Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009

Βραχύλογα σχολιαστικά

Αφήνω τα Φέισ-μπουκ, όπου ανθεί το φαινόμενο και βλέπω έκπληκτος ακόμη και σοβαρούς καθηγητές της Ψ υ χ ι α τ ρ ι κ ή ς, ως συγγραφείς, να αποφεύγουν σαν δυσάρεστη υπενθύμιση το έτος γεννήσεως στο βιογραφικό τους. Πράγματι, μάταια έψαξα να βρω το συγκεκριμένο στοιχείο στα «αυτιά» δύο βιβλίων. Το πρώτο που σκέπτομαι είναι ότι πρόκειται για έναν ανθρώπινο ευεξήγητο ναρκισσισμό. Ναι, απαντώ στον εαυτό μου, αλλά αυτό μπορείς να το κατανοείς αν έχεις να κάνεις με έναν ανυποψίαστο ερωτύλο γραφιά, με μια φιλάρεσκη κυρία, έναν κρυψίνοα μ’ άλλα λόγια, που δεν επιθυμεί να διακρίνεται η βιολογική του πορεία, η ηλικιακή του ταυτότητα. Πώς να το κατανοήσεις σε «μαχόμενους» ψυχαναλυτές, σε πρόσωπα που υποτίθεται ότι φωτίζουν και θεραπεύουν νευρώσεις των άλλων. Τουλάχιστον οι σοβαροί εκδότες θα μπορούσαν να συμμορφώσουν τους συγγραφείς τους στις στοιχειώδεις αυτές γραμματολογικές υποχρεώσεις. Δ ι ό τ ι, η ηλικία του δημιουργού δεν εξυπηρετεί μόνον άσκοπες περιέργειες του κοινού, κενά και ανησυχίες των αναγνωστών. Μέσω αυτής μπορείς να δεις, τώρα ή αργότερα, τη συγκυρία γραφής ενός έργου ή, αν αγνοείς το πρόσωπο, να καταλάβεις σε ποια ηλικιακή ωριμότητα το παρήγαγε, τη σχέση των ιδεών με τον συγγραφέα. Να συνδέσεις κατακτήσεις με το χρόνο. Και επειδή το έργο (παρόλα όσα είπε η νεωτερικότητα), συνδέεται απόλυτα με τον συγγραφέα του, το πραγματολογικό στοιχείο.μας χρειάζεται και διευκρινίζει πολλά


Όσοι στην Ελλάδα προσπάθησαν να εξελληνίσουν ξένα ονόματα (Γιάννης Λένον κ.λπ.), αγνοούν ότι αυτές οι συμπεριφορές έχουν ως πρόγονο την Ιστορία, και συγκεκριμένα τα ήθη των ποικίλων εθνικισμών. Ανάμεσα στα μέτρα του Μουσολίνι, για παράδειγμα, πρέπει να ξέρουμε ότι υπήρξαν για εξάλειψη και αλλαγή των ξένων όρων. Ο autista αντικατέστησε τον σοφέρ, το hotel έγινε το ιταλικότατο albergo. Οι εραστές της μουσικής άκουγαν ηχογραφήσεις των Βλαντίμιρο Χόροβιτς, σονάτες και συμφωνίες του Λουίτζι Μπετόβεν, Φραντσέσκο Σούμπερτ κ.λπ .Στα γραμμόφωνα γύριζαν στις 78 στροφές οι δίσκοι της «La Voce del Padrone» ( His Μasters Voice). Όσοι αναγνώστες του Δέντρου μου υπενθυμίζουν ότι κάνουμε κάτι παρεμφερές με τον αλφαβητικό εξελληνισμό των ξένων ονομάτων στις σελίδες μας, ελπίζω να μην συνδέουν την πρακτική μας με φίλαυτες εθνικές ιδεοληψίες. Για την Ιστορία, όπως λέμε, προκαταλαμβάνοντας τη σημασία των λεγομένων μας, εκείνο το «Η Ελλάδα στους Έλληνες», που ακούσαμε από τον τριτοκοσμικό Ανδρέα, δεν ήταν τίποτε άλλο από κλεμμένο σλόγκαν του Μουσολίνι: «Η Ιταλία στους Ιταλούς». Η πρώτη εκείνη αυθεντική εκδοχή αφορούσε τον μεσοπόλεμο. Ακούστηκε κάτω απ’ τον ήλιο της Μεσογείου, ήδη από τη δεκαετία του ’30 !!


Η νεοελληνική συνθήκη είναι η πιο υπερακοντισμένη εφαρμογή των αξιών του Διαφωτισμού σε ό,τι αφορά τα λαϊκά δικαιώματα. Ο περίφημος μέσος άνθρωπος ως πηγή και εφαρμογή εξουσίας (και φυσικά ως καθημερινή εικόνα του αυτόχθονος ήθους) βρίσκεται πολύ πιο μακριά απ’ ό,τι οραματίστηκαν ο ουμανισμός, οι….εγκυκλοπαιδιστές, οι επαναστάσεις και τα Συντάγματα. Στη χώρα μας η βούληση του λαού ασκείται όπως ξέρουμε, απόλυτα, αδιαμεσολάβητα, ανεξέλεγκτα. Στο πεζοδρόμιο και στο οδόστρωμα. Στο λεωφορείο και το τριπλομισθωμένο ταξί. Στο υποτιθέμενο άστυ και την ασυνάρτητη (αλλά μακάρια) ύπαιθρο. Νιώθουμε αυτή τη δύναμη να πηγάζει εκ των κάτω, τόσο ισχυρή όσο και αυτή των αρχόντων. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την καθ’ ημάς λαϊκή εξουσία. Η αδίστακτη εικόνα της (για να μιλήσουμε σοβαρά), θα ήταν ο ασύλληπτος εφιάλτης των σκαπανέων της ελευθερίας, των μεταρρυθμιστών, των ανθρωπιστών που ονειρεύτηκαν δικαιώματα και θεσμική αξιοπρέπεια για τους απλούς ανθρώπους….








Αφού, ως φαίνεται, είναι βολικό ο καλόγουστος στη ζωή της λογοτεχνίας μας να αποκαλείται από τους άλλους ε σ τ έ τ, ας θυμηθούμε τις Αναμνήσεις ενός εστέτ, του Χάρολντ Άκτον (1904-1984) άγγλου διπλωμάτη και συγγραφέα, μονίμως εγκατεστημένου στην Τοσκάνη. Περιέγραψε, μεταξύ των άλλων, κινήσεις ομοεθνών του συγγραφέων στην προπολεμική Φλωρεντία. «Υπήρχε ένα πλήθος απ’ αυτούς, που οπωσδήποτε θα συναντούσες. Ο Ντ. Χ. Λόρενς με τη σύζυγό του, που θυμίζει γυναίκα του Ρούμπενς και κρατά το διχτάκι της αγοράς στο χέρι. Ο Νόρμαν Ντάγκλας, που σκεπτόταν πάντα κάποιον από τους ζωγράφους της Τοσκάνης. Ο Άλντους Χάξλει, που είχε την άποψη ότι στη Φλωρεντία "η προοπτική είναι ευχάριστη, αλλά ο άνθρωπος είναι ουτιδανός". Ο Σκοτ Μόνρικοφ, που δειπνούσε στο εστιατόριο Μπέτι,σκανδαλοθηρούσε στo βιβλιοπωλείο Οριόλι και έπινε βερμούτ στο Καζόνε….


Όταν ρωτήσεις έναν φίλο του σινεμά πώς εξηγείται η εξαφάνιση της μεγάλης κινηματογραφικής παράδοσης στον ιταλικό κινηματογράφο (νεορεαλισμός, κωμωδία, κορυφαίοι και μοναδικοί πρωταγωνιστές), αν δεν είναι «σκληροπυρηνικός» διανοούμενος θα σου απαντήσει απλά. Πρέπει να αναζητήσεις τις αιτίες στην ευημερία. Αυτή αλλάζει τις κοινωνικές στρωματώσεις, τους χαρακτήρες και τις συμπεριφορές που μας γοήτευσαν και μας κατέκτησαν. Θα σου πει, δηλαδή, ό,τι με μορφή ρητορικού ερωτήματος έχει εκφράσει και ο τεχνοκριτικός Κένεθ Κλαρκ. «Πώς αντέχει η γνησιότητα σε συνθήκες ευημερίας και καταναλωτισμού;»


Κ.Μ.

18 σχόλια:

Héctor Lucas είπε...

"Και επειδή το έργο (παρόλα όσα είπε η νεωτερικότητα), συνδέεται απόλυτα με τον συγγραφέα του, το πραγματολογικό στοιχείο μας χρειάζεται και διευκρινίζει πολλά."

Και όμως χάνεται με το χρόνο. Σας χρειάζεται πράγματι αγαπητέ κ. Μαυρουδή όταν ακούτε τον Κλαούντιο Μοντεβέρντι;

Ανώνυμος είπε...

Σπεύδω να σας πώ αγαπητέ κ. Λούκας ότι και σήμερα μου χρειάζονται αυτά τα στοιχεία. Μας ενδιαφέρει, θέλω να πω, αν στο κουαρτέτο εγχόρδων σε ρε ελάσσονα του Μότσαρτ μάθουμε ότι διακρίνονται οι κραυγές απ' τον τοκετό της γυναίκας του, όπως βεβαιώνει η ίδια.
Με ενδιαφέρει όταν διαβάζω τον Λα Μπριγιέρ, με την εμμονή του στην στίξη, τα κοψίματα της φράσης, τις διακοπές, την φροντίδα στα όρια του λόγου του ("είχε την στίξη στην ψυχή του", έχουν πει), να γνωρίζω τον χαρακτήρα του, τις νευρώσεις που πάντα βγαίνουν στο λόγο.
Με ενδιαφέρει όταν βλέπω στην είσοδο ενός καθεδρικού, στη Γαλλία, την επιγραφή που λέει "Gislebertus hoc fecit" και ένας από τους αγίους της παράστασης κοιτάζει με θαυμασμό το όνομα του καλλιτέχνη. Επιθυμώ να ξέρω τον χαρακτήρα που μου άφησε το ίχνος της υπεροψίας του. Αυτά πλουτίζουν το χρόνο. Είναι η σκιά που ρίχνει το έργο και το γεγονός. Διαφορετικά είναι μια απορφανισμένη χειρονομία. Ευχαριστώ για το σχόλιό σας

Κ.Μ.

Héctor Lucas είπε...

Και έμενα με σαγηνεύουν η επιγραφή «Gislebertus hoc fecit» και η όλη σύνθεση, που αποτελούν μάλιστα οργανικό μέρος του έργου, της εισόδου, του καθεδρικού, και που πλουτίζουν το χρόνο ως αινιγματική παρουσία όπως και η Εύα που ο Gislebertus σμίλεψε για τον ιδιο ναό και που ενέπνευσε στην Jeanne Hersch το απολαυστικό κείμενο «Eve ou la naissance éternelle du temps».

Eva Stamou είπε...

Αγαπητέ κ. Μαυρουδή,

Η πρώτη παράγραφος του κειμένου σας θίγει με εύστοχο τρόπο ένα καίριο ζήτημα. Δεν διαφωνώ με τη θέση σας δεδομένου ότι η ηλικία δεν είναι αμελητέος παράγοντας τόσο για τη δημιουργία, όσο και για την κατανόηση ενός έργου. Η απόφαση όμως πολλών ανθρώπων της τέχνης να μη δηλώνουν την ηλικία τους, αιτιολογείται από τον ρατσισμό της ηλικίας που είναι έντονος στις Δυτικές κοινωνίες συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής. Αυτού του είδους η ηλικιακή προκατάληψη συνδέεται με την εσφαλμένη αντίληψη ότι ο δημιουργός είναι ένα προϊόν με ημερομηνία λήξης. Ως εκ τούτου, πολλοί συγγραφείς και καλλιτέχνες ακολουθώντας τους κανόνες του καταναλωτισμού, διαιωνίζουν την αντίληψη ότι υπάρχει μία 'σωστή' ηλικία για όσους ασχολούνται με την συγγραφή, την τέχνη ή την επιστήμη. Παρεπόμενο αυτής της προβληματικής κατάστασης είναι η απλοϊκή ταύτιση της νεότητας με το πρωτοποριακό και της ηλικιακής ωρίμανσης με το συντηρητικό.

Γιώργος Χ. Θεοχάρης είπε...

Για τους Έλληνες συγγραφείς και άλλους καλλιτέχνες το ζήτημα απόκρυψης της ηλικίας τους και της μη αποτύπωσης στα "καπάκια" των εξωφύλλων στα βιβλία τους, λύνεται εφεξής με την εφυή κωδικοποίηση του Υπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας (έτσι δεν λέγεται;;;)στο Ατομικό Μητρώο Κοινωνικής Ασφάλισης (ΑΜΚΑ). Οι 6 πρώτες θέσεις του κωδικού αριθμού αποτυπώνουν την ηλικία (ΗΗ ΜΜ ΕΕ). Θα μου πείτε, πως ο αναγνώστης της λογοτεχνίας και πάλι δεν θα έχει τρόπο να ξέρει την ηλικία όποιου συγγραφέα δεν την δηλώνει στην έκδοση! Ακόμη κι αν αυτή η έλλειψη συνεχιστεί, ωστόσο το μέτρο του Υπουργείου είναι ευεργετικό για τις εκπομπές life style δεδομένου του ότι όλο και κάποιον πληροφοριοδότη θα βρίσκουν από τον κλάδο των φαρμακοποιών για να τους αποκαλύπτει τις ηλικίες, αφού εκείνος, όταν θα πέρνει την κάρτα ΑΜΚΑ για να χρεώσει ηλεκτρονικά τα φάρμακα, θα έχει τη δυνατότητα να δει την ημερομηνία γέννησης. Αν συνυπολογίσουμε και τους διοικητικούς υπαλλήλους των Ασφαλιστικών Ταμείων, τους ιατρούς και τους νοσηλευτές των Νοσοκομείων, που θα έχουν πρόσβαση στον ΑΜΚΑ μας, πάει χαθήκαμε! βγήκε η ηλικία μας σε δημόσια θέα!!!

Babis Dermitzakis είπε...

Κώστα μου, φοβάμαι πως η Εύα έχει δίκιο. Την πατήσαμε που βάζουμε τη χρονολογία γέννησής μας στα βιβλία μας. Εγώ λέω να βάλω 42, αυτή την ηλικία μου έδωσε ένα κουίζ στο facebook.

Ανώνυμος είπε...

"...Όσοι στην Ελλάδα προσπάθησαν να εξελληνίσουν ξένα ονόματα (Γιάννης Λένον κ.λπ.), αγνοούν ότι αυτές οι συμπεριφορές έχουν ως πρόγονο την Ιστορία, και συγκεκριμένα τα ήθη των ποικίλων εθνικισμών. Ανάμεσα στα μέτρα του Μουσολίνι, για παράδειγμα, πρέπει να ξέρουμε ότι υπήρξαν για εξάλειψη και αλλαγή των ξένων όρων. Ο autista αντικατέστησε τον σοφέρ, το hotel έγινε το ιταλικότατο albergo..."

Απορώ, αγαπητέ κ. Μαυρουδή! Είναι δυνατόν να αγνοείτε ότι η γλωσσική συμμόρφωση των ξένων ονομάτων είναι φαινόμενο πανάρχαιο, και εντελώς άσχετο με τον εθνικισμό; Δεν ξέρετε λ.χ. οι αρχαίοι Έλληνες, Λατίνοι, Άραβες, Κινέζοι προσάρμοζαν συστηματικά τα ξένα ονόματα στη γλώσσα τους; Ότι οι Ισπανοί αποκαλούν ανέκαθεν τον Ιερώνυμο Μπος, Ελ Μπόσκο, και τον Ντύρερ, Δουρέρο. Ότι ο Händel στις αγγλοσαξωνικές γλώσσες αναγράφεται χωρίς τα δυο γερμανικότατα σημαδάκια του, Handel; Ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε σε γλώσσες όπως οι σλαβικές ή η λιθουανική τα ξένα ονόματα κλίνονται κανονικότατα;

Η Ισπανική Βασιλική Ακαδημία έχει από το 1713 κύριο σκοπό της την διαφύλαξη της καθαρότητας (pureza) της γλώσσας. "Limpia, fija y da esplendor" είναι το έμβλημά της. Η γαλλική ακαδημία φρονεί και πράττει τα ανάλογα. Σε ολόκληρη σειρά από χώρες έχουν ψηφιστεί ειδικοί νόμοι, κάποτε έχουν ιδρυθεί και σχετικές υπηρεσίες, με αυτό τον σκοπό. Από τον... Μουσσολίνι βρήκατε ν' αρχίσετε;

Ανώνυμος είπε...

Όντως, η παρέμβαση του ιταλικού φασισμού (δεν γνωρίζω ομολογουμένως την πρακτική της αρχαιότητας),ενώ είναι από τις γραφικότερες δεν είναι ιστορικά η μοναδική ούτε η πρώτη. Υπάρχει όμως συγκεκριμένος λόγος αυτής της αναφοράς. Στο "Δέντρο" είχαμε λάβει μιαν σοβαρή και καλοπροαίρετη επιστολή που μας καταλόγιζε, με τα συγκεκριμένα παραδείγματα,τον εξελληνισμό των ονομάτων ως φιλοτέχνηση εθνικής προσωπίδας,με τον ελάχιστα πειστικό αισθητικά ήχο της. Σ' αυτό και τις συγκεκριμένες αναφορές του ιταλικού ευτράπελου απαντούσα από τις σελίδες του περιοδικού, σχόλιο που μετέφερα αυτούσιο στο μπλόγκ μου. Σας ευχαριστώ για την σοβαρή σας και εμπεριστατωμένη παρέμβαση.
Να προσθέσω πάντως ότι η πρόθεση μιας τέτοιας πρακτικής είναι, ανεξαρτήτως εποχής και ιθαγένειας, προφανής.Σαν τη μεσαιωνική πόλη στην κορυφή του βουνού. Σε όποια γωνία κι αν βρίσκεσαι τη διακρίνεις.

Κ.Μ.

Ανώνυμος είπε...

Μερικές σκέψεις για όσα προηγήθηκαν.Γιατί δεν λέει κανείς στον ανώνυμο λόγιο σχολιαστή κάτι που οπωσδήποτε πρέπει να του θυμίσουμε; Ότι οι ακραίοι εθνικισμοί του τελευταίου αιώνα (και του 19ου) έκαναν εφαρμοσμένο κανόνα κάτι που απλώς το εισηγούνταν οι εθνικές μειονεξίες και ανασφάλειες (και τα αντανακλαστικά, βέβαια, των ανά τον κόσμο Ακαδημιών). Εφάρμοσαν υποχρεωτικά εκείνο που συχνά μια ακμαία γλωσσική δημιουργικότητα το πραγματοποιεί ενστικτωδώς από μόνη της.
Στην τελευταία περίπτωση όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Καμιά μετταγλώττιση δεν μπορεί να αφομοιώσει την ξένη ταυτότητα ή να την κάνει πιο φιλική στη συνείδηση. Ας σκεφθούμε: Οι ισπανοί, όταν λένε το hot dog "Perrito caliente" τι κάνουν; Eξισπανίζουν έναν όρο που αλίμονο παραμένει, όπως κι αν ειπωθεί, όπως κι αν μεταφραστεί, ένας α π ό λ υ τ α αμερικανικός γαστριμαργικός κώδικας!
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία,

Γιώργος Γ. Σχινάς

Ανώνυμος είπε...

Δεν είμαι βέβαιος ότι σας αντιλαμβάνομαι, φίλτατε κ. Σχινά. Τι ακριβώς εννοείτε; Ότι ο Ηρόδοτος και οι Αρχαίοι εξελλήνιζαν συστηματικά τα περσικά λ.χ. ή τα αιγυπτιακά ονόματα επειδή ήθελαν έτσι να γιατρέψουν την... εθνική τους ανασφάλεια και μειονεξία;! Και ότι αν έγραφαν Xšayāršā αντί για Ξέρξης θα έδειχναν περισσότερη αυτοπεποίθηση;

Από τη μια παραδέχεστε ότι η "ακμαία γλωσσική πραγματικότητα" τείνει να αφομοιώνει ξένα ονόματα και λέξεις, από την άλλη αντιδράτε στην κανονικοποίηση, στην θεσμική αναγνώριση δηλαδή αυτής της γλωσσικής πραγματικότητας, επειδή σας ενοχλούν οι... εθνικιστικές Ακαδημίες. Προφανώς εμπιστεύεστε πιο πολύ τις... κοσμοπολίτικες μεγαλοεταιρείες και τους διαφημιστές που πάνω στη φούρια τους να αφελληνίσουν και τα πλήρως αφομοιωμένα έφτασαν στο σημείο να γράφουν για "τα παλτό" και τις "pizzas" (sic).

Όσο για τις ξένες γεύσεις που είναι καταδικασμένες τάχα για πάντα να μένουν ξένες, τι να πρωτοσχολιάσω; Μια ματιά σ' έναν όποιο ελληνικό τσελεμεντέ θα μπορούσε να σας πείσει τάχιστα για το αντίθετο.

(Δεν έχω δοκιμάσει ισπανικό perrito caliente για να κρίνω πώς η ιβηρική κουζίνα έχει ή δεν έχει αφομοιώσει το αμερικάνικο hot dog. Πάντως στη Νέα Υόρκη οι περισσότεροι πλανόδιοι που το πουλάνε είναι Έλληνες. Ξέρετε πώς αποκαλούν τον εαυτό τους; Χοντογκάδες! Λέτε να προσεβλήθησαν και αυτοί από κα'ναν εθνικιστικό βάκιλλο;)

Ανώνυμος λόγιος σχολιαστής

Γιώργος Χ. Θεοχάρης είπε...

Πριν πολλά χρόνια -γύρω στο 1993- ακούγοντας μουσική από εκπομπή της Δημοτικής Ραδιοφωνίας του Δήμου Αμφίσσης, σε κάποιο διαφημιστικό ενδιάμεσο, μία γυναικεία φωνή με πολύ καλή προφορά στην εκφορά της γαλλικής είπε: -Λα κγεπεγί φγανσέζ, Γιδογιάννου 12 Άμφισσα! (όπου Γιδόγιαννος ένας συγχωρεμένος Δήμαρχος της πόλεως)και συνέχισε να εκθειάζει τις παρεχόμενες υπηρεσίες του καταστήματος.

Μονολόγησα τότε, ως εάν είχα τον ιδιοκτήτη της creperie απέναντί μου: "γιατί δεν λες το μαγαζί σου χριστιανέ μου "Παρασκευαστήριον τηγανίτας Μαρία η Πενταγιώτισσα" ώστε να δέσει μ' εκείνο το Γιδογιάννου 12 τελοσπάντων;!!!"

reginarosasamat είπε...

Kύριε Θεοχάρη, μπορώ να πω πως είστε φοβερός! Με κάνατε και γέλασα!

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχει μια χαριτωμένη ρήση για τις αλήθειες της γλώσσας. Την έχει διατυπώσει ένας ευφάνταστος αφοριστής στο πρόσφατο παρελθόν: "Αν έχω να διαλέξω ανάμεσα στο ασανσέρ και τον ανελκυστήρα θα προτιμήσω το πρώτο, γιατί είναι ταχύτερο και ασφαλέστερο".

Γ.Γ.Σχινάς

Ανώνυμος είπε...

Η απάντησή σας, κ.Σχινά δείχνει πόσο διαφορετικά βλέπετε από τον "λόγιο Ανώνυμο" το ζήτημα που σχολιάζετε. Πάντως σαν τρίτος, και μάλλον κατανοώντας στο πνεύμα σας, μπορώ να πω ότι αυτός που βλέπει στα σοβαρά το "Λουίτζι Μπρατσαφόρτε" που ανέφερε στα παραδείγματά του ο κ. Μαυρουδής ή το εξελληνισμένο "Γιάννης Λένον", ίσως υποσυνείδητα επιθυμεί να μην είναι απών από τα μεγέθη στα οποία ανφέρεται. Να μειώνει θέλω να πω την απόσταση ανάμεσα στη δικη του απομόνωση και στο παγκόσμιο γεγονός. Μην κουράζεστε αμφότεροι.Όλα για τα οποια μιλάτε (παραδείγματα από τον Ηρόδοτο και τον Μουσολίνι, αντιστοίχως), δείχνουν την εξωστρέφεια και την εσωστρέφειά (σε ό,τι αφορά τον κόσμο και την αποδοχή των επιρροών) που σας διακρίνει

Δεύτερος Ανώνυμος

Ανώνυμος είπε...

Το παράδειγμα του ανελκυστήρα υπέροχο!!! Θα πρόσθετα ότι θα εμπιστευόμουν περισσότερο το ασανσέρ και...διότι το ονομάζει αυτός που το παράγει.

Σ.Φ.(ορισμένοι σ' αυτό το μπλοκ με γνωρίζουν)

reginarosasamat είπε...

ασχολούμαι με τις ξένες γλώσσες, λόγω επαγγέλματος. Δε σκέφτηκα ποτέ να μεταφράσω το Paul σαν Παύλος, ούτε το Lucien σαν Λουκάς. Όμως το Gutenberg μου αρέσει καλύτερα σαν Γουτεμβέργιος.

Για μένα όλα αυτά έχουν να κάνουν με τη γοητεία του ήχου.Γιατί προσπαθούμε να βρούμε στη γλώσσα πάντα βαθύτερες αιτίες χρήσης της αφού στην ουσία αυτή είναι που μας χρησιμοποιεί; Γιατί περιπλέκουμε τόσο πολύ τα πράγματα;

Ανώνυμος είπε...

Θέλετε το ιδεολογικό κλειδί πίσω από το τελευταίο σχόλιο του "ανώνυμου λόγιου". Υπάρχει, νομίζω, στο τελευταίο του κείμενο "....Οι εταιρίες που θα α φ ε λ λ η ν ί σ ο υ ν..." Το φοβικό αυτό ρήμα δεν είναι τυχαίο. Έχει έναν γνωστό μα πολύ γνωστό ήχο.

Δεν ξέρουμε πράγματι γιατί εξελλήνιζε ο Ηρόδοτος, αλλά ξέρουμε γιατί εξελληνίζουν και τι θέλουν οι σύγχρονοι ενδοστρεφείς.

Σ.Φ.

Costas Mavroudis είπε...

Αγαπητέ Σ.Φ.
λυπάμαι,αλλά δεν επιθυμώ να δημοσιεύω συμπεράσματα που αφορούν τις ιδέες και την ταυτότητα του άλλου.Απευθύνομαι σε σένα που γνωρίζω. Θα με δυσαρεστούσε να κάνω το μπλογκ πεδίο τέτοιου είδους συγκρούσεων. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να διαφωνεί κανείς.

Διάβασε ένα θαυμάσιο διήγημα του Ζολά που θα αναρτήσουμε αύριο.Θα αλλάξουν οι διαθέσεις σου. Σ'ευχαριστώ