Η στάχτη

Από πολύ νωρίς ένα μαύρο σύννεφο κατεβαίνει από τη βόρεια πλευρά της Αθήνας. Ο ουρανός βρέχει στάχτη, που έχει σκεπάσει τις οροφές των αυτοκινήτων, τις αυλές, τα ακάλυπτα αντικείμενα. Σίγουρα κάπου κοντά υπάρχει μεγάλη φωτιά, δεν άκουσα ραδιόφωνο, και κατά βάθος δεν θέλω να ξέρω. Η εικόνα είναι γνωστή από κάτι παλιά καλοκαίρια. Χιονίζει υπολείμματα καμμένων δέντρων, αβαρή κλαδάκια και φύλλα, γκρίζα και λευκά, που πέφτουν με την κίνηση του χιονιού, αργά, σ' όλες τις επιφάνειες. Τώρα όμως, στα σύγχρονα συμφραζόμενα εννοώ, είναι πολύ εύκολο να σκεφτείς συμβολικά, ότι οι στάχτες εμφανίζονται ως παράσταση δυσοίωνη, ακόμα κι αν δεν είσαι διαθέσιμος για την αναγωγή των φαινομένων σε σύμβολο, σε νεύμα, σε μοιραίο οιωνό. Δείχνουν σαν σοβαρή αλληγορία που μιλά χωρίς λόγια, χωρίς διδακτισμό, σαν ένας κώδικας, αδιάφορος αν γίνεται κατανοητός και μεταδόσιμος. Δεν τον αφορά, σαν το επιχείρημα της κυριολεξίας, η ανταπόκριση. Όπως κάθε συμβολική εικόνα, είναι και δεν είναι μήνυμα.