Ματίς

"Πόσο το δίνεις το εργάκι", ρώτησα στο παζάρι των ρακοσυλλεκτών τον παλιατζή τσιγγάνο, που το είχε ανάμεσα σε χαλασμένα κινητά, πιάτα, σκληρούς δίσκους και σαμπουάν με ληγμένη χρονολογία. "50", μου απάντησε χωρίς σκέψη. "-Πενήντααα; γιατί πενήντα;"
"-Είναι Ματίς".

Εκεί βέβαια χάνεις τη μιλιά σου, μέχρι κάποιος παλιατζής, δίπλα, να με τραβήξει και να μου εξηγήσει (εμφανώς με ανταγωνιστική κακεντρέχεια για το γείτονα), ότι στο προηγούμενο παζάρι, ξημερώματα, ένας πελάτης είπε χαμογελώντας στο φίλο του "Κοίτα έναν Ματίς" και το άρπαξε ο καλός μου για να μου πουλήσει υπογραφή (πού δεν έχει).

"Χωρίς το μηδέν η τιμή συζητιέται;", ρώτησα, γιατί παρ' όλα αυτά υπάρχει "αρκετός" Ματίς και μια καλοδιατυπωμένη παιδική αφέλεια στις φόρμες.
"-Άντε, γιατί είσαι χρόνια στα πόδια μας".