Αρχίζει το ματς

Oι φωτογραφίες στις αθλητικές εφημερίδες, για όσους η επαρχία κρατούσε μακριά από τα γήπεδα, ήταν συμπλήρωμα του ραδιοφωνικού λόγου. Προχθές ακόμα, συζητούσαμε για τη γοητεία των παλιών φωτογραφίσεων. Ερμηνεύαμε διαφορετικά τη φαντασμαγορία τους. Άλλος θεωρούσε κλειδί τη θέση των φωτογράφων (πάντα χαμηλά, σαν στρατιώτες που σέρνονται), άλλος τη θέση πίσω απ' τα γκολ ποστ, και ο πιο ειδικός απέδιδε τη συγκίνησή μας στην "ατέλεια" των τηλεφακών που έδινε ανθρώπινες κλίμακες και αίσθημα επαφής με την κίνηση.

Η τελευταία φωτογραφία που θα ξεχάσω θα είναι το θρυλικό ψαλίδι του Λινοξυλάκη και η ενδεκάδα της ομάδας μου πριν τον αγώνα στο ξερό γήπεδο. Ο ρεμβασμός για μένα (ακροατή αλλά και αναγνώστη της "Αθλητικής") εξέπνευσε, όταν κάποτε ένας διοικητικός παράγοντας με έβαλε, δεκάχρονο, στα αποδυτήρια της Νέας Φιλαδέλφειας. Ο μύθος τελείωσε.

Τα ονόματα που έστελναν τα ερτζιανά και ο τύπος, πνεύματα στην ουσία (γιατί, ποιο όνομα από μόνο του δεν είναι πνεύμα;), μέσα στους ατμούς των λουτρών γινόταν παρουσία. Τους γνώριζα και δεν τους γνώριζα. Γελούσαν, έλεγαν σαχλαμάρες, ήταν μια χονδροειδής ερμηνεία του εαυτού τους. Τίποτε στο μέλλον δεν αναπλήρωσε το ρεμβασμό του ραδιοφώνου, την αφελή αναπαράσταση, το έλλειμμα της συμμετοχής. Εκείνη η ατέλεια μάς χάρισε το θαύμα πιο γενναιόδωρα απ' τη σύγχρονη εικόνα. Δεν έχω καμιά αμφιβολία γι' αυτό. Και τώρα, σε άλλα πεδία, ποιος διαφωνεί ότι από έλλειμμα είναι πάλι φτιαγμένο το κίνητρο της μυθοπλασίας και της αφήγησης;

[Φωτ. Δημήτρης Χαρισιάδης, 1946. Φωτογραφικά Αρχεία Μουσείου Μπενάκη]