Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

_


Στο εστιατόριο του νέου μουσείου τρως και φεύγεις χωρίς να ξέρεις, στο τέλος, απο που ενσταλάχτηκε η γαλήνη που σε διατρέχει. Αν ήταν, σκέπτεσαι, απ'τον απέναντι βράχο, θα ένοιωθες το ίδιο και αλλού. Καταλαβαίνεις, το απλό. Οι αλλοδαποί γύρω σου ψιθυρίζουν (ή σιωπούν) ήρεμοι, νηφάλιοι, συμφιλιωμένοι με το χώρο και τον εαυτό τους. Έχει αποκλειστεί το αυτόχθον. Σωπαίνει η εικόνα του. Βρίσκεσαι σε μια ξένη χώρα.


5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Και τα τσιπουράδικα με το ντουμάνι, την τσίκνα και το συνδικαλιστή να βρυχάται (και να ακούγεται μεχρι την κουζίνα ενώ κρίνει το ΔΝΤ) δεν είναι μια ελληνική εικαστική και γαστριμαργική αξία; Θα την εξοβελίσουμε, Κώστα; Θα την χαρίσουμε στον Γιανναρά;

Gaetano

Ανώνυμος είπε...

καλό το σχόλιον!

Αρτ.Μιτ.

Ανώνυμος είπε...

Geia sas k.mavroudis

Ανώνυμος είπε...

Όντως βρίσκεσαι σε μια ξένη χώρα. Πολιτισμός μάλιστα, θα έλεγα, είναι αυτή η καθημερινότητα, όχι τα εκθέματα μακρινών εποχών που οι φύλακές τους παριστάνουν τους απογόνους.

Μαρία Λ.

Ανώνυμος είπε...

Στη συνέχεια των όσων συζητήσαμε τον περασμένο μήνα, θέλω να προσθέσω γι' αυτό που διαβάζω (και το αποδέχομαι απόλυτα), ότι ανάλογες δηλώσεις, σε μια ευρωπαική χώρα όπου λατρεύεται ο Μακρυγιάννης ως πνευματική παρακαταθήκη και το πνεύμα της άγιας επαρχίας θα ζει και τον 22ο αιώνα, σας έχουν στοιχίσει. Σας ανέλυσα τη γνώμη μου πού και πώς. Κι όλοι εμείς, που έχουμε κοινό βλέμμα και ατανακλαστικά, είμαστε όμηροι της νεοελληνικής ηθογραφίας, τη ζούμε δηλαδή όχι χωρίς συνέπειες.
με εκτίμηση

Π.Κ.