Η λίμνη του Ιζέο, χωρίς τελεία

Χθες ο J. μάς γέμισε με εικόνες από την Τεργέστη, μετά τα μεσάνυχτα έλαβα τις πρώτες φωτογραφίες από τη λίμνη Ιζέο όπου έφτασε, δεν ήθελε, μου είπε στη βιαστική μας συνάντηση στην Αθήνα, να σταματήσει στις μεγάλες λίμνες (Γκάρντα, Ματζόρε) προτιμούσε μια πιο ήσυχη παραμονή, δεν είχε ξαναπάει άλλωστε στην Ιζέο, ούτε εγώ, του είπα, μόνο στις μεγάλες έχω σταματήσει, στη Ματζόρε που είναι ένα ονειρεμένο σημείο, φορτωμένο με παρελθόν και ευγένεια, γνωστή σε όλους από τη λογοτεχνία, το σινεμά, τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις τριών αιώνων (παρέκβαση: τι ξαφνική τέρψη πάλι, μετά από τόσα χρόνια, η ανάγνωση προχθές των ταξιδιωτικών του Ουράνη), έχω σταματήσει με τα παιδιά μικρά, η Ιζέο ήξερα ότι είναι η απόδραση των Μιλανέζων, τριγυρισμένη από μικρά χωριά, δεν αμφιβάλλω ότι μοιάζει με τη λίμνη του Como, και στο ορεινό τοπίο που την περιβάλλει και στο φως και στο αίσθημα του περίκλειστου, τι ιδέα κι αυτή, να ζητήσω στον J. να μου στέλνει εικόνες απ' το ταξίδι της επιστροφής του στο Παρίσι, ίσως επειδή ήθελα τόσο πολύ να ταξιδέψω και δεν μπορούσα αυτό το καλοκαίρι, είχαμε 3 χρόνια να βρεθούμε, φίλοι απ' το '68, όταν στο πλοίο που πήγαινε στη Μύκονο, άγνωστοι 20άρηδες, ενδιαφερθήκαμε και πλησιάσαμε την ίδια Αμερικανίδα, δεν κατάφερε τίποτε κανείς απ' τους δυο, εκείνη έφυγε, μείναμε, αιφνιδίως μόνοι, ο ένας να βλέπει τον άλλον, κι ενώ η ζωή προχώρησε, στην ουσία δυο άλλοι άνθρωποι πια, αντιστέκονται οι εντυπώσεις, επιμένει η πρώτη εικόνα τους, μια περίεργη οικονομία συντηρεί εκείνη την αρχή, εγώ και ο J. να κοιταζόμαστε αμήχανοι στο κατάστρωμα ενώ η τρυφερή παρουσία μάς έχει χαιρετήσει, να ανταλλάσσουμε διευθύνσεις, να σχολιάζουμε ίσως την πολιτική συγκυρία, αλλά πώς να σκεφτούμε ότι κάποιο συνταρακτικό δαιμόνιο απ' το μέλλον σχεδίαζε το πόσες φορές στα επόμενα χρόνια θα μείνω στο σπίτι του, ή πώς, 46 χρόνια μετά θα μου στέλνει (με κάποιο θαυματουργό μηχάνημα που θα τηλεφωνεί και θα φωτογραφίζει) αυτό που βλέπει, ότι θα το αναρτώ σε μιαν οθόνη (ποιος απ' όλους, όσους δεν γεννηθήκαμε με το ποντίκι στο χέρι, μπορούσε να το φανταστεί αυτό;), ότι θα γράφω τώρα στο κρεβάτι και θα βλέπουν τόσοι τις εικόνες κάποιου που ταξιδεύει με ένα μικρό Honda, γνωστοί, ξένοι, μακρινοί, μια απ' τις άπειρες μάταιες κινήσεις να μας ακούσουν, όσο περνούν τα χρόνια ακόμα πιο αναγκαίο και πολύτιμο, κι έτσι αυτός ο προσχεδιασμένος αιφνιδιασμός (των φωτογραφιών του J.) θα φαίνεται σαν έκτακτη είδηση, αφορμή για σκέψη, για ζωή που προχωρά πάντα γεμάτη ενδιαφέρον, έμπλεη νοήματος,

[...] -Πάντα θα βρίσκουμε κάτι που θα μας κάνει να νομίζουμε πως υπάρχουμε, έτσι, Ντίντι;
- Ναι, είμαστε μάγοι

Σ. Μπέκετ, "Περιμένοντας ")