Ιδού λοιπόν ένα βιβλίο που κατόρθωσα να διαβάσω μέσα σε περιπέτειες. Εκτός από ολιγογράφος έγινα, φοβάμαι, και αναγνώστης μικρών αποστάσεων. Τώρα με ενδιαφέρει τι θα συγκεντρωθεί για το αφιέρωμα του Δέντρου που επιχειρούμε, μια κοινή ιστορία την οποία γράφουν συγγραφείς, με τον τρόπο του ο καθένας. Λεπτομέρειες βλέπει ο αναγνώστης του blog, τρεις αναρτήσεις πριν, όπου δημοσιεύσαμε την «υπόθεση». «Δεν έχει ξαναγίνει ποτέ, πουθενά» μου είπε ο Β. Βασιλικός. Ίσως, λοιπόν, μας αποζημιώσει το αφιέρωμα, αν η ανάθεση συγγραφής του κοινού μύθου γίνει αξιανάγνωστη πράξη.
Εν πάση περιπτώσει, για να επανέλθω στο θέμα, το βιβλίο που διάβασα ήταν Οι Παρθενικές (Άγρα), μια συλλογή 10 αφηγημάτων που αναφέρονται σε παιδικά πάθη. Ο συγγραφέας, μετά από χρόνια ανακαλεί (και εφευρίσκει) χαμένες εικόνες και γεγονότα της παιδικής του ηλικίας, ανατρέχοντας σε σημειώσεις καταγραμμένες σε προπολεμικά σχολικά τετράδια. «Όπως ο Βαλερί Λαρμπό είχε εκδώσει τις Enfantines (Παιδικές) έτσι κι εγώ θα έγραφα τις Παρθενικές μου» ομολογεί ο Μορίς Πονς (Στρασβούργο, 1927).Τα αφηγήματα, με διαφορετικό πάντα πρωταγωνιστή και περιβάλλον, έχουν κοινή αφετηρία (και κοινό κέντρο) την ασύνειδη έκφραση του πρώιμου, ακαταστάλακτου ερωτισμού, που μπερδεμένος ανάμεσα στις σκοτεινές του προϋποθέσεις και την ενστικτώδη αθωότητα συνιστά το τολμηρό παιχνίδι της αφύπνισης. Είναι η αισθησιακή απόπειρα ενηλικίωσης, μια Τυφλόμυγα του άγουρου πάθους που παίξαμε όλοι. Περιστατικά και πρόσωπα τυλιγμένα στο μύθο και στη νεφελώδη ύλη του παρελθόντος απ’ όπου ανασύρονται, συνιστούν συγχρόνως αισθησιακή πρωτογένεια, πρώτη ύλη της διαστροφής, αλλά και μια γλώσσα που οι ρίζες της χάνονται στο μαγικό παρελθόν εκείνου του απόντος που υπήρξε πρόγονος της συνείδησής μας. Οι περιοχές της αναπόλησης προσεγγίζονται με δεξιοτεχνία (στις μύτες των ποδιών του νιώθουμε να πατά κάποτε ο αφηγητής), έτσι ώστε το απαραβίαστο της συνθήκης να μην θίγεται αλλά να κρατά τον χαρακτήρα της μυστικοπάθειας και συχνά της κατάνυξης. Η μετάφραση της Βάνας Χατζάκη υπηρετεί το ρεαλιστικό χαρακτήρα των αφηγημάτων του Πόνς, που είναι, όπως διάβασα, ερασιτέχνης ηθοποιός, δημοσιογράφος, περιστασιακός εκδότης και συγγραφέας δεκαπέντε βιβλίων, πολλά απ’ τα οποία έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο και στο θέατρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου