Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Ο μικρός στρατιώτης


Στην Χριστίνα Μαυρουδή


Είπα με τη λιακάδα να κάνω μια βόλτα με την κόρη μου στους παλιατζήδες του Θησείου. Καμιά φορά πέφτουν πράγματα με ενδιαφέρον (στρατιωτάκια, καρτ ποστάλ, βιβλία) και φεύγεις με την ικανοποίηση του ευρήματος, κατά ένα αντικείμενο πλουσιότερος. Πίσω απ' το τραπεζάκι του (στην οδό Αδριανού), ο ρώσσος παλιατζής, με τον οποίο παζάρευα ένα άβαφο ρωσσικό στρατιωτάκι του 1940 (ντεμί πλακέ, μείγμα μετάλλων, όχι μολυβένιο), μάλλον ενοχλήθηκε όταν τον πλησίασε, μιλώντας με υποφερτά ελληνικά, ένας μάρτυρας του Ιεχωβά. Διακόπτοντας τη διαπραγμάτευση, ήθελε να του δώσει το έντυπό του ("Ξύπνα") στα ρωσσικά. "Δεν υπάρχει τίποτε εκεί, φίλε", του είπε ο ρώσσος και έδειξε τον ουρανό." Είμαι βέβαιος, βρες κάποιον άλλον που ψάχνει". Ο μάρτυρας του Ιεχωβά ήταν ένας νεαρός πολωνός με την μικρή του κόρη. "Έχω αποδείξεις ότι υπάρχει", αντέτεινε, ευγενικά. "Αν θέλεις μπορούμε να συζητήσουμε". "Ο Γκαγκάριν πάντως δεν είχε δει τίποτε", ανταπάντησε με πειρακτικό χαμόγελο ό Ρώσσος, μολονότι φαινόταν ότι ήθελε να τελειώσει η συζήτηση και να μου δείξει τα μεγάλα μπρούντζινα καπίκια του 1775, αυθεντικά, όπως με είχε βεβαιώσει λίγο πριν. "Πιστεύεις κι εσύ ότι πέταξε ο Γκαγκάριν;", είπε ο μάρτυρας του Ιεχωβά, απευθυνόμενος λίγο και σε μένα που έμενα σιωπηλός. "Στην Πολωνία όλοι ήξεραν ότι ήταν προπαγανδιστικό κόλπο εκείνη η ιστορία. Έπρεπε να δείξουν ότι συναγωνίζονται την Αμερική". Ο Ρώσσος πήρε μια έκφραση που είχε κάτι από έκπληξη και ενόχληση. "Κόλπο;" είπε. "Και ο Κολόμβος, ξέρεις, προπαγάνδα της Ισπανίας και του Φερδινάνδου ήταν". Στράφηκε πάλι σε μένα, υπερήφανος για το ευφυολόγημα. "Έχω και μια χρυσή λίρα του Νικολάου", είπε, ενώ ο συνομιλητής του απομακρυνόταν άπραγος. Είναι 999 χρυσός, και στο ίντερνετ πουλιέται 700 ευρώ. Εγώ την δίνω 600. Και έβγαλε μια χρυσή λίρα από έναν μικρό διαφανή φάκελλο. Το προφίλ του αυτοκράτορα διαγραφόταν περίφημο, χωρίς φθορές. Η μύτη και το μέτωπο, με τη φινέτσα της ευγένειας, ήταν έξοχα λεπτουργημένα. Το μικρό νόμισμα έλαμψε για μια στιγμή στο δυνατό φως του μεσημεριού. "Το προφίλ που βλέπω στα δημοσιεύματα για τη δυναστεία των Ρομανόφ", πρόλαβα να σκεφτώ, μαγεμένος απ' τη χρυσή εικόνα. Πήρα τελικά τον μικρό στρατιώτη (5.5 cm). "Δες την αυστηρή του έκφραση και τη στολή", μου είπε καθώς τον τύλιγε σε ένα κομμάτι εφημερίδας. "Και τη λεπτομέρεια στο καπέλο του!". Ήταν το κράνος που φορούν οι στρατιώτες όταν στήνουν τη σημαία στο Ράιχσταγκ. Πράγματι, διακρίνεται ακόμα και το αστέρι του Κόκκινου Στρατού.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τι ωραία, σκέπτομαι, να γίνεται κάθε στιγμή και κάθε αντικείμενο αφήγηση, δηλαδή νόημα. Βλέπεις, όπως είπατε κάπου, όταν δίνεις νόημα στα πράγματα. Ευχές και πάλι

Gaetano

Ανώνυμος είπε...

Με δυο ώρες διαφορά, με πρόλαβε ο άνωθεν σχολιαστής. Μοιραζόμαστε ίσως όλοι εδώ το ιδιαίτερο συναίσθημα της ανάγνωσης ενός "καθημερινού" στιγμιότυπου σε μορφή μικρού διηγήματος. Και αναρωτιέσαι αν το στιγμιότυπο πυροδότησε το διήγημα ή το διήγημα έπλασε το στιγμιότυπο. Τι ωραία αίσθηση!

Ανώνυμος είπε...

Μια στιγμή, ένας επινοημένος ή όχι διάλογος, τρία πρόσωπα, η λιακάδα, και τα αντικείμενα ενός παλαιοπώλη. Αρκούν για να σκηνοθετηθεί ένα μινιμαλιστικό σόρτ στόρυ!!

Ευγενία Χούρσογλου

Ανώνυμος είπε...

Aυτό είναι θετικό ή αρνητικό σχόλιο; ή δεν έχουμε να πούμε τίποτε επί της ουσίας;

Gaetano

Ανώνυμος είπε...

Ίσως να έχετε διαβάσει, κ. Μαυρουδή, ότι η πασίγνωστη φωτογραφία όπου οι ρώσοι στρατιώτες υψώνουν, μετά από πολθήμερες μάχες τη σοβιετική σημαία στο Ράιχσταγκ είναι σκηνοθετημένη από τον στρατιωτικό φωτογράφο. Δεν είναι η μόνη. Μπράβο όμως που από το άνευ σημασίας περιστατικό φτιάχνετε μια ιστορία που φτάνει μεχρι το Βερολίνο.

Στέργιος Β.Νταής

Ανώνυμος είπε...

Νομιζω ότι έχετε από παλια στη μνήμη σας την εικόνα του Reichstag και υπαρχει κάποια σύγχυση. Σοβιετικοί στρατιώτες και αξιωματικοί φορούν δίκωχα και καπέλα/

ΠΥΞ ΛΑΞ

Ανώνυμος είπε...

Εδώ υπάρχει ένα ενδιαφέρον λαικό χαρακτηριστικό. Η δυσπιστία σε γεγονότα ιστορικά και άλλα. Ανθεί η θεωρία της συνομωσίας. Η καχυποψία ότι είμαστε θύματα πλεκτάνης των μεγάλων (είμαστε καμιά φορά, δεν λέω). Αλλά αν κάτι χαρακτηρίζει πράγματι το λαό, είναι η αμφισβήτηση σε πράγματα που βρίσκονται και γίνονται μακριά του.Μου αρέσει που το συλλαμβάνετε εδώ, σε μια ασήμαντη καθημερινή εικόνα.

Παύλος Π.

Ανώνυμος είπε...

5.5 cm, ο μικρός στρατιώτης. Μικρός το δέμας αλλά άξιος ξεναγός στις αποβάθρες του αιώνα!