώος, φυσικός. Εγώ κοίταζα το φάκελο πού θα έβαζα το κείμενο κι εκείνος γεμάτος προσδοκία έβλεπε εμένα, φτιάχνοντας το κοντράστ της βιαστικής φωτογραφίας: την ανεξέλικτη αρχαιότητα και τον υπολογιστή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου