Στο
ΔΕΝΤΡΟ Νο 197-198 ("Η γοητεία της μυθοπλασίας") που θα κυκλοφορεί για
λίγες μέρες ακόμα, υπάρχουν τουλάχιστον πενήντα σελίδες εξαιρετικής
πεζογραφικής παρουσίας. Σπάνια νιώθω ικανοποίηση με τις επιλογές μας,
πάντα ζητώ τον εχθρό του καλού, το
σημαντικότερο, αλλά αυτή τη φορά οι σελίδες μας ευτύχησαν να
φιλοξενήσουν πεζογραφία στο ύψος όχι μόνο του αξιανάγνωστου, αλλά και
του κλασικού. Επιβεβαιώθηκα όταν ένας νέος πεζογράφος μας έγραψε ΄'οτι
ορισμένα κείμενα του χρησίμευσαν σαν "Κανόνας" γραφής και επιλογών για
τις δικές του προσπάθειες.
Μίλησα ήδη για τα διηγήματα του Ναμπόκοφ και του Ντίκενς, του Τσάπλιν, του Πελέβιν, του Σταρνόνε και του Μπράντμπερι, δεν θυμάμαι αν ανέφερα απ' αυτόν τον τοίχο δυο νέους πεζογράφους (τον Μάινα και την Τεμπρίδου), αλλά σίγουρα δεν αναφέρθηκα στην Χέρτα Μίλερ.
Γερμανόφωνη Ρουμάνα συγγραφέας (γενν. 1953), νομπελίστας ήδη (αν αυτό έχει κάποια σημασία), έδωσε μια θαυμάσια εικόνα για τις συνθήκες εξόδου από τη Ρουμανία του Τσαουσέσκου και την υποδοχή της στην τότε Δυτική Γερμανία. Οι δυσκολες στιγμές που έχουν οι έξοδοι, η διαγραφή του παρελθόντος και οι θεμελιώδεις αλλαγές στη ζωή που αρνείται την κόλαση. Κι ακόμα, η σχέση του προσώπου με την εξουσία, η τελευταία που παρακολουθεί και διώκει γιατί θέλει να προστατευθεί και να παραμείνει.
Εμένα δουλειά μου είναι να επαινώ τις σελίδες του περιοδικού μας, αλλά σοβαρολογώ, την πεζογραφία αυτού του τεύχους μην τη χάσετε. Αυτό το νούμερο άλλωστε είναι κατά κάποιο τρόπο συλλεκτικό. Από το επόμενο αλλάζει η γραμματοσειρά που χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα.
Μίλησα ήδη για τα διηγήματα του Ναμπόκοφ και του Ντίκενς, του Τσάπλιν, του Πελέβιν, του Σταρνόνε και του Μπράντμπερι, δεν θυμάμαι αν ανέφερα απ' αυτόν τον τοίχο δυο νέους πεζογράφους (τον Μάινα και την Τεμπρίδου), αλλά σίγουρα δεν αναφέρθηκα στην Χέρτα Μίλερ.
Γερμανόφωνη Ρουμάνα συγγραφέας (γενν. 1953), νομπελίστας ήδη (αν αυτό έχει κάποια σημασία), έδωσε μια θαυμάσια εικόνα για τις συνθήκες εξόδου από τη Ρουμανία του Τσαουσέσκου και την υποδοχή της στην τότε Δυτική Γερμανία. Οι δυσκολες στιγμές που έχουν οι έξοδοι, η διαγραφή του παρελθόντος και οι θεμελιώδεις αλλαγές στη ζωή που αρνείται την κόλαση. Κι ακόμα, η σχέση του προσώπου με την εξουσία, η τελευταία που παρακολουθεί και διώκει γιατί θέλει να προστατευθεί και να παραμείνει.
Εμένα δουλειά μου είναι να επαινώ τις σελίδες του περιοδικού μας, αλλά σοβαρολογώ, την πεζογραφία αυτού του τεύχους μην τη χάσετε. Αυτό το νούμερο άλλωστε είναι κατά κάποιο τρόπο συλλεκτικό. Από το επόμενο αλλάζει η γραμματοσειρά που χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου