"Είχα να πάω στην Τήνο από τα μαθητικά μου χρόνια", μου είχε πει κάποτε ο φίλος Γ. Ευστ. "Έμεινα λίγες ώρες" (ή "λίγες μέρες", μου είπε;), θυμάμαι πως καθόμουν σε ένα ήσυχο καφενείο, στο δεξί πέταλο που σχημάτιζε το παλιό λιμάνι. Συγκρατώ τη μέρα, γιατί σε ένα διπλανό τραπέζι καθόταν, με συντροφιά πολύ ωραίων γυναικών, ο Σοφοκλής Βενιζέλος και πρόσεξα πόσο λεπτά, μακριά και κομψά δάχτυλα είχε". Του είπα ότι κι εγώ, παιδί, θυμάμαι μια επίσκεψη του Σοφοκλή Βενιζέλου στην Τήνο, αλλά προεκλογική (θα μιλούσε στη συγκέντρωση του πολιτευτή Ν. Αλαβάνου) και μάλιστα εκείνοι που τον μετέφεραν στους ώμους (από το πλοίο στην πλατεία), από αδεξιότητα τον έριξαν σε κάτι σακιά με πατάτες που βρίσκονταν προς φόρτωση στην αποβάθρα. Θυμάμαι να σηκώνεται, να ξεσκονίζει το σακάκι και το παντελόνι του, και τον πολιτευτή μας να κάνει παρατηρήσεις για να περιστείλει τον ενθουσιασμό των οπαδών.
Πέρασαν περίπου δυο χρόνια αφότου ο Γ. Ευστ. μου μίλησε για τα δάχτυλα του Βενιζέλου, και στο Μοναστηράκι βρήκα, προ ημερών, πέντε φωτογραφίες του από επίσκεψη σε μια καλτσοβιομηχανία. Δείχνει κάτι στους βιομηχάνους και διακρίνεται ο δείκτης του. "Δεν είχε τόσο λεπτά δάχτυλα", είπα στο φίλο μου, που μου απάντησε αμέσως για την τάση του παρελθόντος να αλλάζει τα μέτρα των πραγμάτων με βελτιωτικές παραμορφώσεις.
Διαβάζοντας εφημερίδες του '50 και του '60, βλέπεις συνεχώς τον Σοφοκλή Βενιζέλο να επιστρέφει από ταξίδια του στο εξωτερικό. Θυμάμαι τις αναφορές και τις βλέπω άλλωστε πάλι τώρα, που μελετώ τον παλιό τύπο. Θυμάμαι ακόμα τη μέρα που άκουσα, σε απευθείας μετάδοση, την κηδεία του από τα Χανιά. Πέθανε ξαφνικά εν πλω, το 1963. Ο Γ. Παπανδρέου έμεινε μόνος στην ηγεσία του Κέντρου. Από τις ομιλίες που παρακολούθησα εκείνο το πρωι (δεν είχαμε σχολείο, άραγε, ή ήταν Κυριακή;) έχω συγκρατήσει την εισαγωγική φράση από τον επικήδειο του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, με το χαρακτηριστικό "γ" στην άρθρωση. "Υιός μεγάλου πατγός", είπε και συνέχισε, με τη γοητεία που ασκούσε ο καλλιεργημένος γνωμικός του λόγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου