Φίλος στενός, μου συνέστησε το "Μητέρα και γιος" του Σοκούροφ, ενώ ξέρει ότι μου αρέσει ο κινηματογράφος που οι άνθρωποι κινούνται και τα πλάνα αλλάζουν. Από την πρώτη σκηνή μέχρι την τελευταία, μητέρα και γιος είναι ζήτημα αν μίλησαν πέντε έως δέκα φορές. Ξέρω πως έχει πολλούς φίλους αυτός ο κινηματογράφος. "Μα δεν σας κράτησε;", με ρώτησε ο ένας και μοναδικός θεατής του "Τιτάνια". "Τόση εσωτερικότητα δεν σας άγγιξε;".
Είχα γράψει κάπου, ότι το να απολαμβάνεις την αυτοαναφορικότητα της ποιητικής (και κινηματογραφικής, φυσικά) γλώσσας, την ενδοστρεφή λειτουργία ενός οργάνου που μιλά με τον εαυτό του, είναι κάτι τόσο ενδιαφέρον όσο και το να βλέπεις το νερό να πλένεται ή τον αέρα να παίρνει βαθειές ανάσες.
Είχα γράψει κάπου, ότι το να απολαμβάνεις την αυτοαναφορικότητα της ποιητικής (και κινηματογραφικής, φυσικά) γλώσσας, την ενδοστρεφή λειτουργία ενός οργάνου που μιλά με τον εαυτό του, είναι κάτι τόσο ενδιαφέρον όσο και το να βλέπεις το νερό να πλένεται ή τον αέρα να παίρνει βαθειές ανάσες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου