Το φεστιβάλ ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας τίμησε ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ για την τραντάχρονη πορεία του. Με τον Τάσο Γουδέλη παρουσιάσαμε το τεύχος 161-162 " Το ράδιο παίζει εμβατήρια". Πρόκειται για ένα αφιέρωμα όπου οι συμμετέχοντες θυμούνται την πρώτη μέρα της απριλιανής δικτατορίας του '67. Μίλησε, εκ μέρους των συμμετασχόντων συγγραφέων, ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος. Στη φωτογραφία διακρίνονται οι Α. Παγουλάτος, ο αναρτών, ο Τ. Πατρίκιος, ο Τ. Γουδέλης και η ηθοποιός Γ. Ζώη, που διάβασε κείμενα δημοσιευμένα στο τεύχος.
Εκτός όμως από την παρακολούθηση των ταινιών βρήκα την ευκαιρία να πάω μια μέρα στη Βουλγαρία. Είχα πολλά χρόνια να επισκεφθώ τη χώρα, που μου άρεσε πολύ, και δυο συνεχή καλοκαίρια είχα μείνει στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Πάνε πια τα διαβατήρια, τα τελωνεία, σε λίγο θα εκλείψει και ο αστυνομικός σταθμός. Ποιος να το πίστευε στα χρόνια μου; Τώρα ταξίδεψα μόνo μέχρι το Νευροκόπι. Πόλη 25.000 κατοίκων. Μπαίνοντας στο κέντρο, μόλις είχα αφήσει το αυτοκίνητο, είδα ένα εγκαταλειμένο πλαίσιο ανακοινώσεων του κινηματογράφου, που λέγεται Ο Παράδεισος.Το φωτογράφισα γιατί, σε συμφωνία με το πνεύμα της γνωστής ταινίας που παρέπεμπε, ήταν ένα πολύ ταλαιπωρημένο και άξιο συμπάθειας σύμβολο.
Στον κεντρικό πεζόδρομο επισκεύαζαν το παραδοσιακό οδόστρωμα.
Η Βουλγαρία υπήρξε υπόδειγμα χώρας με προσεγμένη δημόσια εικόνα. Ο κεντρικός σχεδιασμός των κοινωνιών εκείνων είχε δημιουργήσει θαυμάσια οικιστικά σύνολα και είχε προστατέψει αποφασιστικά τον παλιο ιστό, αστικό και μη.
Κάποια στιγμή σταμάτησα. Σάββατο απόγευμα οι εργάτες δούλευαν γκρεμίζοντας ένα παλιό κτίριο. Γκρέμιζαν, άραγε, ή αναπαλαίωναν; Θα το δω στο προσεχές ταξίδι.
Στον κεντρικό πεζόδρομο μου άρεσε το μωρό μιας διαφήμισης. Είπα να το διασώσω φωτογραφικά. Η μνήμη, ως γνωστόν, δεν επαρκεί.
Πρόσεξα και μια μικρή βιτρίνα, με κούκλες παλιομοδίτικες, σαν κι αυτές που υπάρχουν και χρησιμοποιούνται συχνά σε γαλλικά επαρχιακά καταστήματα. Αυτή τη φωτογραφία που αν τη δείτε σε μεγέθυνση είναι πολύ ωραία, σκέφτομαι να την χρησιμοποιήσω για εξώφυλλο του Δέντρου, όταν δοθεί η ευκαιρία.
Εδώ, όπως καταλαβαίνει κανείς, έχω επιστρέψει στην Ελλάδα. Το ταξίδι ήταν πολύ σύντομο. Κατευθύνομαι πάλι προς τη Δράμα. Η αισθητική του φορτηγού που προηγείται κάνει, φυσικά, τη διευκρίνιση περιττή.
3 σχόλια:
Αξιανάγνωστε κύριε Μαυρουδή.
Θα έλεγα πως τα «ταξιδιωτικά» κομμάτια σας αποτελούν το απολαυστικότερο τμήμα του ιστολογίου σας. Ιδανικός συνδυασμός φωτογραφίας που αποτυπώνει το στιγμιαίο
και κειμένου που εξάγει το διαρκές. Διαβάζονται τόσο σε στιγμές πλήρους περισυλλογής όσο και στιγμές χαλαρότητας. Μια απορία μόνο: η επιγραφή «Παναγία Μου» αναφέρεται στην ίδια την νταλίκα ή σε εκείνον που την ακολουθεί;
O Aνδρέας Παγουλάτος της πρώτης φωτογραφίας είναι ήδη απών.
Αγαπητέ Κώστα,
που οφείλεται η νοσταλγία στις περιγραφές αυτού του ταξιδιού; Στη πόλη την ίδια, που μοιάζει τόσο κινηματογραφική, ή στη σύγκριση με τις αντίστοιχες ελληνικές πόλεις που είναι όλες οι ασχήμιες στοιβαγμένες σε σωρό; (άνοιξα το μπλογκ σας, πρώτη φορά αλλά όχι τελευταία!)
Δημοσίευση σχολίου